Ditmoal n beetje roeg verhoaltje. t Kin ja nait aal doage mooi zunschien weer wezen!
Wait ie wel woar joen pakkedaarm zit?
De mainste mìnsen waiten dat nait, doarom zel ik joe t vertellen.
Joen pakkedaarm is t leste ìndje van joen ingewanden, doar woar ie joe de koorze opmeten, joen endeldaarm in t Hollands zogezègd.
Mor ie kinnen vervast nog wel t kinderriemke over Haarm Pakkedaarm!
Haarm Pakkedaarm haar knikkers te koop
Tiene veur n dubbeltje, is dat nait goudkoop?
Nou, over zo’n pakkedaarm gaait dit verhoaltje.
En boetendat, zo’n pakkedaarm wil der ook wel ais n ìndje uutkomen.
Bie lutje kinder bieveurbeeld, as dij n zet haardlieveg west hebben.
Den drôkken en stìnnen dij kinder net zo laank tegen heur ontlasten aan, dat heur pakkedaarm der n ìndje uut komt, net as n versakken.
Dat gaait loater mainsttieds vanzulf weer over, benoam as je ze wat appelsienenat te drinken geven. Bie groten gebeurt zowat nait zo voak, mor as joe t overkomt is t mor n lastege boudel.
En Haarm Snieders is t overkomen!
Nou is Haarm Snieders aine van de aigenoardegste kerels bie ons op t dörp.
Haarm is nait al te schaarp. Nait dat hai ze ale zeuven nait het, nee zo slim is t nou ook weer nait. Mor Haarm is n beetje aan de dommege kaande.
Ie kinnen dat slag wel. t Bin lu dij je aaltied wel bie de bok doun kinnen en dij dat nog mooi vinden ook! Vrouger, op school, perbaaierden de kinder t ook al: “Haarm, hest de brij al waarm?”
Mor den zee Haarm steevast: “Nee Paiter, hai mout nog wat haiter!”
Dat haar meester hom induzzeld. Mor veur n joar of wat is Haarm Snieders Haarm Pakkedaarm worden. En dat kwam zó.
Haarm kwam n moal op t spreekuur.
“Wat scheelt ter aan, Haarm?”
“k Leuf dat k aardbeien heb, dokter.”
En Haarm struupte de hupselen van zien scholders òf, dee de bovenbroek omdele, struupte de laange onderbroek noar ondern: t haile swikkie bommelde hom op d’hakken.
En dou kwam t vrumdste: dou luit Haarm zok op zien knijen sakken, t heufd zowat op de grond en t gat omhoog.
“Kiek mor,” zee Haarm.
Ik keek. “Stìn ais stief,” zee ik.
Haarm stìnde as n vraauw mit n swoare vloage.
En t was ook ja net n bevalen, want doar kwam t aan!
n Dikke, ronde, rode kloede wuir uut Haarm zien gat geboren.
“Ho mor, Haarm”, ruip ik, “ho mor, ik heb t al zain. t Is dien pakkedaarm, Haarm. Kom mor weer in de bainen.
De baaide broeken wuiren weer omhoog reten, de hupselen flapten op de scholders.
“Wat dò-je der aan?” vruig Haarm.
“t Is t beste, dast die der aan opereren letst.”
“Opereren? In t zaikenhuus? Nee, doar komt niks van in, dat kin k lang nait wachten. Is der aans niks aan te doun?”
“Nou ja, t ainegste is dastoe de boudel der weer indrokst as t ter uut is.
Mor doe zelst ter toch nait veur wegkomen: op n duur moust die der toch aan opereren loaten.”
“Da’s den van loater zörge, dat zai wie den wel weer.”
Ik nikkopte.
Mor dou zee Haarm: “Kin ie mie t nait even veurdoun, hou ik dat ding der weer in krieg?”
“Veurdoun kin ik t nait, ik heb mien pakkedaarm der ja nait uut. Mor kinst die der hail makkelk zulf mit redden. Doe pakst n nadde waskelabbe, gaaist op boekies zitten en den drokst t haile spuitje der mor zo weer in.”
“Komt in odder”, zee Haarm.
Haarm vertelde aan elk dij t mor heuren wol, dat hom de pakkedaarm der voak uutschoot. Ston hai boeten deure mit d’ain of d’aander te proaten, den kon t mor zo gebeuren dat Haarm inains de haand veur t gat sluig en haard roupend: “Mien pakkedaarm is der weer uut!” zien huus instoof.
Even loater was hai der den weer.
“k Heb hom der even weer indrokt,” zee e. “t Is mor n slag.”
n Haalf joar loater mos Haarm zok der toch aan opereren loaten.
Der zat niks aans op, t ding was der meer uut as der in.
Mor de noam Pakkedaarm haar hai dou al te pakken.
En hai is hom nooit weer kwiet worden.
