t Bloud kropt woar t nait goan kin (2)

„Zo lu,” zegt netoares Diekhuus en vrift zok uut gewoonte in d’handen, “dat is achter de rôgge,” dou de kiste as deur onzichtboare, gehaaime krachten deur d’hoge smale deuren votgleden was – veurbie, veurbie, o en veurgoud veurbie -, “komt nog mor even mit mie mit noar mien ketoor. Wie hebben ons plicht hier wel zo’n beetje doan.”

Zien laggen is kört en dreuge.

Mor Roelie het t nog nait zo wied. Zai staait nog stief veur zok uut te kieken. “t Was n laive man,” zegt ze, in gedachten, k heb nog nooit mit n mìns zo vertraauwd proaten kind as mit hom. En k bin hom toch mor ainmoal tegenkomen. En nou is e vot, veur aal tied vot.“

En ook dokter Huzengoa is t aankomen.

“t Was n eerliekse kerel,” zegt hai, “aine dij t zokzulf nait makkelk moakt het. Dij ook de stoerste dingen in zien leven nait uut de wege goan is.”

Even loater lopen ze mit zien drijent noar t ketoor van netoares Diekhuus tou.

Dokter Huzengoa lopt n ìndje achter d’aandern aan. Hai wait wat hom dommeet nog te wachten staait. Ook hai het n braif had van Jokkop Maaijer, n joar leden zowat. En hai is bie hom in huus west, dails uut nijsgiereghaid, dails uut vervelendhaid, omdat hai zok in huus nait meer dulden kon, omreden zien vraauw n moand of wat eerder inains uut tied komen was.

As jongkerel was hai in drijenfatteg in Winschoot as huusdokter begund.

t Was hom aalmoal mitlopen. Haizulf haar n vlogge noatuur, kon goud mit t volk uut de vouten en ook zien vraauw haar der slag van had om mit de mìnsen om te goan. t Duurde mor even of zai haren ain van de grootste huusdokterspraktieken van Winschoot had.

Op n oavend, t was nog in oorlogstied, was Jan Joager bie hom komen.

Of hai zien dochter wel even onderzuiken wol. “Wat scheelt joen Annie den, Joager?” haar hai vroagd.

“Kin k joe vertraauwen, dokter, kin k joe hailemoal vertraauwen? Ook as t aalmoal nait zo mooi is?”

Joager was hailemoal van streek west.

“Vertelt t mie mor rusteg, Joager,” haar hai zegd, “gain woord van wat ie zeggen komt boeten dizze koamer, doar kin ie op aan.”

“Wie hebben n onderduker in huus, n Jeude, Jokkop Maaijer,” haar Joager flusterd, “t is n man van mien leeftied. Zien vraauw hebben zai te pakken kregen, dij zit al in Duutslaand. k Leuf nait dat zien vraauw doar ooit levend weer vot komt. Mor hai kon der nog net tussenuut kniepen.

Wie hebben hom al meer as n joar in huus.”

“Is der wat gebeurd, Joager?”

“Of der wat gebeurd is? Dat is t nou net! Ons Annechie en dij Jokkop Maaijer, dij rotzak …” haar Joager roupen en dou kon hai nait meer.

Joager was hailemoal uut stuur west.

Mor hai haar t al wel begrepen, ook al was e mor n zetje huusdokter, hai wos best wat ter in de wereld te koop was.

“Ik bin baange dat ons Annechie n kind van hom krigt,” haar Joager schraifd.

“En as t zo is, den schop ik hom der uut, den trap ik hom de stroade op, al zellen de movven hom ook votdoadelk te groazen nemen!”

t Was wel zo west. Annechie was in verwachten. Hai haar zulf de bevalen doan, Jokkop Maaijer was dou al vot west.

Joager en de vraauw wazzen der aiglieks nooit goud overhìn komen.

Men was toch wies mit zien klaainkinder! En dat wazzen ze den ook wel.

Mor toch, mor toch, der bleef wat zitten, n joar of wat noa d’oorlog wazzen Annechie en t kind noar t Knoal tou trokken.

Bie netoares Diekhuus op t ketoor is t mor n stieve boudel.

Eerst mout de brille schoonvreven worden veurdat hai in de pepieren snuustern gaait. Den nog wat geknog en gehoust: doar komt t reloas aanzetten.

t Draait ter op uut dat Roelie n mooie sint van Jokkop Maaijer verwachten kin.

Meer as honderddoezend gulden, op veurwoarde dat zai binnen n joar n raaize noar Israël moakt.

“n Raaize noar Israël, dat is nou persies wat ik aaltied al geern wol,” ropt Roelie, opgetogen van bliedschop.

Dat ter ook nog zo’n honderddoezend gulden bie heuren ontgaait heur hailemoal op dat ogenblik.

En ook dokter Huzengoa krigt n raaize noar Israël aanboden, op veurwoarde dat hai vanoavend aan Roelie vertelt wat hai wait.

Dij kikt verwonderd op.

Der zat dus toch wat achter!

Zaachte flustert de wind over t meer van Tiberias.

De waggeltjes op t woater rollen bedoard, omstebeurt, tegen de vissersboten aan, dij der te dommeln liggen. t Geft n regelmoateg, helder klotsend, gingelgeluud. Uut t westen, in de verte, woar de zunne as n vuurrode bale nog net boven de oavenddamp uutkikt, komt t geluud van n kibboets, van minsen en van schoapen.

Aan d’overzied van t meer liggen de donkere baargen en heuvels van Bazan.

Hier en doar, tegen de hellens, gluit gehaaimzinneg wat weerschien van t zunlicht.

t Is nog de wereld van vrouger, van twijdoezend joar heer.

“Overal woar wie west hebben in Israël haar ik mie t aans veursteld,” zegt Maarten, “mor hier, aan t meer van Tiberias, hier is t net zoas ik mie t aaltied docht heb.”

Roelie heurt t mor haalf.

Dij waggeltjes op t woater, zai kikt ter mit verstand noar.

Wat haar heur voader ook zegd? Dij waggeltjes binnen der allain mor aan d’oppervlakte, mor der is ja nog veul meer. Men mout noar de daipte òfsteken én omhoog kieken. Men mout meer doun as allain mor ain, twij tree, liek veur zok uut te kieken.

“Bistoe gelokkeg, Roelie?” haar hai vroagd.

Zai haar zok n verlaisder vuild, aine dij zok t leven, t echte leven, mor zó òftokken luit.

Maarten kikt heur ais aan. “Wat bist ja stil wicht, woar dinkst aan?”

“Aan mien pa,” zegt Roelie. “t Was nait allain n goie man, t was ook n wieze, verstandege man. k Bin toch zo bliede dat ik hier bin, in t laand van mien veurvoaders. Zo vuil ik t inains.”

Maarten nikt.

“Ik dink dat as dien voader die nou heuren kon, dast hom nait gelokkeger moaken konst, deur dat te zeggen.”

Der zoest wat in de locht, om heur tou.

“Fleddermoezen,” zegt Maarten.

Mor Roelie dinkt aan de vogel Phoenix, dij uut zien aaske weer opvlogt.

“Kom,” zegt hai, “wie mouten wieder.”

“Ik pak die mor in d’aarm, is dat goud?” vragt Roelie. Mor hai huift nait meer te zeggen dat t hom geern goud is, zai dut t al.

Hai verwondert zok ter over hou dicht mìnsen aiglieks bie mekoar stoan, verlaisders en dij t aaltied mitlopt in de wereld.

Der wordt onderwegens nait veul meer proat. Loater, in t hotel, in t licht van de laampe, kieken ze mekoar aan.

t Is goud, wezenliek goud.