1984 Appie-jong, dou dat nait weer!

Bie ons op t dörp wonen twij aigenoardege kerels: Apple en Jurrie, twij gesworen kammeroaden. Appie is bakker, n dikke, grode boas mit handen as kolenschoppen en n lief as n trom. Doar is Jurrie mor n estermantje bie, n lutje kereltje, zo’n vief vout groot. Nait dat je dij Jurrie mor zo ompoesten kinnen, dat nait. In de bredte duurt Jurrie zok ook wel zain loaten.

t Binnen dikke vrunden, dij baaident. Doar zel t den ook wel van komen dat zai mekoar geern n beetje ploagen maggen.

“Was sich liebt, das neckt sich,” zoas ze aan de aandere kaande van de bonde poal zeggen.

Jurrie is djoaken bie ons aan t kerkie en zundoags mout Jurrie aaltied mit de bule lopen. En dat gaait hom nait al te best òf.

Jurrie is der mor wat klonterg mit. Gain wonder ook, zo’n lutje kereltje mit zo’n laange stok woar de bule aan hangt; t gaait aaltied wat stovvelachteg tou.

Wie hebben ja nog nait van dij nijmoodse buultjes dij je mekoar deurlangen kinnen, nee, wie hebben nog olderwetse laange stokken mit de bule der aan.

Och, Jurrie het al voak genog nut n twijtande vörke in schure perbaaierd hou hai der t beste mit lopen kin.

Mor goud in slag kriegen, dat is hom nait beschoren. Appie kin zok voak nait bedappern. As Jurrie der mit de bule aan komt, den mout hai dat toeffie onder aan t buultje even vastholden, hai kin t glad nait loaten. En nog laiver stopt hai zien dikke knoeste der hailemoal even in en den dut hai net of e hom der nait meer uutkriegen kin.

Mit Appie zien gedounte wait Jurrie zok gain road. Hai krigt ter sikkom van op de zenen.

n Week of wat leden was t weer hailemoal mis. Onderwiel t örgel speulde mos Jurrie der mit de bule op òf.

Hai haar Appie al zitten zain. As hai mie t weer lapt, den begun ik haardop te roupen dat hai lös loaten mout, verdikkemie, docht Jurrie.

En net zoas t was.

Mit n gloepstreek greep Appie de haile bule stief vast. En Jurrie aan t rieten. Mor t holp hom niks.

“Loat lös! Loat lös!” ruip Jurrie zo haard as e kon. Aal t kerkvolk keek achterom wat zok doar nou weer òfspeulde en doomnee loerde ook al over de raande van d’preekstoule.

Der was gain mìns in t haile kerkie dij nait de grootste lol haar.

Mor Appie was der nog nait kloar mit. Inains plompte hai t haile laidbouk in de bule. Jurrie ston ridder sloagen. Hou mos dat nou wieder.

En dij stok was nou ja zo topswoar!

Verbalderd vruig hai aan Max zien Corrie, dij noast Appie zat, of zai t laidbouk der even uutpakken wol. Mor Corrie was slap van t laggen om dij haalfmale Jurrie.

“Nee, dou’k nait,“ snokte zai.

t Örgel speulde dat n oard haar, n prachteg mooi stok van Bach.

Mor Jurrie, dij doar aans aaltied zo’n oareghaid aan haar, heurde der niks van. Hai greep de bule, reet t laidbouk ter uut en smeet hom op de kopern kelekteschoale achter in t kerkie.

Verniend bozzelde hai wieder. Hai heurde nog hou Appie mit n hoog stemgeluud zat te giebeln.

Appie, zien kammeroad!

Dinsdag der op was t kerkeroad. Jurrie dee goud mit, hai pruit deur linnen en wollen hìn. Zokswat kon Jurrie wel, dat kon hai hail best, as t mor nait mit t buultje lopen was.

Mor dou doomnee hom bie de rondvroage vruig of hai nog wat biezunders haar, dou vruig Jurrie hail verzichteg: ,“Ik bin nou al acht joar djoaken, hier in ons kerkie, zol t nait meugelk wezen dat ik van nou òf djoaken-z.b.l. worden kin?”

“Djoaken-z.b.l.?” ruipen d’aandern aalmoal, “wat is dat, doar heb wie nog nooit van heurd!”

“Djoaken-z.b.l., dat is djoaken zunder buultje lopen,” zee Jurrie wat verlegen.

“Nee hur, dat kin nait, zowat bestaait nait!” ruipen z’aalmoal, gierend van t laggen. Jurrie zat ter mor wat beschoamd bie.

Mor Jan Beukers, dij aaltied n verstandege kerel is, zag wel dat Jurrie ter mor stoer mit haar.

“Huifst die gain zörge moaken, Jurrie mien jong,” zee e, “ik wait wel wizze dat Appie t nait weer lapt.”

“Hou dat zo?” vruig Jurrie.

“Ik heb wel zain hou kwoad Annie op hom was, Appie zien vraauw. En k heb ook heurd dat zai hom goud de gelaaide aanzegd het.

“Appie-jong, dou dat nait weer! Dat flikst nait weer!”

Zai het t wel tien moal tegen hom roupen en as t zain haarst hou zai der bie uut keek …!

Nee, Jurrie-mien-jong, Appie lapt die t nait weer, heb doar mor gain kopkraberij over!”

Jurrie monterde der hailemoal van op.

“Zol t zo wezen?” vruig hai.

“Vervast!” zee Jan Beukers.

Soavends in huus docht Jurrie der nog even goud over noa. Kerel man, dat zol ja mooi wezen. Stelt joe ais veur dat Appie niks meer woagen duurfde, dat hai gain haand meer uutsteken mog. Den was Appie ja weerloos.

En den was t zien beurt om Appie te groazen te nemen.

De zundag der op mos Jurrie weer mit de bule lopen. Hai zag Appie al weer zitten, zo mak as n schoap ditmoal.

Jurrie kwam mit de bule op hom òf. Appie dee niks, hai verruierde zok nait.

Jurrie kon zok nait meer bedappern en hai bonkte n moal of wat de bule stief tegen Appie’s ribbekast aan. Appie keek in doodsnood opzied.

O, wat zol hai dij bule geern griepen willen!

Mor hai dus t lang nait woagen, lang nait, den kreeg e weer de wind van veuren van Annie.

Mor Jurrie, dat prugeltje, zag zien kans schoon.

Hai streek Appie nog n moal of wat mit t buultje langs t gezichte.

Hai kon der hoast nait genog van kriegen, van dat taargen.

En Appie was zo weerloos, zo wondermooi weerloos.

“Schieterd,” flusterde Jurrie hom nog even tou, veurdat hai wieder luip.

Voldoan zat e even loater weer in d’djoakenbaanke.

Dou de dainst òflopen was ston Appie hom al op te wachten.

“Gaaist nog even mit, Jurrie, den drinken wie der nog even aine op, veur t eten.”

“Goud Appie,” zee Jurrie.

Mit zien baaident luipen ze t kerkpad òf.

Appie, dij dikke grode boas mit handen as kolenschoppen en n lief as n trom en Jurrie, dat estermantje, dat lutje kereltje.

Mor wel twij gesworen kammeroaden.