1984 Hou Trientje drijmoal perses kreeg

“Nog gain meter, zeg ik die, nog gain meter ston d’auto tegen dij gele strebe op t tegelpad aan! Nog gain meter! En doar kreeg k al perses om!”

Mit n rood en wat dienderg gezichte kwam Trientje t huus instoeven, smeet mit n dons de bosschoppen op d’keukentoavel en stevelde mit n kwoaie kop op Jurrie òf, heur man.

Dij loerde schuuns omhoog over zien brille hin, volde de kraande hail bedoard op en vruig houveul hai ditmoal berappen mos.

“Tachteg gulden, tachteg gulden, heurst t goud?! Tachteg gulden veur nog gain meter dat de woagen verkeerd ston. Tachteg gulden noar de giegom!

En dij plietsiekerel haar der ook nog lol om, hai laagde en gnivvelde dou ik ter vaals en nareg om wuir. k Was votdoadelk zo flaauw as n porre.”

“Hest toch nait teveul proatjes had, hoop ik,” zee Jurrie.

t Zol ja nait d’eerste moal wezen dat Trientje hom n swien in t ies juig, och gunst nee! Trientje was n hail best wicht, Jurrie was der al joaren mit traauwd. En hai haar ook nooit wat mit heur te doun. Zien Trientje haar n vlogge noatuur, was aaltied goud te spreken en zai zol gain mìns n strobred in de wege leggen. Mor as der plietsies op t appèl kwamen, den was t aaltied goud mis. Tegen plietsies haar Trientje wat. Woarom dat zo was, of hou dat zo komen was, doar was Jurrie nog nooit recht achter komen.

t Was nou ainmoal nait aans. Trientje haar wat tegen plietsies.

En t haar hom, Jurrie, al voak genog goud geld kost. “Hest toch nait te slim tegensputterd, hoop ik?” zee Jurrie nog n moal.

“Nee hur,” zee Trientje, “k heb gain grode mond had, vanzulf nait.

Mor k heb hom noatuurlek wel vroagd woarom hai mie om zo’n klaaineghaidperses muik en dat men in Amsterdam mor van alles uutspouken mog: stainen deur de roeten gooien, n aandermans huus inpikken, mekoar n mes tussen de ribben steken en aal zo wat meer. En dat plietsies doar der gain kui of mui van muiken.

Mor as ik hier mien auto nog gain meter op n verkeerd stee zette, dat zai der den votdoadelk op òfstoeven kwamen.

Dat de gewone man, dij zok aaltied aan odder en regel huil, om zo wat pakt wuir, mor dat t volk dat zok naarns wat van aantrok, dat zai dij nait aanpakken duurfden. En zo is t toch, woar of nait!”

“Dat is de woarhaid,” zee Jurrie, “mor zo wat kin men beter nait haardop zeggen, in dizze tied. Want dat kost joe geld en nait zo’n klaain beetje ook. De woarhaid kin voak gain haarbaarge vinden, dat waist ja wel.”

Jurrie haar t oareg goud deur.

Recht is nait overal recht meer in ons aigen, klaaine Nederlaandje, t is hier en doar slim ongeliek.

“k Hoop dast nait te slim tegensputterd hest,” zee e nog n moal, “want dat kost ons soort volk aaltied n boel sinten. Aine dij zok aan odder en regel holdt, het tegenswoordeg nait veul meer in te brengen.”

“Persies,” zee Trientje, “persies! Dou k tegen dij plietsiekerel zee dat hai beter noar Amsterdam tou tou goan kon, dat hai doar meer uut t stro zetten kon, dou mos k votdoadelk mien riebewies zain loaten. En loat dij verdikkemie net n week verlopen wezen!”

“Weer fiefteg gulden noar de bliksem,” zee Jurrie. “Nee, honderd!” ruip Trientje vergreld.

“Lokst toch,” schrok Jurrie.

Woar mos dit op uutdraaien?

“En dou hest die toch zeker stil holden, hoop ik.”

“k Heb nait veul meer zegd,” zee Trientje, “k was der glad sneu van.”

Zai keek Jurrie wat schichteg aan. Jurrie wuir nait gaauw kwoad, mor ditmoal, nee, zai was der nait rusteg op. Zol zai hom ook nog wel van t leste perses vertellen duren?

“k Heb t allain nog even over dij traainen had, dij deur vandoalen vernaild worden. En da’k doar op televisie nog nooit plietsie bie zain heb.”

“Weer fiefteg gulden,” naarde Jurrie.

“Nee,” zee Trientje, “doar kon hai mie gain perses om moaken.

k Bin in de woagen sprongen en mit koegelsgeweld noar huus tou reden, zo grammieterg was ik.”

Jurrie keek heur opgelocht aan.

“Vlak bie ons huus haar hai mie weer te pakken, hai was in n plietsie-auto achter mie aanreden,” zee Trientje, nog schichteger as eerst.

“k Haar negenteg reden, zee dij kerel. En dat was honderdtwinteg gulden boute.”

“Potverdubbeltje, wat ja n kabbe geld! Doe ook aaltied mit dien grode snoede tegen plietsies,” ruip Jurrie, zo duvels as wat.

Trientje snokte t uut. “Hier hest t autosleudeltje,” zee zai, “k heb nou ja toch gain geldeg riebewies meer.”

Jurrie keek heur aan. Aiglieks haar hai ook nog wat meelieden mit heur.

En as t nait zo’n kaptoal kostte, den von hai t ook nog wel goud dat Trientje ais n moal zee woar t op ston.

“Kinstie aandermoal beter stil holden, wicht,” zee hai, “dat dou ik ook aaltied as k aanholden wor. Den bin k zo mak as n schoap, ik geef ze groot geliek.

t Beste is om te zeggen: t zel nait weer gebeuren, meneer hur. Den loaten ze joe mainsttieds lopen.”

“Drijhonderd gulden boute,” snokte Trientje, “t begroot mie tou tonen uut.”

Jurrie streek heur ais over t hoar. “Och wicht, doar komen wie wel weer overhìn.

Ik stoa die haalf. Doe betoalst d’helfte van dij boute uut t geld, dast swaart bie dien waarkhuzen verdainst. En ik d’aander helfte van wat ik as timmerman soavends en zoaterdags der nog even bie pak. En dat is schoon geld, al is t ook swaart.”

Trientje monterde der glad van op. Dat Jurrie nait slimmer kwoad was, dat vol heur mit. “Zai mozzen ais waiten dat wie dij boute mit swaart geld betuilen, ha, ha!” laagde Trientje.

Mor Jurrie was daip in gedachten.

t Was n vrumde, ingewikkelde wereld tegenswoordeg, woar hail wat mis mit was.

t Was goud dat Trientje doar ais wat van zegd haar. En dat zai zulf ook nait brandschoon wazzen mit swaart-verdainen, och, n mìns mout zok ja redden.

En redden geldt, woar of nait!