1984 Zè’k tie ais griepen?

Annechie uut Gaiterveen was beslist n nuver wicht. Wel wat stilleg en wat verlegen, mor doar is t mainsttied ja nait minder om, woar of nait.

Annechie was zo’n joar of twinteg en der wazzen al wel n poar man om heur west. Mor der was nooit recht wat van komen, omreden Annechie te verlegen was om “joa” te zeggen as de jonges heur vruigen. In huus was Annechie ook aaltied wel wat stil, z’haar nooit veul te koop, mor as der manlu-volk in de buurt kwam, den was t of heur de mond touwozzen en dichtgruid was, den kwam der gain geluud meer uut. Mor der zat wel geluud in Annechie, wis en warachteg wel! En n mooi geluud ook nog! Annechie was bie t zingen, bie d’operette-verainen in Veendam.

En doar was zai aine van de veurnoamste speulers van. Ie zollen heur t nait uut de maauwe schudden, mor Annechie kon der wat van. Den zong ze en speulde, t was glad n plezaaier om der noar te lustern en der noar te kieken.

Zo vrij as wat was Annechie; n hail aander wicht. Mor as t speulen doan was, zo tegen n uur of tiene soavends, den was Annechie votdoadelk weer stilleg en verlegen en kreeg zai om t minste of geringste al n vuurrode kleur.

n Huus of wat van t olderliek stee van Annechie òf woonde Geert Mousker mit zien moeke. Geert was gain proatjeboksem, beslist nait. As t ter op aan kwam mos je hom de woorden mit n knieptaange uut d’haals trekken. Och, veul proaten huf Geert ook ja nait. Veur dag en daauw zat hai aaltied at op zien trekker, drok aan t waark op t laand. En as j’op n trekker zitten den huif je nait proaten, ie kinnen joezulf alderdeegs nait verstoan.

En soavends in huus was Geert zo min as n hond, den vol hai veur televisie in sloap, van muieghaid en lichtkans ook van vervelendhaid. Want ook zien moeke pruit nait veul. Geert haar t ja nait van n vrumde. En zo kwam Geert zowat van t proaten òf.

Mor al was hai den gain drokke proater, n poar goie ogen haar wél.

En dat Annechie n meroakel nuver wichie was, dat haar Geert wel in de smiezen.

Dat zai wat stilleg en wat verlegen was, doar was t allain mor beter om!

Mor hou zol hai heur vroagen! Hai kon toch mor nait zó op heur òfstappen en heur in ainmoal vertellen wat hai in de kop haar!

Dat kon vervast nait. En wizze nait bie Annechie, dij zol van schrik op de loop goan.

Hou mos hai dat toch aanleggen?

Inains wos hai t! Annechie was ja bie t zingen, in Veendam, ieder dinsdagoavend. As hai heur nou ais òfhuil!

Den konden ze mit zien baaident bedoard noar Gaiterveen tou fietsen.

En zo het Geert t doan.

d’Eerste dinsdagoavend, dou t zingen en speulen bie d’operetteverainen òflopen was en Annechie heur fietse pakte, dou ston Geert doar op heur te wachten. “Moi,” zee Geert.

“Moi,” zee Annechie.

Bedoard binnen ze mit zien baaident noar Gaiterveen tou fietst, net zoas Geert t zok docht haar.

Der wuir gain woord proat.

Geert zol in de vrede nait waiten wat of e zeggen mos en Annechie wos t al hailemoal nait.

In Gaiterveen ging elk noar zien aigen huus tou. “Moi,” zee Geert.

“Moi,” zee Annechie.

De week ter op, dinsdagoavend, ston Geert ter weer, weer tegen n uur of tiene.

Weer binnen ze mit zien baaident bedoard noar Gaiterveen tou reden, zunder dat ter n woord proat is. En ie maggen t leuven of nait, mor zo ging t dij haile winter.

Geert haar wel zo’n beetje in de goaten dat hai wat sproakzoamer worden mos, net zoas dij kerels op televisie. Dij haren aaltied gekhaid mit de wichter en muiken der de wereld babbelguuchies tegen. En den was t aaltied vot veurmekoar.

Mor ja, zowat kon Geert ja nait, hai zol nait waiten hou t mos. En of Annechie doar nou ook zo gek op wezen zol. Geert haar zien twievels der over.

En hai luit t mor zoas t was. Nait meer proaterij as twijmoal “moi.”

Ainmoal in Veendam en ainmoal in Gaiterveen.

In maaimoand was de leste oavend van t zingen en t speulen bie d’operette, den was t eerst doan tot aan september.

En nou mout t wezen, docht Geert, nou of nooit! Dij dinsdagoavend ston hai der weer.

“Moi” zee Geert.

“Moi,” zee Annechie.

Bedoard binnen ze mit zien baaident noar Gaiterveen tou fietst, net as aaltied.

Der wuir gain woord proat.

Bie t huus van Annechie’s ollu stapten haaiden van t fietse òf. Zai keken nkander Hek in d’ogen, veur t eerst.

“Zè’k tie ais griepen?” zee Geert.

Annechie zee gain “joa” en gain “nee,” dinkelk van verlegenhaid nait.

Geert zag zien kans schoon, de baaide fietsen vollen mit n smak op de grond.

En Geert het zok doar, op t tegelpad in Gaiterveen, goud weerd en wonderliek, Annechie nait minder. Al zat ter nait veul proaterij in dij baaident, t aandere was der niks minder om.

t Is al weer n joar of wat leden, dat dit verhoal zok òfspeuld het.

Geert zien moeke woont al n joar of wat in t bejoardenhuus in Gaiten en Annechie en hai hebben de boerderij.

En as ie nou mainen dat t doar bie Geert en Annechie wel n stille boudel wezen zei, den heb ie t mis.

Geert en Annechie hebben t proaten hail goud leerd, tegen mekoar en tegen de baaide kinder nait minder. Mor as der vrumden bie binnen den is t weer net as vrouger, den holden ze zok stil. Wat loater, weer onder aigen volk, zegt Geert den steevast: “t Mout al n spreker wezen dij n swieger verbetert, woar of nait Annechie?”

Dij nikkopt den, laagt wat stil veur zok hìn en dinkt aan dij oaventuurleke fietstochten van Veendam noar Gaiterveen.

“Joa hur, Geert,” zegt zai den, “proat is niks, doun is n ding!”