1984 n Golden dag

Der haar aaltied n stille, lichte glans over heur leven legen. Dat was van kindsbain òf al zo west. n Waarme laifhaid en n wonderlieke vrundelkhaid en tevredenhaid haren as n wolke om heur tou hongen, net zo as op n zummeroavend n wolke van gelok en zuverhaid om de kamperfoelie sweeft, dij men wel vernemen mout, of men wil of nait.

Gain wonder dat elk geern even bie heur zitten mog te proaten. Kristiene zee zulf nooit veul, mor vol aandacht en belangstellen kon ze lustern en nou en den mit n enkel woord voart aan t gesprek geven. Hou t kwam, gainaine dij n zetje mit heur proat haar, kon t zeggen, mor t was net of men bie Kristiene boven zokzulf uutgruide, net of men inains veul meer mans was.

“Der zol n goie doomneeske in die zeten hebben,” zee Jokkob wel ais, heur n beetje ploagend. “En den zolst doe vervast doomnee west hebben,” mainde Kristiene den.

Ze mozzen der baaiden om laggen.

Zai doomnee en doomneeske? Och gunst, dou zai traauwd wazzen, in t begun van de datteger joaren, wazzen zokse dingen in de verste verte nait bie heur opkomen. Boetendat, om deur te leren, doar was ja ook gain geld veur west.

Zai wazzen op n klaain boerenspultje begund, net in de krisesjoaren. Wat haren ze der stoer zeten! Der wazzen joaren west dat ter sikkom gain geld meer was om kunstmizze veur te kopen. En zunder kunstmizze was der gain opbrengst genog van t laand.

“Waist nog wel Jokkob, dat wie biggen mesten wollen, in dij datteger joaren?”

“Of ik dat nog wait!” zee Jokkob, “wat was dat n zunege en benaauwde tied.”

“Ons baaide jonges wazzen der dou al, ducht mie,” zee Kristiene.

“En dou zol ik ais even n poar dikken verdainen,” zee Jokkob. “Ik kocht ons zo’n datteg biggen veur vieventwinteg gulden t stok, waist nog wel?

Wie zollen z’even mooi vetmesten. Aal ons meel en aal ons zoepen gingen der zowat in. En ook nog de wereld eerdappels. Dou ze drijhonderd pond wazzen heb ik ze verkocht. En wat kreeg k ter veur?

Acht sint t pond! Dat was varentwinteg gulden t swien! t Was om gek van te worden!”

Jokkob wuir der glad nog vaals en nareg om.

“Dat z’ons boeren dat aan doun duzzen!”

“Joa, t was n stoere tied,” zee Kristiene, “n haile stoere tied. k Hoop nait dat ons kinder en ons klaainkinder zowat nog ooit n moal mitmoaken mouten. Mor in d’oorlog en in de joaren der noa ging t gelokkeg veul beter, dat mouve ook nait vergeten.”

“Mor dou wollen wie de kinder leren loaten, zai zollen t ja beter hebben as wie. En dou mozzen wie nog ieder dubbeltje twijmoal omkeren,” zee Jokkob wat verongeliekt. “En nou binve old.”

“Nait opstandeg worden, voai. Der is ja zoveul om dankboar veur te wezen. De kinder binnen aalmoal goud terechte komen, doar huiven wie ons gain zörge meer over moaken. En wat t belangriekste is, wie hebben mekoar nog!”

Kristiene keek hom wat ondeugend en guteg aan: “k Wait nait hou t bie die is, mor ik bin nog net zo wies mit die as vrouger, joa, k leuf nog wiezer.”

Jokkob keek heur ais aan. Wat haar hai zunder heur begunnen mouten! In- en invertraauwd is zai hom.

“Bie mie is t net zo, wicht,” zee e ainvoudeg.

“Jokkob, waist wel dat wie over vattien doage fiefteg joar traauwd binnen?”

“Of ik dat wait! k Hoop nait dat de kinder der teveul drokte van moaken.”

“k Wol nog haile geern veurtied wat van die hebben. En ast mie dat gefst, den krigstoe t zulfde van mie weerom.”

“Wat mag dat den wel wezen?”

“Dou wie vrouger traauwd binnen, haren wie zowat gain rooie sìnt. En loater kon ter ook nait òf. Mor nou wie der wat makkelker zitten, nou wol k nog haile geern n golden traauwringe van die. Nog veur ons golden bruloft. Kinst die dat wel begriepen! Den zol t hailemoal volmoakt wezen!”

t Was even stil in d’koamer.

“k Hoop nait dat hai der de gugel mit het,” docht Kristiene wat ongerust.

Mor dat gebeurde nait.

In de stille, lichte glans, dij aaltied om heur tou hong, haar Jokkob wat van zuver gold zain.

Hai dee zien haand, dij eerst as n knoeste op toavel legen haar, boven op heurent.

t Muik Kristiene waarm en inneg.

“Wie goan der mörn vot mit zien baaident op òf, wicht hur!”

n Dag of wat loater hebben Kristiene en Jokkob elk n traauwringe in n deussie. Mor om dij nkander zo om de vinger te schoeven, nee, dat is te koal.

Der mout aiglieks aine bie wezen dij heur ze toulangt. Mor wel mout dat den wezen? Doomnee? Mit dizze doomnee hebben Jokkob en Kristiene nait veul op, dij mag zokzulf veul te groag proaten heuren.

En t is ook nog zo’n snötneuze, maint Jokkob, zit nog hail gain vertraauwds aan. Nee, doomnee nait.

Mor wel den? Zai kinnen börgemeester der toch nait om komen loaten?

Jokkob en Kristiene zollen t in de goudeghaid nait waiten. En de traauwringen blieven veurlopeg in t deussie. Mor heur golden bruloft is nait wied meer vot. En den mout en zel Kristiene hom om hebben! Fiefteg joar te loat, mor toch nog op tied!

Op n nommerdag komt de huusdokter heur de blouddrok even opmeten, zo as hai dat geregeld dut bie zien klanten boven de zeuventeg.

En inains wait Kristiene t: dokter mout t doun!

Dij is heur ja invertraauwd. Joaren het hai al bie heur lopen en hai kin heur deur en deur, van binnen en van boeten.

En Kristiene vragt hom.

d’Ol dokter kikt ter eerst even vrumd van op.

Hai het al wel t ain en aander mitmoakt, mor zowat is hom nog nooit overkomen. Mor as e de baaide bliede, verwachtensvolle gezichten van Kristiene en Jokkob zugt, dij baaide laive ol mìnsen, dij nou nog n traauwringe aan nkander geven willen, den schut hom t gemoud glad vol.

Mit n enkel woord woar laifde en waarmte in zit, langt hai heur de ringen tou. Jokkob schoft hom om Kristiene’s vinger en Kristiene om dij van Jokkob.

n Stille, lichte glans glidt over baaident hìn.

As dokter noar boeten tou lopt is der in t huus van Jokkob en Kristiene n volmoakt gelok, stil en zuver.

Mor net zo stil en zo zuver is t in t gemoud van d’ol huusdokter as e in zien woagen stapt.

Ook veur hom is t n golden dag.