1984 Kristiene mit de kezekuten

Nou mag ie roaden wel k van de week inains weer tegen kwam! Kristiene, Kristiene mil de kezekuten!

Ik zag vol dat zai t was. n Beetje older worden, joa, dat was ze wel, mor veul veraanderd, nee, dat was ze  nail. t Was nog dezulfde Kristiene van vrouger. As n dikke, swoare woepsterd schommelde en schontjede Kristiene der over, aan ieder haand n volle bosschoppenmadde. Heur grieze regenmantel spande heur om t lief. Op t heufd druig zai n plat pooltje mit n toeffie, dij bie ieder stap op en dele wupte. Onder t pooltje glom Kristiene’s gezichte mie monter in de muide,  as n gladde, vedde, volle moane.

Onder zo’n swoar liggoam zol men aiglieks n poar stevege, beste bainen verwachten.

Mor, dat was t aigenoardege bie Kristiene, zai haar van dij meroakel dunne baintjes, net n poar kromme pronkerbonestokken.

n Wonder dat dij nait brakken, dat dij t gewicht van Kristiene droagen konden. Dat n poterd as Kristiene zokse dunne baintjes haar, zokse smale kuten, hou was t meugelk!        

Kuten as n melkschoap, zeden ze bie ons op t dörp, kezekuten. En den ook nog mit n poar van dij swoare bosschoppenmatten sjaauwen, n wonder dat heur bainen nait as luziversstokkies ofknapten.

As Kristiene vrouger op t spreekuur kwam den kon je  wat beleven. Mien laive tied, Kristiene op t spreekuur,  dat was n oaventuur op zokzulf.

Kristiene mit de kezekuten. Nait dat zai der aal klapscheet was, nee, zo gek was t nou óók weer nait. Mor as Kristiene zok doar vertoonde, ain moal sjoars of zo, den kon je aal t aandere volk in de wachtkoamer wel votsturen, doar kwam je den vervast nait meer aan tou. Kristiene wol aaltied even hailemoal noakeken worden, net n auto dij n grode beurt hebben mout. En zai kwam der aaltied aanzetten net as t schonen doan was. Kristiene zee dat Paiter, heur man, dat zo wol. Mor dat heb ik nooit leufd! Dat Kristiene zok wat van Paiter zien proatjes aantrekken zol? Niks ter van. Kristiene ging heur aigen bedoarde gang, schommelnd en schontjend.

k Bin de leste tied wat doveg,” begon Kristiene den, “ie maggen mie d’oren wel even uutspoiten.” Kristiene begon aaltied boven aan, bie d’oren en d’ogen en  bie de neuze en zai huil der pas mit op as wie onder  bie de tonen aankomen wazzen. En alles wat doar tussenin zat dat mos ik aalmoal sekuur bie langs. Nou, en dat was nogal wat!

t Mooiste was dat Kristiene aaltied zokse mooie uutdrokkens haar, dij k hail nait kon.

t Begon der steevaast mit dat zai heur pooltje mor opholden wol, aans was heur kop n morkekop! Dat woord kon k nait, haar k nog nooit van heurd.

“n Morkekop is dat joen hoar ale kaanten uut staait, der is gain odder of regel meer in. Doar heb ie zeker niks veur in joen aptaik?” zee Kristiene den.

“Woar komt dat woord morkekop aiglieks vot?” vruig ik den. “Och man, wait ie dat nait?

Dat is t zulfde as t wollegras of t veenpluus, dat  staait ook zo wild en ale kaanten op. Mor veur zokse  proatjes bin k hier nait komen, hur.

Ie mouten mie even sekuur noakieken of k nog goud in odder bin. Doar mout Paiter joe ook ja dik veur betoalen! Dou joen waark nou mor!”

En den begon ik Kristiene mor te onderzuiken.

Dat was verdikkemie nog gain klaaineghaid, zo’n dikke kloede spek mit overaal kwabbechies vet der aan, dat mos aiglieks ja wel dubbel tarief wezen!

Mor as ik zo dom was om zo wat te zeggen, den wuir  Kristiene kaant gek in d’hakken.

“Schoam ie joe nait? Ie zellen toch ook wel dunnechies onder handen kriegen, dij dou ie t toch ook nait veur haalf geld?”

Dat mos k heur noageven en den haar Kristiene t eerst weer wonnen.

k Bin n beste schimmelmuiter,” zee Kristiene, “ik  lus geern wat eten, doar mekaaiert t nait aan bie mie. Ie zellen wel zeggen dat ieder pondje deur t mondje gaait. Mor t is wel aigenoardeg dat mien bainen zo e dun blieven. Mien kuten blieven net zo smaal as n hond in t veurbain. Hou is dat toch meugelk. t Vet zit bie mie op t verkeerde stee.

k Mos wat meer vlais op de bainen hebben. Doar heb e ie zeker óók niks veur in joen aptaik?”

Kristiene haar mie ducht mie nait al te veul in de reken. Mor dat kon mie niks verschelen, t was glad n oareghaid om heur op t spreekuur te hebben.

Ain moal heb ik heur te groazen had. Ik wait t nog haile goud. Kristiene haar n kloetje in de laiske. t Was der al wat rood om tou. “Ducht mie n breuk,” zee Kristiene. “t is der glad wat rood om tou, t zei wel n beklemde breuk wezen.

Doar zel k wel mit in t zaikenhuus terechte komen.” Mor ik kon mor zó zain dat dat n ontstoken kniere was. “Ie hebben vervast wat swellerij aan joen dikke tone,” zee ik, “doar komt t van, doar zetten de knieren in de laiske van op.”           

De mond vol Kristiene zowat open. “Ik heb last van mien laiske en nait van mien tone,” zee ze, “ie huiven mie nait wat wies te moaken!”         

“Trek joen kouze den mor even uut,” stelde ik heur veur.      

Kristiene reet de weckringe noar ondern tou en trok de  kouze uut. En net zo as t was: de noagel van heur dikke tone was in t vlees gruid en der was wat swellerij  bie komen.

“Drij moal doags mot joen voude in hait sodoawoater, den is t in n dag of wat wel weer over,” mainde e ik.

Kristiene leufde mie mor haalf. Wat haar joen laiske nou mit joen tone te moaken!

En wat in zokzulf mommelnd over dij nijmoodse fratsen en wilde ideeën van zo’n jonge dokter, zo’n snötneuze nog, schommelde Kristiene op heur dunne baintjes de spreekkoamer uut. En warempel, net as van de week, aan ieder haand n bosschoppenmadde. Kristiene mit de kezekuten, t was n oardeghaid om heur onder mien klanten te hebben. Zai gaf kleur en e fleur aan mien doktersleven.

En k von t ook slim mooi da k van de week nog even mit heur proaten kon. Wie wazzen vot in ain joar!