1985 In schaar van joen vleugels

Sommege mìnsen blieven joe aaltied bie, dij vergeet je zo mor ain twij drij nait.

Op bepoalde ogenblikken, mainsttieds onverwachts, komen ze joe inains weer in t zin.

Den zai je ze weer lopen en den heur je ze weer proaten, ook al binnen z’al n joar of wat uut tied, t overkomt mie voak as ik noar n zangkoor luster, dat ik Sjoerd Schurengoa inains weer veur mie heb. Den zai ik hom weer in zien karrechie zitten, den heur ik hom weer zingen en den stroalt de waarme glans op zien gezichte mie weer tou.

Tja, Sjoerd Schurengoa. t Is al weer n joar of wat leden.

Sjoerd Schurengoa was vrouger lappie-koopman. t Was gain vetpot, mor zai konden zok ter wel zo’n beetje van redden, zai konden der van rondkomen. n Slim beswoarlek huusholden haar e nait. Sjoerd en de vraauw haren drij kinder, drij jonges, dij al hail rad n beetje mitverdainen konden.

En dou de jonges traauwden en t huus uut gingen, dou deden Sjoerd en de vraauw t bedoard-aan mit de lappieswinkel.

Slim drok haar e zok ter vrouger ook nait om moaken wild, de lappieswinkel was mor bie tou. Dij was der allain mor veur om nait van honger om te komen. Nee, woar Sjoerd vol van zat, dat was van t zangkoor. Hai was der van jongs òf aan al bie west en hai zol den ook nait gaauw n oavend missen, t Was zien lust en zien leven. As Sjoerd mit t zangkoor zong, den gebeurde der wat biezunders mit hom. Den was t net of hai van de wereld lös kwam, of hom der n stroom van bliedschop deur de leden trok.

“Net of ik in t hemelriek bin”, zee Sjoerd voak.

Elk en ain kon t wel zain: Sjoerd zong nait allain mit zien stem, hai zong mit zien haile wezen!

En asje dat ieder week mitmoaken maggen, as zok dat week aan week aan joe voltrekt, wat dut joe zo’n schieterg lappieswinkeltje den nog? Nee, de toppen, d’hoogtepunten van Sjoerd zien wezen en bestoan, dij wazzen in t zingen.

Den vuilde hai zok dicht bie n hoge macht, bie n kracht dij zok mit zien leven bemuide, dij t stuur der van in handen haar. Sjoerd wos dat hier de daipste zin van zien bestoan lag.

t Was mor goud dat zien vraauw der net zo over dochde, aans haren ze der lichtkaans nog wel drokte om kregen.

Mor zó was t nait, gelokkeg.

As t zangkoor n uutvoeren gaf en Sjoerd midden maank d’aander koorleden in ston, den was zai der glad wies op!

Mor t kwam zo wied dat Sjoerd allain achter bleef: van t aine ogenblik op t aandere was de vraauw vot west. n Haartaanval, haar dokter zegd. t Was stil om Sjoerd tou worden, t Lappieswinkeltje haar e mor vot doan.

Veul noten op zang haar e nooit had en hai kon zok nou ook wel zunder de winkel redden.

En stoadegaan was e ook al aan zien A.O.W. tou. t Huf nait meer zo neudeg van Sjoerd.

Mor t zingen, bie t zangkoor, dat ging der wel om deur, ook al was t slim stil in Sjoerd zien leven worden.

Och, de kinder en klaainkinder kwamen wel geregeld even aanwuppen, dat was t nait.

Mor soavends en snachts den vuilde hai zok ainzoam en verdraitelk.

“n Lood vreugde, n pond verdrait, dat is t leven”, zeden aander lu wel ais tegen hom. Mor zo was t nait, zo was t wezenliek nait, mainde Sjoerd.

Stoadegaan wuir e vergeetachteg. En t woater kon e ook nait recht meer kwiet worden.

En wat ter mit zien linker aarm en linker bain was, hai haar der hoast gain macht meer in.

Sjoerd begreep ter niks van.

Zol e nou al zo wied wezen dat zien ìndje der heer was? Dat vol hom den smereg òf! Mor as t zo was, den was t nait aans, doar kon e den ook nog vree mit hebben. In huus luip de boudel goud in toeze: Sjoerd kon zok nait meer allain redden, hai kwam om in loes en ploes.

En zó kwam e bie ons in t verpleeghuus. t Wuir der nait beter op.

Proaten kon e nait meer, net zo min as lopen.

En wat ontholden kon e hailemoal nait meer.

Hai wos ains nait dat e traauwd west was en kinder haar. Sjoerd kwam in n karrechie en luit mor mit zok gewonen. Wat ter in hom om ging, gain mìns dij der achter kwam.

t Was net of Sjoerd in zien leste doagen zok in zokzulf opsloten haar.

Dou was t zundag.

Der was n kerkdainst in t verpleeghuus, zo as doar ieder week n kerkdainst is.

t Zangkoor, woar Sjoerd zien haile leven bie zongen haar, was nuigd om mit te waarken.

Doomnee zee n enkel woord en dou begon t zangkoor mit n bekind laid.

Ale koorleden zongen as Hesters en elk en ain keek noar Sjoerd, noar de man dij bie heur heurde. t Was n loflaid, n laid van bliedschop en dankboarhaid, noar boven tou en noar Sjoerd tou.

En dou, inains, begon Sjoerd mit te zingen!

Sjoerd, dij gain woord meer zeggen kon, dij der gain geluud meer uutkriegen kon, dijzulfde Sjoerd zong mit.

Net as vrouger.

Der ging n huvern deur t kerkvolk hìn.

Hier gebeurde wat biezunders! n Man dij zien haile leven van Gods groothaid zongen haar, zong nog ain moal, veur t lest en mit zien haile wezen, mit zien leste krachten! t Was of der n grode kracht om ons tou was, hail gehaaimzinneg, mor aignlieks ook hail gewoon.

n Dag of wat loater is Sjoerd overleden.

Op zien raauwkoarde ston: in schaar van Joen vleugels zel ik bliede zingen!

En dat was om stil van te worden.