1985 Trekzaalve

“k Leuf dat ik n dikke stainswelle op de rogge heb”, zee Berend Bobbekop tegen zien buurman Remko de Road, “hest ook n beetje swaarde trekzaalve veur mie?”

As Berend wat mekaaiert den lopt hai aaltied t eerstes noar Remko tou.

Remko wait overal road op.

“Mie ducht van aal”, zee Remko, “kom mor even mit.” Hai rommelde wat in n toavelloagie en huil der n poar deusies mit zaalve uut.

“Dit is dinkelk swaarde trekzaalve”, zee e en hai langde Berend n deusie tou.

Berend bekeek t ais. “Dat is ja zaalve van de vaiarts”, zee e verwonderd.

„Och gunst joa, hest geliek”, zee Remko, „da’s zaalve veur koutitten, as de koien vrang in t joar hebben. Dat zel ik die mor nait mitdoun. Doe hest ja gain koujoar, noar ik aanneem.”

“Nee”, zee Berend Bobbekop, “en ook gain titten. t Mag alderdeegs gain noam hebben.”

“Hier heb ik n deusie swaarde trekzaalve”, zee Remko, “zel ik die der vot mor wat van opsmeren?” Berend trok t blaauw boezeroen over de kop en ook t hemd en draaide zok om, mit de rogge noar Remko tou. Dij loerde der even noar en ruip: “Bliksiekoater! Da’s gain gekhaid! Da’s vervast gain gewone stainswelle!

Dat wai’ k nait jong, hur, mor t liekt mie hoast wel n negenoge tou.

Sjonge, sjonge, wat zee dien Neeltje der wel van?”

“Mainst toch nait dat ik zo gek bin om zokswat aan Nele zain te loaten?”, naarde Berend Bobbekop, “Nele ropt aaltied vot om dokter. Veur ieder poetje of sweltje ropt dij al om dokter. Dij maint vot dat ze doodgaait!”

Dat wos Remko de Road aiglieks ook wel. Neerslachtege Neeltje zag t aaltied slim donker in, té donker. As heur woater wat broenachteg was den haar Neeltje t al aan de gale, as d’ontlasten wat rood leek, den was t aal bloud, ook al haar ze zok n dag eerder zat eten in roebaiten.

“Smeer mie der mor wat trekzaalve op”, zee Berend, “en hol mie op over Neeltje.

Of nog beter, drok mie dij negen kukens der mor even uut. As t n negenoge is den zellen der ook wel negen kukens in zitten.”

“Bist gek?” zee Remko, “leuf doe mor nait dat ik doar aan begun. Moust ter mit noar dokter tou!”

“Wat nou?” zee Berend, “doe waist toch overal road op! Ik kin die der ja nait meer van, pratst ja as n ol wief! Smeer mie der nou mor wat van dij swaarde trekzaalve op.”

“Moust ter wel mit noar dokter tou, mien jong”, zee Remko, “der zit niks aans op.”

Berend wuir de kop goud roeg. “Leuf mor nait dat ik om zo’n schieterijchie noar dokter tou loop”, ruip e nareg.

“O nee?” zee Remko, “o nee? Wedden dast binnen n haalf uur bie dokter bist?”

En hai bozzelde d’achterdeure uut noar neerslachtege Neeltje tou.

“Nele, Nele!” heurde Berend Bobbekop hom achter t huus roupen, “Nele, kom es hier, kom es in draf hier, dien Berend is nait goud!”

“Dij rotzak”, bromde Berend, “doar hèje t gesmiet in de gloazen!”

En net zo as t was.

Dou Nele dij vurege, glèn-blaauwe negenoge zag was Remko’s schuurdele votdoadelk hailemoal vol van heur hoge jammergeluud.

“O wai, o wai!” ruip Nele tussen heur aigen gegier deur, “o wai, hai is al hailemoal verkankerd!”

“Doe kounavvel!” sisterde Berend kwoad tegen Remko. t Was wel gain hoogstoande proat, mor hai mos ook ja vot mit Nele mit: in ain voartsie stoven ze noar dokter tou.

Dokter bekeek t ais en zee bedoard, dit was n kerbonkel.

“Och gunst”, schraifde Nele neerslachteg, „doar hèje t al, nou zit t hom al in de bonken!

As t mor nait te loat is, as t mor nait verspeuld is!”

“n Kerbonkel?” vruig Berend, “buurman Remko zee t was n negenoge!”

“Dat is t zulfde”, zee dokter, “n kerbonkel is n negenoge.”

“Hol die toch stil mìns”, bromde Berend tegen zien Nele, “t is gewoon n negenoge en aans niks.”

En tegen dokter zee hai, dat dij hom de negen kukens der mor even uutdrokken mos.

Mor dat kon nait, zee dij. n Negenoge mos zien tied hebben.

„ Wat döje der den aan?” vruig Berend.

„Ik zel die der wat swaarde trekzaalve opsmeren ”, zee dokter, „en moust bie t aptaik mor even n grode pot vol ophoalen. k Zel die even n resept schrieven Mor dat huf nait van Berend.

Swaarde trekzaalve haar buurman Remko de Road genog. En as e dat waiten haar, dat dokter hom allain mor wat swaarde trekzaalve veurschrieven zol, den was e der vervast nait mit komen.

Aal geldkostens veur niks.

En Berend Bobbekop stevelde weer noar huus tou, neerslachtege Neeltje, kloagend en jammernd n poar tree achter hom aan.

Berend het zok red mit Remko de Road zien swaarde trekzaalve. En dou dat noa n week zowat op was, dou het hai der mor koutittenzaalve opsmeerd. Doar wuir t mooi zacht van.

Noa n week of drije was de negenoge zowat weer over. Mor der was wel n male delle van komen.

“k Wol toch wel ais waiten woar dij negen kukens bleven binnen”, zee Berend.

Mor doar het nooit aine hom opheldern van geven kind, alderdeegs Remko de Road nait!