Geessie Törf wer nait recht veur vol aankeken, bie ons op t dorp. Men von Geessie mor n wat dommeg en slaifachteg vraauwspersoon, dij men nait zóveul in de reken haar. Nee, Geessie Tórf haar t swaart goaren nait uutvonden, zo zeden ze, lang nait.
Zai was eerder wat onneuzel. Mor kwoad zat ter nait bie. Men mos aiglieks aaltied wel n beetje om Geessie laggen. En der was ook n verske op heur, zo zeden ze bie ons op t dörp.
Geze, Geze, Goezegat, dij achter op de seze zat.
Wup! zee de seze.
Wég was Geze,
mor t haile bred was nat!
En dijzulfde Geessie Törf heb ik joarenlaank twij moal in de week op t spreekuur had. En ook wel ais drij moal.
En hoast nooit mit t zulfde kwoaltje.
Nou ik doar goud over noadink: hou was t in de vrede meugelk dat Geessie ieder keer weer wat aans haar. Nait dat Geessie zaikelk of zuchteg was, nee hur, Geessie zag der aaltied goud florizant uut, zai was zo gezond as n neude. En t was ook n goie innemer, van eten en van drinken.
Niks met Geessie te doun.
Mor Geessie kwam aaltied wel geregeld op t spreekuur, slim geregeld.
“Zo, Geessie, bist ter óók weer, wicht?”
“Joa, k heb wat last van mien elboge, hier.” En den wees Geessie mie t stee aan.
Ik keek der den even noar, vreef der ais n moal over hin, of drôkte der even op.
“Hol hom vanoavend mor vief menuten in n wasblik mit goud waarm woater.”
“Goud,” zee Geessie den. En raaisde weer òf. n Dag of wat loater was Geessie der weer.
“Ik bin al n dag wat n beetje mui-achteg.”
Ik dee heur den t ooglid noar ondern en luit heur de tonge uutsteken. “Aal goud, Geessie hur.” En den gaf ik heur n goie road: “Vanoavend mor ais n appelsiene opeten. Da’s goud veur t bloud.”
“Goud,” zee Geessie den. En raaisde weer òf.
En weer n dag of wat loater haar Geessie zinkens in de knijen. Nou, den mor n ìndje fietsen, den was t zo weer over. n Aander moal haar zai gijhonger had. En den haar je vervast n lintwurm, mainde Geessie. Nou, dat was ook nait zo stoer. Den mos Geessie heur ontlasten mor even bekieken, of der ook van dij lutje, widde stokkies van n lintwurm bie zatten. “Goud,” zee Geessie den. En raaisde weer òf. Jeuk in de knijhammen? Wat purol der op, den was t zo weer over.
Wintertonen? Soavends de vouten om beurten in n wasblik mit hait en den weer in n wasblik mit kold woater. En dat n moal of wat. Den zol t wel weer overbetern.
n Aander zol zok d’ogen uut de kop schoamen as e mit zokse schieterijchies op t spreekuur kwam. Mor Geessie nait.
Geessie zörgde der veur dat dokter en zai n haile bult kwoaltjes de boas bleven.
Geessie was der sekuur op verdocht dat dokter en zai der net even veuraan wazzen.
Geessie mit heur eerliekse, traauwe honde-ogen. k Heb mie voak ofvroagd woarom Geessie zo voak bie mie op t spreekuur kwam. Ik heb t nooit begrepen. Mor tegen heur zeggen, dat zai nait mit zokse schietkwoaltjes bie mie komen huf nee, dat dus ik lang nait. En dat kon ook ja lang nait. Woar mos Geessie aans den wel hìn, mit heur aandachttrekkerij.
Want Geessie was ja de goudeghaid zulf.
As Geessie mie van heur kwoaltjes vertelde, den ging der zoveul goudeghaid, zoveul kinderleke zuverhaid van heur uut, den was der zo’n milde glans om heur tou, dat t gemoud ging mie den votdoadelk wiedwoagen open.
En zo heb ik Geessie aal dij joaren rusteg bie mie komen loaten. t Duurde ieder keer ja mor zo’n drij menuten. Zo hail veul tied huf ik ter nait aan verknapbuzzen.
“Zo Geessie, bist ter óók weer, wicht?”
“Joa, k heb ducht mie t schot in de neuze wat schaif stoan, ik bin aal zo ver kollens.”
Den keek ik heur even in de neuze. ‘t Schot staait goud Hek, hur. Vanoavend mor n beetje zolt woater opsnoeven.”
Pillen of poeiers kreeg Geessie hoast nooit mit. Dat huf ook nait. Geessie was al tevree mit mien road.
As ik achterom kiek noar mien doktersleven, den zai ik hail wat gezichten. t Aine is wat dichterbie as t aandere. Mor der is ain gezichte bie, dij stoef veur mie staait. n Gezichte mit n milde glans om zok tou, mit ogen woar vrundelkhaid en goudeghaid in oplichten.
Da’s Geessie, in aal heur kinderlekhaid.
Wat bin ik bliede dat ik heur nooit votjagd of ofbekt heb, as Geessie weer ais bie mie wezen mos. Aaltied twij moal in de week. En ook wel ais drij moal. En dat zai toch t idee had het, dat ik heur veur vol aankeek. En nou ik dit zo opschrief, nou wait ik inains woarom Geessie zo voak op t spreekuur kwam!
Gek hè, dat n ol huusdokter zo wies wezen kin mit zo’n jeuzelgat van n Geessie Törf.
