Vandoage is t al weer wonsdag 8 feberwoarie. Wat gaait de tied toch rad. Nog n week of wat en den begunt t waark in toene en op t laand aI weer. Joa, t leven gaait in draf. En t is ook mor zó veurbie. Zó binve der en zó binve old. En den mouten wie al weer vot ook. n Mìns is ja n vergankelk wezen, zo as ol Oaltje Bezzembinders aaltied zee. Aan dij Oaltje Bezzembinders mos ik dinken dou ik op kelinder keek: wonsdag 8 feberwoarie, as-wonsdag. Op as-wonsdag kom ik, in gedachten, aaltied Oaltje weer tegen. Dat is al joaren zo. Op as-wonsdag dink wie ja aan de vergankelkhaid van t leven. Den muik meneer pestoor bie zien volk n kruuske op t veurheufd, n kruuske van haailege aaske. Dut stof bin ie nomen en tou stof goan ie weerom, wer der den zegd. En t was net of meneer pestoor bie Oaltje de boudel der wel slim stief insmeerd haar, zo stief, dat t kruuske op Oaltjes veurheufd der veur aaltied in zitten bleven was.
Oaltje haar n haile bult kroezen en vollen in en aan dat lutje koppie van heur. t Leek wel n verschrompeld boeskooltje. Aan de wangen, in heur kinne en om de mond, t wazzen aal rimpeltjes en kroeskes. Mor aigenoardeg, in heur veurheufd doar zatten mor twij voltjes, aine dij Hek op en dele luip en n twijde der dwaars over hìn. Persies n kruuske. t Kruuske van meneer pestoor. Van as-wonsdag.
Ik keek doar aaltied mit verstand noar. Ik dink nóg wel ais dat meneer pestoor dat kruuske der mit zien noagel inkraabd het, omdat ook hai heur geern lieden mog. Ainmoal in de moand wupte ik even bie Oaltje aan. Aaltied op wonsdag. En ieder keer vertelde Oaltje mie dat n mìns n vergankelk wezen was. Doar komt t dinkelk van, dat ik op as-wonsdag Oaltje in gedachten aaltied weer tegen kom. En ook van heur kruuske vanzulf. Nou vol dij vergankelkhaid van Oaltje wel n beetje tou. Zo hail slim vergankelk, nee, dat von ik Oaltje nou vot nait. Oaltje was al dik in de negenteg en der zat heur nog niks in de wege. Oaltje woog nog gain tachteg pond, mor zai was nog net zo veerdeg en vlogge as n dattien. En as Oaltje, mit montere ogen achter heur brillegloazen, mie den vertelde hou vergankelk n mìns wel was en ondertied mit n grode boge de kovviekoppies vol kletterde, uut n gele emailleerde kovviekanne, warachteg, den von ik dat dij vergankelkhaid nog mor even op zok wachten loaten mos. In aals geval Oaltjes vergankelkhaid. Omreden, zo aine as Oaltje, dij wol ik ja veur gain gold missen. Wat n vree, wat n waarmte en gezelleghaid kwam ik doar bie Oaltje tegen.
As t eerste koppie kovvie den op was vruig Oaltje: “En wat wol ie vandoage mit mie uutvreten? Blouddrok meten, wegen of onderzuiken?” En den keek ze der zó kureg en guteg bie uut, dat ik kon mie hail best veurstellen, hou jongkerels vrouger om heur vochten hebben mozzen. Antwoord huf ik nooit te geven: Oaltje haar t zulf al uutmoakt. “Vandoage mor onderzuiken, ducht
mie. t Is al weer n zetje leden dat ie mie onder handen had hebben.”
En den wos ik dat Oaltje zok dij mörgen hailemoal wossen haar, van kop tou tonen. En dat ter n jampotje, mit heur woater der in, op vinsterbaanke veur mie kloar ston.
Oaltje trok zok den uut, nee, dat is nait t goie woord, Oaltje ging zok ofdoppen. Loage noa loage van heur goud kwam der òf en dij vlijde zai hail sekuur op t raaiten stoultje.
Splinterlieke noakend dee ze den de bedsteedeuren open. A in vout kwam op n stove en den wup, wup: Oaltje schoot as n snouk tussen de berregedientjes deur. Ik zai t nog weer veur mie: n lutje wit poepertje in t midden, bonde berregedientjes aan weerskaanten: n hoogtepunt uut mien doktersleven.
“Goat joen gang mor, ’’kwam heur stem uut de bedstee. En den mos ik aan t waark. t Haart wer belusterd. En de longen niks minder. Der mos even in Oaltjes lief knepen worden, dat Liefie vol mit kroezen en vollen. Nait dat Oaltje t veul in de reken haar, och gunst nee. “n Mins is ja n vergankelk wezen. En as je zo old binnen as ik, den is t aanwinnen doan, woar of nait!” t Ging Oaltje ducht mie mainst om dij haile ceremonie. Dokter dij zien rol speulde van onderzuiker en Oaltje dij van haarten geern t slachtovver was. As t onderzuik kloar was vruig Oaltje: “Nog aal goud, dokter?”
“Aalmoal nog in odder heur,” zee ik den, om Oaltje de gelegenhaid te geven om t òf te ronden: “Den duurt t nog wel even veur ik n old wief bin!”
Oaltje kroop den weer de bedstee uut, achtersteveuren, t widde poepertje veuraan mit aan weerszieden de bonde berregedientjes. Intied dat Oaltje zok weer aantrok tapte ik alvast de baaide koppies vol kovvie. Zo is t joaren goan.
As-wonsdag, n dag van vergankelkhaid van t leven, n dag van omdinken dat wie hier mor n zetje binnen, dat t zo mor veurbie is.
Mor veur mie is as-wonsdag nog n beetje meer. t Is veur mie óók n dag van Oaltje Bezzembinders, mit heur kruuske op t veurheufd. n Dag van vree, n dag van waarmte. n Waarmte dij der, hoop ik, aaltied in mien leven blieven zei.
