Wat kon ter vrouger in dizze kontraainen roeg om weg goan. As ik aal dij verhoalen aanheur, uut de tied dou t volk nog in koppeltjes op t laand aan t waark was, den dink ik wel ais, sjonge, sjonge, da ’s nait kinderachteg.
En k mout ter nog voak om laggen ook. d’Aine muik d’aander de kop gek.
Onder t eerdappelkraben, as men mit n man of wat veur t paand lag, of onder t inhoalen bie zummerdag, wat n maalvreten streken werden der den uuthoald. Zokswat gebeurt tegenswoordeg nait meer, wie binnen wat beschoafder worden, nait meer zo primitief zogezegd.
Mor dat ik vandoage de dag zo’n plezaaier heb om dij roege verhoalen, och, den vaalt dat loagje beschoaven nog wel n beetje tou. As ter op aankomt, as t knipt en weer knipt, den vuil ik mie ain mit t volk, dat destieds doar op t laand aan t waark was. Den lig ik weer noast heur veur 7 paand.
t Was n mooie haarstdag, vlak noa d’oorlog.
Kobus, Kede en Sjoerd, mit wat kwoajonges, wazzen drok aan t eerdappelkraben.
Bonne stak de riegen op, mit n vaartande vörke.
De zunne scheen, t waark schoot al mooi op en t luip tegen de middag. En den kregen ze weer goud wat in de litsen!
Sloten kovvie, roggenbrood mit keze of nog mooier: mit n stôkkie gaail spek der op.
Och gunst, joa, roggenbrood mit goar spek, kovvie der bie, bakken vol. Dat heb ik in gain joaren had. Wat zol ik nog geern n moal op wenakker tegen d’eerdappeldobbe aanliggen willen, zunne op kop. En wat was je den hui en weelderg.
Net zo hui en weelderg as Bonne, Kobus, Sjoerd en Kede wazzen.
“Duur ie wel n kikkerd de kop ofbieten, jonges?” vruig Bonne aan de kwoajonges, noa t brood-eten. Dat duzzen de jonges nait. n Leventege kikkerd de kop ofbieten? n Slakke deursloeken, dat was nog wat. Of n wurm middendeur bieten.
Dat wazzen dingen woar dij kwoajonges nait veur omliggen gingen. Of n kikkerd mit n strospiere in t gat opbloazen.
Doar was gain kunst bie. Mor n leventege kikkerd de kop ofbieten, dat was net even te slim.
“Wat binnen ie ja n schiet-in-de boksems”, ruip Kede, “wat zol mie dat nou!”
“Dou t zulf den ais!” ruipen de kwoajonges, “dou t zulf den ais!”
“Joa, dou t zulf mor ais”, laagden ook Sjoerd en Kobus. Alderdeegs Bonne dee mit. “Krigst van ons elks n gulden, nait woar, jonges?”
Dat leste was tegen Kobus en Sjoerd, omreden dij kwoajonges haren toch gain haalfstuver.
Kobus en Sjoerd stonden even in twijstried, n Haile gulden ? Zo mor even votsmieten? Veur drij gulden zol Kede t vervast doun! Dij Bonne was gek, dat hom zokswat in de kop opkwam! Den kon hai Kede nog nait. Drij gulden, dat was ja n kaptoal. En Kede was nait hail kinderachteg in dat soort zoaken.
Mor Bonne was hail wizze van zokszulf.
Hai haar net n dikke porre wuppen zain. En n porre, dat was ook n kikkerd, woar of nait!
“Veur drij gulden biet ik n kikkerd de kop òf”, ruip Kede vol vuur, “da’s zuit geld!”
Bonne sprong vot in de bainen en zöchde zien porre op. “Kiek, Kede mien jong, hier is dien kikkerd al. Biet dij de kop mor ais òf.”
Dat vol Kede smereg òf. Hai haar op n lutje kikkerdje rekend, zo aine dij je mor zo even mit n knip van de vingers wegwuppen konden, as e joe op boksem sprong. Mor nait op zo’n oartsvoader van n porre!
Mor hai verdriestte zok. Men was n kerel of men was n ol wief. En doar zat niks tussen in. Hai dee de porre tussen de koezen, kop veuraan. Dou begon e te kaauwen. t Duurde aal mit aal wel even. Wel zeuven moal mos e bieten. t Gruine sliem luip hom om de mondhouken tou en over zien kinne.
Sjoerd, Kobus en Bonne stonden vol ofgriezen tou te kieken. Nait om dij porre, mor om dij drij gulden! Dou was t gebeurd. Bonne spijde de kop uut. “Dat was zo bitter al aalze”, zee e. “Mor t is wel zuit geld! En dou mie nou nog mor n bak kovvie!”
n Verhoal van niks, zel ie wel zeggen. En dat is ook zo. t Begroot mie net zo goud as joe van dij porre. Mor t gaait mie om Kede.
Dat was in mien ogen n geweldege kerel. Roeg en vraid, raauw en haard. Mor hail oprecht as der n dubbeltje te verdainen vol.
Wat zol ik nog geern n moal mit dij kerel veur t paand liggen willen, zunne op kop!
