1982 De stainen oabe

t Is n ingewikkelde en vrumde wereld.

Men is glad zien aigen bruier t licht in de ogen nait meer gund. Overal is der sikkom wel wat, roezie hier en sloagerij doar.

En den dij waarklooshaid! Bedrieven dij dicht mouten, lasten dij te swoar binnen en mìnsen dij nait meer om liek willen.

En gain mìns dij wait hou t weer in odder komen kin.

De aine zegt dit en de aander zegt dat.

Mor as t ter op aan komt, den slikken ze der aalmoal wat om tou.

Allènt Roulf nait!

Roulf dij wait sekuur hou t hier der bie staait en wat ter aan doan worden mout.

Roulf lopt aaltied as n börgemeester zo defteg over t tegelpad en onnaaiern over de poletiek dat e kin, nee, doar stoa je versteld van.

En aigenwies dat hai is! Dat hai van zien aigenwiezeghaid nog nooit borsten is, doar heb ik mie al voak over verwonderd.

As ik Roulf zo aangoan heur, den mout ik voak dinken aan t verhoal van de stainen oabe.

t Is al n old vertelster.

t Was n haite zummer.

Dag aan dag scheen de glìnne zunne op t laand.

De grond was zo dreuge as wat en de stainen wazzen gloepend hait, doar dus je nait meer aan komen.

Bie Gaiten, woar nou t Swoanemeer ligt, lagen n haile bult stainen.

En deur dij geweldege hette borst ain zo’n staine open, net zoas wie n aai middendeur breken as wie n klopt aai opdrinken willen.

En wonderliek was t wel, want uut dij staine sprong n oabe.

En dij oabe was hailemoal van stain, zien aarms en zien bainen, zien kop en ook zien haart, t was aalmoal stain.

De aandere oapen vonden hom hail biezunder en t duurde mor even of hai was de keunenk van de oapen. En hai regaaierde t oapenriek net of t niks was. En om joe de woarhaid te vertellen, t ging ook hail meroakel best.

De aandere daaier, de vogels en de vizzen, de peerden, de iemen en de vlinders, de swieniegeltjes en de katten, joa, ale daaier zagen dat ook. En ze vruigen of de stainen oabe ook heur keunenk wezen wol. Nou, dat ging aan.

En dou was de oabe de boas over aal de daaier dij der op de wereld bestonden.

En de oabe haar t ter drok mit. Overal ging e even kieken en den zee hai wat hai der van von. Hai vloog van t aine stee noar t aandere tou. De aandere daaier haren groot ontzag veur hom.

Mor de oabe begon t slim mooi te vinden dat hai de boas was over t haile spultje, hai wuir glad aigen wies.

En hai wol nog hoger op. Hai wol nait allain de boas wezen over ale daaier, nee, dat was hom nog nait mans genog, hai wol t ook te zeggen hebben over de haile wereld, over de zunne en de moane en over ale steerntjes.

En hai sprong in de locht en schoot mit koegelsgeweld van de aine steern noar de aandere tou.

En dou, op n zummerdag, kwam hai inains ons Laimeneer tegen.

Dij keek hom ais verwonderd aan en vruig hom wat hai hier wel mos. Mor de stainen oabe wuir zo nareg as n swien en zee: “Twij kaptaains op ain schip, dat gaait nait!”

“Nee,” zee ons Laimeneer, “doar hestoe geliek aan, mien jong.” Dou zee de oabe: “Aine van ons baaident mout vot. Loat wie mor even n wedstried der om holden wel van ons baaiden t mainste kin. En dij t wint, dij is den de boas over de haile wereld.”

Nou, dat kwam ons Laimeneer goud veur.

“Ik wil wedden,” zee de oabe, “ik wil wedden dat ik mor zo noar t ìndje van de wereld toustoeven kin, tot aan de grìnspoalen tou, woar Ie vervast nog nooit west hebben. “

“Perbaaier t mor,” zee ons Laimeneer.

En dou nam de oabe n roam en vloog net zo haard as hai mor kon de wereld deur, dwaars der deur hìn. Hai stoof de aine steern noa de aandere veurbie, dag en nacht vloog hai deur en ieder bod as hai docht dat hai de leste steern nou wel had haar, och mien laive tied, den kwamen der nog weer doezenden in t zicht. Mor in t langen leste, joa hur, dou was hai bie de grìnspoalen. Twij haile grode grìnspoalen.

“Hier is wizze nog nooit aine west,” docht de oabe. “Waist wat, ik moak even n poar krazzen in dij baaide poalen, den kin ons Laimeneer loater zulf zain dat ik hier eerlieks woar west heb.”

Dou hai doar kloar mit was, sprong hai, zo monter as wat, de locht weer in. Hai wol zo rad as e kon t even aan ons Laimeneer vertellen, dat hai tot aan t indje van de wereld touvlogen was. En den zol hai de boas over alles ja wezen!

Mit koegelsgeweld stoof hai weer langs de steerns tot hai weer bie ons Laimeneer was.

“Zo,” zee de oabe, “dat heb ik toch mor even mooi veurmekoar kregen, doar kiek Ie zeker wel van op, nait?”

“Wat hestoe den wel veurmekoar kregen, oabe?” vruig ons Laimeneer. “Doe bist ja nog hailemoal nait vot west!”

“Nait vot west?” ruip de oabe grammieterg, “t bewies is der! Kiek mor ais even op de grìnspoalen, aan t ìndje van de wereld! Doar heb ik twij daipe krazzen inmoakt! Holt joe mor gaauw stil, Ie hebben t dik verspeuld!”

Dou schatterde ons Laimeneer t uut, van t laggen. “Och oabe,” zee hai, “doe bist ja hailemoal nog nait uut mien haand vot west. En dij krazzen dijstoe in dij baaide grìnspoalen moakt hest, doe aigenwieze oabe, dij hestoe in mien vingers moakt. Kiek mor!”

Dou de oabe dat zag begon hai te vluiken en te bandiezen dat t n oard haar.

t Mor ons Laimeneer draaide zien haand om zodat de oabe der uut vol. En nooit het men weer wat van hom heurd.