1982 Ale schepen tou t daip uut: Siene Praai gaait swemmen!

De veurzitter opende de vergoadern en keek vergenougd om zok tou.

Dat leek ter op vanoavend, warempel, t haile bestuur was der zowat!

En dat was mor goud ook, want der mos wel t ain en t aander beproat worden.

En der mos n beslizzen nomen worden ook! Doar zol nog wel n stoere wieze op goan.

Mor alla.

“k Bin bliede dat ter zo’n grode opkomst is veur dizze vergoadern,” zee e.

“t Is n goud taiken dat ie aalmoal t belang der van inzain.

k Zol zeggen, siktoares, kom vot mor veur n droad mit de notulen.”

De vergoadern luip vlot van stoapel.

Mor dou t agendoapunt, woar t aiglieks aalmoal om begonnen was, ter sproake brocht wer, och mien laive tied, dou was t ter vot net n Poolze landdag. d’Aine von van dit en d’aander von dat; en aalmoal deurmekoar hìn.

En weer n aander was der wel veur, mor toch aarns ook weer nait en Hinderk Doantje docht dat ter wel weer wat achter zitten zol en wol zok gain oren aannaaien loaten.

En Mans Mous, t haart draaide hom in t lief om van aal dij kwezelderij van t bestuur! Nog nooit haar hai der veul vertraauw in had, mor vanoavend, nee, nou, was de görde goar.

t Bestuur haar zok bekeerd van n lutje schèlm tou n grode.

De veurzitter sluig zien hoamer zowat stokkend op toavel, zo duvels was e.

Mor Simon Slik, dij hailemoal in t hoar zat, zien kop, zien wangen, zien kinne, t was aalmoal hoar, wol nog geern even wat zeggen.

Mit n hoog, fien stemmechie zee e – hou was t warempel meugelk dat uut zo’n dikke kop swaart hoar zo’n fien, mietje-achteg stemgeluud kwam – dat de kwestie dizze was dat t bestuur mor ophoupeln mos.

“Ophoupeln, zeg ik!” piepte Simon.

“Laank hoar en n kört verstand, joen slag volk heb k niks in de reken,” ruip de veurzitter.

t Duurde aalmoal twij körten twij langen.

En dou inains kwam Bram Bere in de bainen. t Was n Goliat van n kerel, net Biebelsimson.

“En nou aalmoal koppen dicht,” ruip e, mit n stem as n dunderslag.

“Stilte,” ruip de veurzitter, “ale schepen tou t daip uut jonges, Siene Praai gaait swemmen!”

En zo was t ook.

Bram Bere zee woar t op ston, keek d’aander lu even stief aan, vruig of der nog aine was dij t nait mit hom ains was – doar wol hai den nog wel even onder vaar ogen op de gaange mit proaten – en dou was t òflopen.

“Odder en regel mout ter wezen, veurzitter,” zee Bram Bere, dou de vergoadern doan was, “mor vertelt mie ais, wat was dat veur n proatje over Siene Praai.

“Hest dat nog nooit heurd? Och man, dat is al n hail old vertelster,” zee dij.

“Dat was n helhoake van n wief, groot en braid en vaarkanteg, doar bist doe nog mor n snötjong bie. Zai was wel daardhaalfhonderd pond en zai haar n macht in d’aarms en in de bainen, ongelogen. Zai greep mor zo drij, vaar manlu tougelieks bie de kladden en smeet ze hìn woar zai ze hebben wol.

Op n goie dag haar Siene Praai t zok in de kop zet dat zai swemmen leren wol. t Woater ston destieds slim hoog in t Pekelderdaip, en der lagen ook nogalwat schepen veur de wale.

Siene kwam der in n swempak aanstampen.

Nou ja, n swempak, dat was t aiglieks nait. Zeg mor: t hemd en in n gebraaien onderbroek; t hemd haar zai bie de broek instopt.

De Pekelder manlu stonden der mit de mond open noar te kieken.

Man, man, wat n bainen, wat n aarms, wat n postuur!

Zai slikten zok glad om de mond.

Siene Praai dee net of zai niks in de goaten haar. Zai stevelde op blode vouten liekuut op t zet van de badde òf.

Aal de manlu stonden as lutje kereltjes om heur tou, zai keken zok de ogen uut de kop.

Dou ruip ter inains aine: Ale schepen tou t daip uut, jonges, Siene Praai gaait swemmen!

En dou plompte Siene der in.

Noar men zee spuilde t woater nog over de weg hìn. En as in loater joaren aine mit groot vertoon en bombarie d’aandern stil kreeg, den wuir der aal tied roupen: “Ale schepen tou t daip uut jonges, Siene Praai gaait swemmen!”

“Zo, zo,” zee Bram Bere, “zo, zo,” op n toon dat de veurzitter mor gaauw muik dat e vot kwam.

Mor binnen Siene Praai’s en Haantje Veurmaaiers nait de görde in de doagliekse zoepenbrij?