1982 Sunt-Meerten

Anneke was al n dag of wat zaik.

“Z’haar t wat in heur keeltje, t dee heur aal zo zeer bie t sloeken en wat koorzeg was zai ook, veuraal soavends.

Heur moeke haar t al n dag of wat aankeken, mor t duurde heur nou toch laank genog.

t Was ook ja nog mor zo’n lutje ding, vief joar was ze nou, mor men zol heur t nait geven.

Nee, ze mos dokter toch mor even komen loaten.

Dou dij snommerdoags kwam was t eerste wat Anneke tegen hom zee: “Ik mag van t joar Sunt-Meerten lopen, kiek, mit dizze lampion, mooi hè?”

En zai luit heur lampion aan dokter zain.

“Sjonge,” zee dij, “dat is n mooie, Anneke hur, sjonge, en wat n mooie kleuren!

Mor loat mie eerst mor even in dien keeltje kieken, want dij mout veurtied wel weer beter wezen.”

Anneke dee heur mondje, hail geheurzoam, wiedwoagen open en dokter scheen der mit n lichie in.

“Nou nou, der zitten glad wat widde punten op, t kind het n fikse keelontsteken, doar mout ze wel even wat pittegs veur hebben,” zee e tegen Anneke heur moeke.

“Ik bin veur Sunt-Meerten toch wel weer beter?” vruig Anneke, wat ongerust.

“Ik dink t wel, Anneke hur,” zee dokter, “mor zeg mie ais, kinst doe al n Suntmeertenslaidje?”

“Joawel,” zee Anneke en zai begon vot te zingen mit heur zere keeltje:

Sint Maarten was een brave man.

Hij wou alle mensen het beste wel wensen

Wie houdt daar niet van.

Wie houdt daar niet van.

“Mooi,” zee dokter, “hail mooi. Waistoe wat ik vrouger aal tied zong?”

“Het dokter den ook Sunt-Meerten-lopen doan?” vruig Anneke. Dat kon zai zok ja glad nait veurstellen.

“Joa hur,” zee dij, “mor k haar dou nait zo’n mooie lampion as doe.

Wie haren dou n mangel, dat is n soort rooie sukerbaide. Dij muiken wie van binnen leeg, mit n mès. t Was n hail kerwaai, mor as t den kloar was, den zetten wie der n keersie in. Dat leek ook hail mooi, t scheen rood deur.

En den zongen wie:

Sunt-Martinus bisschop

mit zien hoge houd op

mit zien laange slipjaas aan

doar komt Sunt-Martinus aan.

Wie zongen ons Suntmeertenslaidjes aaltied in t Grunnegers.

Zo heurt t aiglieks toch ook.

Wie wonen hier ja in t Grunnegerlaand!

“Joa,” zee Anneke, “en joen laid je vin k ook veul mooier as mienent.

Wil ie mie t nog ain moal weer veurzingen?”

“Dat gaait aan,” zee dokter en begon vannijs.

t Duurde mor even of Anneke kon hom al.

“Waistoe wenneer t Sunt-Meerten is, Anneke?”

“Elf november,” zee zai vot.

“Dat is dus aankom dunderdag. Waist wat, t is nou moandag, ik kom dunderdagmiddag nog even in dien keeltje kieken. En as t aits kin, den gaaist doe mit Sunt-Meerten mit dien lichie bie t pad, goud?”

Anneke keek hom bliede aan.

“Kinst heur ook ja wel goud inpakken,” zee dokter nog tegen heur moeke, “n wollen daze om, n wollen mutse op en wat ekstroa ondergoud aan, den kin t gaauw. ”

Hai streek Anneke nog even deur t hoar, zee van: “Tot dunderdag, Anneke” en ging vot.

Bie veurdeure bleef hai stoan, keek Anneke heur moeke wat schèlmsachteg aan en zee: “ Waist Elsie, wie zongen as kwoajonges nog n aander laidje, dij heb ik Anneke mor nait leerd:

Sunter Meerten kugel

mien voader is n duvel

mien mouder is n soatan

Doar bin ik n jong van!

“Ie binnen n kuken, hur!” zee Elsie.

Schatternd van t laggen muik dokter dat hai votkwam.

En as mörn in twijdonkern de kinder mit heur lichies bie joe aan deure komen, kiek den even uut noar Anneke, of zai der ook bie is.

Ie waiten ja hou zai der uutzugt.

En of zai t laidje, dat dokter heur leerd het, ook mooi zingen dut.

In t Grunnegers noatuurlek, wat aans!