1982 Appie’s rommelmaark

“Koom ie noa kerktied n kop kovvie bie ons drinken?” vruig Annie aan Jan en Trientje, “ie binnen in zo’n zet nait bie ons west. Appie zee guster ook al dat wie joe neudeg weer n moal vroagen mozzen. ”

“Da’s goud,” zee Trientje, “wie hebben niks gain biezunders dat ik wait, reken der mor op.”

Jan nikkopte. Hai mog aal tied geern noar Appie zien proaterij lustern, den kon je nog weer moal laggen.

“Loat ik die eerst mor even n sigare geven,” zee Appie tegen Jan, dou ze der wazzen, “den bistoe veurlopeg rusteg.”

“En n kop kovvie mit n klontje en n toartje der bie, man, man, wat hevve t goud,” laagde Trientje. “Rookst zulf nait, Appie?” vruig Jan. “Kerel man, waist nait wast mist, zo’n sigare, dat is glad n oareghaid.”

“Nee,” kwam Annie der tussen, “Appie rookt nait, mor hai et wel veur drije, kiek mor ais wat veur dik lief hai het, n lief as n trom!”

Appie giebelde t uut en streek zok welgedoan mit baaide handen over zien liggoam.

“Der mekaaiert mie niks,” zee e, “en veur n stok schinke magst mie ieder uur van de nacht wel wakker moaken.

Mien voader was vrouger ook aaltied n goie innemer, van eten en van drinken. Dij zee dat as hai t eten stoan luit, dat e den dood ging. En warempel, t was ook zo. De dag dat e t eten stoan loaten het, veur t eerst van zien leven, is hai doodgoan ook. En zo zel mie t ook wel goan.”

Hai schatterde as n bunzel mit n hoog stemgeluud en dat was, net as aaltied, slim aanstekelk.

Zien dikke kop mit n stel gutege ogen der in, zien volle gobbelge lief, zien verhoalen over bonen dij glimmen mozzen van t vet en van leverworsten dij joe in de mond smolten, t was der aalmoal weer. Annie schudkopte wat, mor keek hom toch laif aan, mit n glimpie om de mond. “Hol op Appie, Trientje krigt ter honger van.”

En Jan zee: “k Wait nog goud dat vrouger t swien bie ons in de wieme hong en dat de metworsten aan n heuvörke dreugen mozzen. As ik den soavends te leren zat en mien ollu al op bèrre wazzen, den snee k mit n schillersmessie aan d’achterkaante n stokkie der uut. Mor op t lest was ik ze aalmoal bie langs west, t wazzen sikkom aalmoal haalve metworsten worden. Wat heb ik n pak laaiter had van mien voader, mor k haar t ter wel veur over. ”

“Doe was t ook gain gewone, ducht mie,” zee Annie.

“Joa, der binnen ware kukens onder de mìnsen,” laagde Appie, “heb ik joe al verteld wat ik lest op rommelmaark beleefd heb?”

“Doar het hai t aaltied zo drok mit as wat, dat zit hom boven in de kop,” zee Annie.

“Hol die toch ais stil, loat mie nou even geworden mit dat verhoal over dij vaar stoulen. ”

„O joa,” laagde Annie, “mor loat ik ons den eerst even n glassie inschenken, t is ja zundagmörgen veur t eten, den lus wie toch wel n zeupie, nait?”

Jan en Appie kregen elk n heldere en Annie en Trientje namen n bezzentje.

“Gezondhaid,” zee Jan, “vertel op, Appie.”

“Wie haren vaar stoulen kregen veur rommelmaark, vaar rechte stoulen, nog goud geve, zat gain wurm of niks in.

Ik vruig der n tientje t stok veur en dat was niks teveul.

Haarm, hier van t Achterdaip, haar der wel zin aan, mor hai von t wel wat duur, n tientje t stok, dat leek hom wat aan de dure kaande tou. Of t nait veur negen gulden t stok kon.

Zel k joe ais wat zeggen, zee ik tegen Haarm, zel k joe ais wat zeggen Haarm, ie maggen ze ale vare mit hebben, ain koop, veur fiefteg gulden, hou liekt joe dat tou?

Haarm keek mie ais aan, laagde wat en zee: “Dat staait!”

En hai het ze ale vare mitnomen!”

Appie gierde t uut van t laggen en verslook zok hoast in zien zeupie.

“t Kin ook wezen dat hai t wel deur haar,” zee Annie “en dat hai die veur de odde holden wol. Zo’n rommelmaark is ja veur ale verainens hier op t dörp.”

“Nee hur,” ruip Appie, “doar leuf ik niks van.”

Net as Berendje lest. Dij zag op rommelmaark n pak liggen.

Der mekaaierde wel wat aan, t was deursleten veur de knijen en bie de elbogen, mor wieder zag t pak der nog goud schier uut.

Waist wat, dochde Berendje, dat pak koop ik veur t ons jong, ons Hinderk, dij het net zo’n pak as dizze. Den kinnen wie mit dit pak Hinderk zien pak uutstokken.

Mor wat was t geval?

Hinderk, dij al n zet goud flaauw van zien pak was, haar hom mitdoan veur t rommelmaark. En nou haar zien aigen moeke t weer kocht!

k Haar t aalmoal wel in de smiezen dou t gebeurde, ik haar liefzere van t laggen,” brulde Appie.“Kom, zel wie ons nog aine inschenken, op ain bain kinstoe ook ja nait lopen.”

Hai dee de glassies nog n moal vol, welgedoan en welgemoud.

“Joa,” zee e, “t rommelmaark, dat is glad n oareghaid.

“Gezondhaid! En dat wie ze nog laank luzzen maggen.”