t Luip tegen mörgentied.
Derk en Riekie wazzen zok al aan t aantrekken. Mainsttieds was dat veur Derk mor n haandomdraai, bie Riekie haar dat aaltied veul meer om hakken. Mor vanmörgen duurde t bie Derk twij körten, twij langen.
Hai zat aal wat te stìnnen en in zokzulf te mommeln, tot Riekie inains vruig: “Is der wat, Derk? Hest woaraarns last?”
“Hou komst ter bie”, zee Derk, “woarom zol ik aarns last van hebben.” Derk was nooit zaik en t was hom te min dat hai ais n moal scheel hebben zol.
“Huifst mie niks te vertellen, ik kin mor zo zain dat die wat mekaaiert. Woar dut die t zeer?”
Riekie, haalf aantrokken, kwam op Derk òf.
“k Heb n beetje last van mien laiske”, zee Derk, “mor t mag gain noam hebben.”
“Woarzo?” vruig Riekie, “in dien laiske? Loat mie mor ais kieken of der wat te zain is.”
Derk mos t hemd wel omhoog doun en Riekie zat ter vot mit de vingers aan te foemeln.
En ze was op slag ongerust.
“Doar zit ja n dikke kloede, man! En t is der ja glad rood om tou! O wai, o wai, doe hest n beklemde breuk, vervast! Vot noar dokter tou, verstaaist mie!”
Derk was intied al dik vranterg worden van Riekie heur gedou en zo nareg as n swien ruip e: “Waistoe wat dizze boas t aldereerste dut noa t broodeten? Hai gaait in toene eerappelkraben.
k Wil de eters der uut hebben. En hol mie op mit dat gejeuzel over dat schieterge kloetje!”
“Den moust t zulf mor waiten”, zee Riekie, “mor mien moeke het mie aaltied leerd dat n beklemde breuk gain gekhaid is, dat men doar op tied bie wezen mout!”
Zai wer der glad grammieterg van.
“Moust t aalmoal zulf waiten! Bist ja aaltied net zo roeg as wat op dien liggoam. Lagst ter ook nog om? Man, man k zol die hoast n abbedoedas verkopen!”
Noa t broodeten ging Derk aan t eerappelkraben. Mor hai toekte toch oareg mit zien bain dou hai toene inluip.
“Verdubbeltje, t dut mie toch aldernoarste zeer”, docht hai, “zo’n kloetje heurt doar toch nait! Mor komaan, k wil mien eerappels der eerst uut hebben. Den kin k desnoods vannommerdag nog wel even noar dokter tou goan.”
En Derk kroop in zien toene over de grond net as in zien beste joaren. Wat mog e dat aaltied geern doun, dat eerappelkraben.
Mit zien baaide handen gruif e daip in t zaand en wupte de eerappels omhoog. “Hou je t ook bekieken, mit geleuf of zunder geleuf, t blift toch wonderliek.
Ain lutjepotertje der in en kiek ais, n stam vol mooie geve eters n moand of wat loater!
En zo is t overal mit, mit t koren en mit t aander gewas en ook mit ons zulf. t Olle gaait vot, nije geslachten komen der aan.”
En dou was e weer bie zokzulf, bie zien aigen wezen en bestoan. Mor hai kreeg aal meer last van de laiske.
Even veur t middageten strompelde hai noar huus tou.
“t Wordt mie gek genog”, zee e tegen Riekie, “k leuf dat k ter toch mor even mit hìn goa.”
“Zugst wel, k heb die t ja al zegd! t Is n beklemde breuk! Astoe der nou nog mor op tied mit bist. Gaauw, gaauw, vot ter mit hìn!
“Zo roeg en raauw?” vruig Derk, “mout ik mie nait eerst wat wassen en hemmeln?”
“Nee hur”, ruip Riekie, van streek, “vot ter mit hìn!” Dou Derk bie dokter was huil e zok groot.
“k Heb n kloetje in de laiske, n ding van niks. De vraauw het ter meer last van as ik,” zee e.
Dokter vuilde der even aan en zee: “Trek joen sokke ook mor even uut, want ik leuf dat ie wat swellerij aan joen voude hebben.”
Derk trok zien sokke uut en luit dokter zien pikswaarde voude zain.
“k Was aan t eerappelkraben, der zit nog n beetje van mien toene aan,” zee e.
“Kiek,” zee dokter, “joen noagel van joen dikke tone is wat in t vlees gruid en der is wat swellerij bie komen. Doar komt dat kloetje in joen laiske van. “
“As t aans nait is, den is t mie gain proat weerd,” zee Derk.
“Drij moal doags in goud hait sodoawoater, den is t zo weer over”, zee dokter, “en den is joen voude ook vot goud schoon.”
“Den zel k mien aander voude der ook mor bie instoppen,” zee Derk, “want dij zel der wel net zo uutzain.”
Tegen Riekie zee e dat t aiglieks niks was. Mor dat hai om schone vouten te kriegen drij moal doags in t sodoawoater mos. En dat dokter nait begreep dat n vraauw as Riekie doar nait beter op tou keek.
“Dat lokst,” zee Riekie, “dat het hai vast nait zegd!”
“Vroag hom den zulf mor noa”, taargde Derk heur. “Wat mos hai den wel mit dien vouten,” vruig Riekie, “doe haarst toch n kloetje in de laiske, den huf hai toch nait noar dien vouten kieken?”
“Hai het mie hailemoal bekeken, van binnen en van boeten zowat en waist wat hai dou zee? Dastoe mie nait goud verzörgst, dat ik wat meer vet in t eten hebben mos, soavends beslist twij zeupies en dast ook lang nait wies genog mit mie wast.”
“Bist n onwieze”, zee Riekie, mor zai schoedelde zok toch stief tegen hom aan.
Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!