1982 De bruiers

“Wat wordt t aalmoal tegenswoordeg toch duur, nait?” zee Roulf, “bekiek joen gasreken mor ais, den worst al zo flaauw as n porre.”

“Joa,” zee Tina, “en hou duurder t wordt, des te zuneger wordt, Roulf.

Nou het hai de kinder ook al verboden om zok iedere dag te douchen.”

“Da’s nait woar, Tina,” zee Roulf, “da’s nait woar. k Heb ze allent mor verboden om doar waarm woater bie te gebruken. Aans niks.

Douchen, doar bin k veur!”

Roulf en Tina wazzen bie Jan en Trientje op verziede en t was goud gezelleg.

Jan en Roulf wazzen n zet aan t schoaken west en dou wuir der noatuurlek gain stom woord zegd. Roulf was bie t schoaken, Jan nait.

En dij perbaaierde noatuurlek of hai Roulf t òfwinnen kon.

Mor tegen n uur of elm wazzen ze toch mor bie de vraauwlu zitten goan, dij zok ter wel om vernuverd haren.

En dou kwamen ze mit zien varent nog even goud aan de proat.

d’Oavend was mor zó om.

Inains vruig Roulf: “Hou loat leven wie aiglieks?” Jan keek op t allozie.

“Nait aalmoal tougelieks,” zee e.

“Hou, nait aalmoal tougelieks?” vruig Roulf, “ik vruig die hou loat t was.”

“Dat zeg ik die,” zee Jan, “zó loat is t: nait tougelieks. ”

Roulf keek zien bruier Jan verwonderd aan.

“Pratst in roadsels.”

Mor inains begon hai te laggen. “Ik wait t! Aine veur aine!”

Mor vot ter op betrok zien gezichte.

“Lokst toch zeker, zo loat is t toch nog nait? Den mouten wie ja neudeg vot.”

“Och man, blief nog mor even zitten, t is nou toch al loat”, zee Jan.

“Waist wel houstoe nou net uutkeekst? Net as vrouger, dou wie zotterdoags in tobbe mozzen.

Dat moust mit dien kinder ook doun, den krigst ook nait zokse hoge rekens van gas.”

“Joa, mor wie mozzen aaltied wel in t zulfde woater,” zee Roulf, “en wel van ons baaident der t eerstes in mog, dij haar t nog lekker waarm, want ons moeke dee der vervast nait nog n twijde kedel vol hail woater bie in.          

De kokosmadde was oprold en de tobbe ston in d’keuken op de holten vlouer, waist dat nog wel?”

“Of ik dat nog wait,” zee Jan, “mor bist ter mis in ast mainst dat wie der geern t eerstes in wollen omdat t woater den nog zo lekker waarm was.

Want ons moeke dee der aaltied wel weer wat kokend woater bie in. t Was om hail wat aans.

Waist nait meer dat dij der t eerstes in kwam der aaltied in pisde?”

“Dat deest doe!” ruip Roulf, “verdikkemie, dat was k vergeten. ”

“Doe deest t ook, zee Jan, “en k wait nog best dat ons moeke die der n moal bie trappaaierd het. Doe mogst dat moal der t eerstes in en doe wast daip in gedachten zo drok aan t poltern, dat ons moeke die der alweer uutpakte veur dastoe der op verdocht wast.

En net op datzulfde ogenblik schoot die t in t zin dast ter nog in pizzen most, om mie te pesten. Mor ons moeke zette die al rechtop in de tobbe. En doar stonst te pizzen, konst ter ook nait meer mit opholden.

t Kletterde t uut.

En dou trokst net zo’n gezichte as zo net. ”

Jan sluig zok op de knijen van t laggen.

“Hou is t òflopen?” vruig Trientje.

“Man, o man, ik laag mie der nog dood om,” zee Jan.

“Ons moeke sluig hom net zo laank veur zien blode gat tot ter gain drup meer kwam. Mor deur aal dat getimmer op zien poepertje pisde ons Roulf ale kaanten uut, mainst noast de tobbe. Hai haar der gain stuur meer over.

En dou kreeg e doar ook nog n poar flikken veur.”

“k Was t vergeten,” laagde Roulf, “mor veur t zulfde geld kinst dóe t west hebben.”

“Nee hur, k zai dien gezichte nog veur mie!”

“Kom Tina, wie mouten nou neudeg vot. Woar kin k hier mien handen wassen, Trientje?”

“Hou handen wassen,” vroug Jan, “in d’keuken noatuurlek.”

“Och man, dastoe nog nait lozer bist,” zee Tina, “zokswat vroag je as je even noar achtern mouten, net as op school.”

“Flaauwe kul,” mainde Jan, nijmoods gedou. Handen wassen of noar de plee goan, dat is n hail groot verschil.”

“Bie joen Roulf vrouger aans nait,” kwam Trientje der tussen, “dij dee t wassen en pizzen ja tougelieks!”

Jan wreef zok de troanen uut d’ogen.

“k Heb in gain tieden zo laagd,” zee e.