1982 De örgenist

Stovver Haarms klonterde de klunderbeune op, noar t örgel tou.

Jonge, jonge, wat was e toch mui en beroerd.

Hai was al n haile zet min in odder west, mor de leste vattien doage was t slimmer worden.

Zien woater was donkerbroen, net swaarde kovvie en zien ontlasten zag der wat witteg uut.

Dat was lang nait goud, nee, dat kwam nait goud zo. Van de week was e bie dokter west en dij was der nogal van schrokken.

“Woarom bin ie der nait eerder mit komen?” haar dij vroagd.

Mor Stovver haar hail goud begrepen wat hom scheelde.

Zien voader haar t zulfde had: kanker aan de moage mit takken der aan, noar de lever tou.

Doarom was hai ook wat geleg, benoam t widde van d’ogen was geel.

Soavends, bie de laambe, vol dat nait zo op, mor overdag konje t goud zain.

Dokter haar hom noar Stad tou sturen wild, mor Stovver zag der mor van òf.

“Ie waiten net zo goud as ik dat doar gain kruud veur wozzen is.

Ik heb t zulfde as mien voader. Bie hom konje de kankerknobbels aan zien lever mor zo vuilen.

En dou ie mie net op t lief drokten, dou vernam ik dat ik persies t zulfde haar. Woar of nait!”

Dokter haar zok der eerst nait recht road mit waiten, mor in t lest was t hoge woord der toch uutkomen.

“k Bin baange dat t verspeuld is, Stovver,” haar e zegd.

“Kanker aan de moage mit takken der aan tot in de lever, doar is niks meer aan te doun. t Ainegste wat ik joe beloven kin is, dat as ie piene kriegen zollen, ik joe doar zo goud meugelk van òfhelpen zel.”

Stovver was weer noar huus tou goan.

Wat haar e ter stoer mit had, van de week.

Om doar kloar mit te komen, dat was n opgoave west.

Och, aiglieks haar hai t al wel waiten, hou e der veur ston.

Mor nou t haardop zegd was, nou was t toch nog as n oordail op hom òf komen.

Mui en poesterg zat e nou op t örgel.

Hai was al joaren örgenist, hier in t klaain kerkie. Zundag op zundag was e der west om te speulen. Veur de dainst begon. t Ain of t aander stok van Bach of van Händel of zo, en noatied, as t volk noar boeten luip, n bekind laid.

Den zong t kerkvolk aaltied zaggies mit.

t Was zien lust en zien leven west.

Vandoage zol t wel t leste moal wezen dat e op t örgel speulen kon.

Wat was Fennechie, de vraauw, van streek west.

En doomnee ook.

Dij haar zok ter glad gain road mit waiten.

Mor stoadegaan haar Stovver der vree mit kregen, hou stoer t ook was.

“Wie hebben n hail goud leven mit zien baaident had, Fennechie. De kinder binnen aalmoal goud terechte komen en wie binnen ook nog net zo wies as wat mit mekoar. Veur aal dij dingen, doar bin k dankboar veur.”

“k Wol die nog zo geern bie mie holden, Stovver,” haar Fennechie snokt.

“Joa, k wol ook nog groag n haile zet bie die blieven.

Mor as t aans is, den mout t óók goud wezen.”

Veur de leste moal in zien leven zette Stovver t örgel aan.

En net as van olds klonk en weerklonk t geluud deur t klaain kerkie hìn.

t Kerkvolk zong mit en Stovver, boven op t örgel ook.

En ook Fennechie, hou stoer ze t ter ook mit haar: “Woar laifde woont gebudt de eer Zien zegen …”

Dou Stovver en Fennechie, aarm in aarm, wat loater langzoam noar huus tou koierden, zee Stovver: “t Is goud zo, wicht, zó kin ik t wel aan.”

Hai keek noadinkend noar de huzen van t dörp, van zien dörp en noar de kaampen eerappels der achter en noar de locht doar boven.

Verdraiteg was e, dat wel, mor ook waarm, waarm en inneg.

En dou wuir t stil in zien gemoud …

Hoog aan de blaauwe locht klom n laiwerik omhoog en streude kraaltjes meziek over t wiede Grunneger laand.