1982 De woarhaaid dij n haarbaarg von

De koamer zat vol volk.

Oaltje en Steven haren grode verziede omreden Oaltje joareg west was. Guster haren ze de femilie had, vanoavend was t meer veur vrunden en goie bekinden.

t Was goud gezelleg.

Eerst n poar koppies kovvie met t ain en aander der bie; en dou wat aans, vrisdraank of wat staarkers, elk kon t kriegen zoas e t hebben wol.

En veur t leste van dij oavend haar Oaltje nog wat biezunders: n vissloatje mit wel vief, zes soorten vis der in.

Zai haar t smiddoags al kloar moakt en t zag der zo mooi uut as wat, t was n lust om te zain, zo’n mooi en lekker vissloatje. Oaltje slikte zok glad om de mond.

Zai haar t op t aanrecht stoan loaten.

Mor dou zai even noar veuren tou mos om in d’koamer de boudeI wat te bereddern, och mien laive tied, dou haar de kadde zien kans schoon zain en der gaauw wat van opsmikkeld.

En nait zo’n klaain beetje ook, der was nogal wat vis vertrokken!

“Och Steven, most nou toch ais zain wat ons kadde ommaans had het!” haar Oaltje jammerd.

“Woar is dat kreng!” was Steven der aanstoeven komen, “as k hom in de vingers krieg, den zel k hom ze der over trekken mit n ìnde ladde!”

Mor de kadde was al laank vol west.

“Hou mout dat nou wel mit ons sloatje, most ais zain hou t ter uutzugt!” Oaltje was zo sneu as wat west. Mor Steven haar zegd dat zai der mor wat mayonaise overhìn klaaien mos, der was toch gain mìns dij der wat van zain zol.

En zo was t goan.

Dou soavends de verziede aanstalten muik om vot te goan, dou kwam Oaltje mit t vissloatje op batterij.

“Wa’s dat ja lekker spul, Oaltje, meroakel hur!” ruipen z’aalmoal. De schoale was in n wup leeg. Oaltje zette hom weer op t aanrecht in t keuken. Mor mìns! wat n schrik!

Wat lag doar op de grond?

Dat was heur aigen kadde ja!

En dou inains, as n weerlochtslag, schoot t deur heur hìn: t daaier zol toch nait dood goan wezen omdat t bie de vis zeten haar?

Stelt joe ais veur dat de blikkies mit vis bedurven west wazzen! Oaltje wuir stokongerust.

Spierwit luip ze de koamer in: “Steven, kinst even komen?” vruig ze.

Dou Steven de dooie kadde liggen zag kreeg hai ook wurms.

Mìnsen nog aan tou, de kadde dood van t sloatje en zai haren mit mekoar de haile schoale net soldoat moakt …

Mit grode ogen keek Steven noar de swaarde kadde, dij as n knoedel doar dood op de grond lag.

“k Bin zulf ook wat mizzelk,” zee e.

“Wie mouten t mor aan ons verziede vertellen wat ter gebeurd is, wie mouten wel mit de woarhaaid veur t licht komen.”

“Joa,” zee Oaltje, “k schoam mie de ogen uut de kop.”

t Wuir doodstil in de koamer dou Steven t vertelde. “Wie mouten vot n dokter roupen,” ruip Koene Zudemoa, “aans goan wie der aalmoal aan, net as dij kadde.”

Dou dokter der was en t haile verhoal aanheurd haar, ze e: “t Zel lichtkaans wat touvalen, mor veur de wizzeghaid stuur k joe toch mor even noar t zaikenhuus tou, dat ze joe de moage leegpompen. Wie mouten t wizze mor veur t onwizze nemen.” Dokter belde even mit t zaikenhuus en even loater was t haile spul al onderwegens.

“Aiglieks zunde van zo’n lekker sloatje,” zee Koene Zudemoa nog, vlak veurdat hai n slange in de haals kreeg.

Aanderdoagsmörgens – Oaltje was nog roeg en raauw – ston buurvraauw al bie heur achter t huus.

“Oaltje wicht, wat bin k gusteroavend schrokken dou joen kadde deur n auto doodjagd wuir.

Mìns, mìns, fai, wat n schrik.

t Daaier was in ainmoal dood.

Wat het mie dat begroot, t was ja zo’n laif katje.

k Heb hom mor bie die in d’keuken legd. k Docht, zai vindt hom vanzulf, ie haren ja t huus vol volk.”

“Is e doodjagd?” flusterde Oaltje en luit zok, daip in gedachten, op stoule sakken.

Meeliedeg ging buurvraauw weer vot.

“As k dat mor waiten haar,” zee ze wat loater tegen Steven, “as k dat mor waiten haar, den huf k mie nou nait zo te schoamen.”

“Nee,” zee Steven, “de woarhaaid kin voak gain haarbaarg vinden, mor bie ons kon e t ditmoal wel.”