1982 t Schrikkege spouk

Haarm en Annie wazzen datteg joar traauwd, mor zai wollen der gain drokte van moaken.

En dat huf ook nait, want zai haren op heur zulvern bruloft ja n groot feest geven, dij klonk as n klokke. Nee, ditmoal zol t allain veur de noaste femilie wezen.

“Da’s mans genog,” zee Annie.

“Joa, meer n grode verziede ducht mie, doar kinnen wie t wel mit òf,” mainde ook Haarm.

En zo gebeurde t ook.

En t was goud gezelleg, dij oavend.

Der vol gain verkeerd woord.

Totdat Haarm zien toartje valen luit, net op zien zundagse goud.

Hai perbaaierde t bakkege en glidderge spul der zo’n beetje òf te strieken. Mor doar kwam nait veul van terechte, hai smeerde zok ter onder.

“Wrifst ter ja in, hol op mit dat gewrief,” ruip Annie.

“Bist aaltied al n dikke klonterd west, harregat, wat bist toch n swienhond!” En Annie runde in draf noar d’keuken tou om n nadde douk op te hoalen.

“Nou waist wast bist, Haarm,” begon zien swoager hom te ploagen, “n swienhond! En dat op dien aigen bruloft. Hou holst t wel uut, mit mien zuster!”

“Och,” zee Haarm, “dij heb ik zó weer temd, dij heb ik vot weer zo mak as n lam. Dat is mor n haandomdraai, t is mie gain proat weerd.”

Hai gnivvelde wat.

“Dat haar ik al wied veur ons traauwen in slag. Heb ik joe dat nog nooit verteld?”

“Nee,” ruipen z’aalmoal, “vertel op, Haarm!”

“Ie maggen nog wel waiten dat Annie heur ollu vrouger in n dubbel huus woonden, aan t Oosterdaip. In de aine helfte woonden Aalbert en Trientje; dat wazzen n poar laive, gezellege mìnsen.

As ze doar n joardag haren of zowat, den kwam heur haile femilie bie heur op verziede en den wuir der zongen dat t n oard haar.

t Wazzen bruier en zuster, Aalbert en Trientje, main ik.

t Is al zo’n dikke datteg joar leden. In dij tied haar men hier en doar t huussie, de plee zeg mor, nog lös achter t huus stoan.

Der zat n deure veur, woar de vörm van n haart in uutsneden was.

Dat was ook zo bie Aalbert en Trientje. Zo’n huussie achter t huus was wel lasteg, benoam swinters en as t regende.

Tegenswoordeg zai je dat den ook nait meer.

En veur Trientje was t hailemoal stoer, want zai was wat gebrekkelk.

As kind haar zai slim kinderverlammen had, doarom luip zai in beugels.

Mor goud, om joe t verhoal te vertellen, Annie en ik haren al n moand of wat verkeren, mor zai wol mie nog nait mit in huus hebben.

Doar was k aiglieks wel n beetje foek om, mor hou k ook pruit, Annie wol t nait lieden. Ik brocht heur sundagsoavends aaltied noar huus tou as wie n ìndje koierd haren en den stonden wie nog wat te vrijen tegen t huussie van Aalbert en Trientje aan.

Zo ook op dij zundagoavend. Ik vruig Annie nog mor weer n moal of k nait even mit in huus komen mog.

Mor zai begon nogalwat op mie te naren, dat ik n òl jeuzelgat was en n dikke zeur der en zo meer.

Ik wol net roupen dat de verkeren uut was, veurgoud òflopen, n strebe der deur, dou inains de deure van t huussie open vloog en der n widde gedoante uut stoof.

Annie gilpte t uut. “n Spouk, n spouk, Haarm, help mie, hol mie stief vast, n spouk!” en zai kroop zowat in mie van baangeghaid.

Mor ik haar al laank zain dat t spouk mor n lutje kereltje was.

Ik zee noatuurlek niks en drokte Annie stief tegen mie aan en nam heur mit in heur huus. Zó bin ik veur t eerst bie Annie heur ollu in huus komen. En de verkeren is aaltied aan bleven.

Aanderdoagsmörgens, dou zai t verhoal aan Aalbert en Trientje vertelden laagden dij zok de buutse uut. t Was heur nefie west, n lutje jong uut Dale, dij in zien widde bloeze op de loop goan was.

Trientje schudkopte meeliedeg: “Wat zel t kind t benaauwd had hebben, dat ie doar tegen t huussie aanstonden.”

“Joa,” zee Aalbert, “hai kon t noatuurlek aalmoal heuren wat ie doar zeden en deden.” Hai gnivvelde as n kwoajong.

“Gain wonder dat t spouk schrikkeg wuir! En dat was t verhoal hou Annie tam te kriegen was.” Haarm laagde zien Annie even aan.

“Wie hebben t aaltied goud had mit zien baaident, is t nait zo, wicht? En ieder bod as Annie zokzulf nait goud onder stuur het, den vertel ik heur dat zai t aan t schrikkege spouk te danken het dat zai mie kregen het!”

“En doe mie,” zee Annie en streek hom vol laifde over zien hoar.

Om de vlekken in zien zundagse goud wuir nait meer docht.