1982 Meziek van anerzied

Noodweer was t, dij oavend.

De störm stoof as n wilde over t laand en scheurde, vrong en reet aan de takken van de sparrebomen op t kerkhof.

De regen striemde en sluig as n swebe tegen t hek en tegen de stainen mure aan. De hoge bomen kreunden t uut en aal ogenblikken was der t geluud van takken dij òfknapten. De störm kwam gierend en floitend deur de troalies van t hek.

t Was routduuster, ik kon gain haand veur d’ogen zain. Allent as t weerlochtte zag ik de riegen zaarken even, fèlwit. Spoukachteg en gehaaimzinneg was t. t Was of ze mie aankeken, doodstil en soeveraain. En vot ter op was t weer duuster. t Was net of de störm den nog hoarder aan t rieten ging, net of der n kwoad baist in de locht zat, dij as n roazende der op sluig. En aal slimmer wer t kreunen en gieren en floiten, aal wilder t boldern van de störm. Hou zol dat òflopen?

En dou, inains, was t net of der meziek was.

Net of der aine op n floide speulde, nait haard, haile zachies.

t Kwam achter op t kerkhof vot, vlak bie de braide sloot, dij der om tou luip.

Zuver was t, vol haarmenie, as t geluud van n lutje kind, dij zok in sloap zingt, vol van wìnsteghaid.

t Was ook net of ik op n gehaaimzinnege menaaier nuigd wer, of k ter hìntrokken wer, mittokt.

k Schoevelde, voutje veur voutje, langs de zaarken en de grafstainen achter noar t kerkhof tou, woar dichte stroeken stonden as n donker kestail.

As t weerlochtte schoot ik wat radder op. Vrumd, t was net of der nait allain op n floide speuld wer, nee, der was ook nog wat aans.

t Leek wel örgelmeziek te wezen.

Ik was nou dicht genog bie.

Dou huil de meziek inains op en k heurde aine kwoad roupen: “In der aiwegheid zel k gain vree hebben, veurdat wie dit stok onder de knije hebben. ”

En dou begon t speulen vannijs.

Ik wrözzelde mie deur de bossies hìn, de wind sluig mie de takken in t gezichte, mor k vuilde der niks van.

Wat zol dit toch te beduden hebben?

Ik lusterde noar de meziek, t kwam mie bekind veur. Was dat nait van Vivaldi?

Wat bolderde de störm, hai bluis mie sikkom ondersteboven, de sloot in, k mos mie stief vastgriepen aan n boom.

Dou zag ik ze.

Mor dat was ja nait meugelk!

Dat was ja Wolter de Vries, dij doar op slootswale op zien floide te speulen zat. Dou weer n weerlochtslag … boven op t woater zat n vraauwspersoon te speulen, op n örgel.

“Nog ainmoal vannijs Merie,” ruip Wolter, “nog ainmoal t largo.”

En doar ging t weer hìn.

Mor dat kon ja hailemoal nait!

Wolter en Merie de Vries?

Dij wazzen ja al joaren dood!

k Was nog mor n kwoajong dou zai uut tied komen wazzen.

k Wos t nog hail goud.

Wolter en Merie haren t meziek boven in de kop zitten.

En wat aans zat ter ook nait in, mainde mien voader, dij nait veul op naar mit dat slag volk. Meziek moaken, dat haar hai net niks in de reken.

Ze zollen mor ais n dag of wat mit aan t eerappelkraben goan, doar zollen zai wel van opvrizzen!

Mor ons moeke docht doar aaltied hail aans over, doar zat zulf oareg wat meziek in.

Zai mog aaltied stommegeern noar Wolter en Merie lustern, al gedruigen dij zok voak wat aigenoardeg, zoas kunstenoars dat ja doun kinnen.

As kind was k doar nooit goud uutkomen.

k Von aan d’aine kaande dat ons voader geliek haar, mor as ons moeke den mit n hemelse uutdrokken op heur gezichte over t meziek van Wolter en Merie vertelde, den von k heur wel wat eelsk, mor k vuilde wel dat t slim mooi wezen mos.

Wolter en Merie wazzen aaltied stoere stokken aan t speulen.

En as t den nait hailemoal in odder was, den wer Wolter kwoad.

Hai haar n driftege noatuur en den was t vluiken en bandiezen.

En t woord ‘in der aiweghaid’ lag hom veur in de mond besturven.

Mit Wolter en Merie is t maal òflopen.

Op n oavend, bie haarfstdag mit störm en regen binnen zai in t daip waaid en verdronken.

t Was hier in de buurt, vlak bie t kerkhof.

t Gebeurde even veurdat de leste oorlog uutbrak, in negendatteg zel t wel west wezen.

En nou, drijenvatteg joar loater, wazzen ze nou weer aan t speulen?

Dat kon ja nait!

Ik ruip heur bie de noam, zo haard as ik kon.

Mor zai speulden gewoon deur, leken mie ook nait te heuren.

Dou sluig in de verte, de torenklokke in t dörp twaalm. Twaalf uur.

En van stonden òf aan was t òflopen.

t Örgel sakte daip vot in t ruierge woater en even loater luipen Wolter en Merie stoef veur mie langs. Wolter haar nog n olderwetse slipjaze aan en Merie druig n laank klaid, net of zai zo van n uutvoeren kwamen.

Ik huil mien oam in.

Mor zai zagen mie nait, keken ook nait om zok tou. En, verwonderliek, heur klaaier, de slipjaze en t laange klaid, waaiden ook nait hìnneweer in de störm, t hong bladstil omdele.

Zai luipen liek op, nee lopen, dat was t aiglieks nait, t leek meer glieden.

Veurdat ik ter op verdocht was, wazzen z’al achter de stroeken verdwenen.

Ik ter achter aan.

Weer weerlochtte t n moal of wat, mor t dundern ging in t geluud van de störm verloren.

Ik zag de riegen zaarken in t licht, spoukachteg en gehaaimzinneg.

Wolter en Merie stonden stil veur n grafstee.

Dou wazzen zai inains vot.

Dat beston ja nait.

Mor t was wel zo.

Aanderdoags, bie lichten, dou k doar kieken ging, was der gain biezunders op t kerkhof te zain. Op de poaden lagen wel wat takken dij van de bomen òfknapt wazzen, mor aans niks.

Mor dou ik bie t grafstee kwam woar k Wolter en Merie veur t lest zain haar, dou ston ik verstomd. Heur baaide noamen stonden op dij staine!

Overleden 20 november 1939 ston der op.

Zollen Wolter en Merie den ‘in der aiweghaid’ gain rust kriegen?