1982 Raaigervet

As aine zeggen zol dat Slakke-Jan n droktemoaker was en dat hai zok aaltied t gat uut d’hoaken luip, den zol elk dij Slakke-Jan kon votdoadelk roupen: “Dat is nait woar, doar klopt niks van!”

En zo was t ook.

Slakke-Jan dee t aalmoal kaalm-aan, zaggies, zuitjes en bedoard. Kwam hai der vandoage nait, nou den lichtkans mörgen en aans overmörgen wel. En aans hailemoal mor nait. Wat zol t ook. Slakke-Jan haar zo zien aigen gedachten over de moatschappij: “Veul te jachteg, mìnsen lieken glad nait wies, ik loat mie de kop nait roeg moaken.”

En over dokters was hai hailemoal nait te spreken. Dij schreven veul te veul meedsienen veur, dat leek ja naarns op. En nou haar minister Til Gardeniers deur n haileboel meedsienen n strebe doan. “Dat is n goud ding,” zee Slakke-Jan, “ik heb t aaltied al zegd, de mìnsen vreten zok ter dood in.

Wie mouten weer noar t olderwetse tou.

Mor dat zel joe wel nait aanstoan, dink ik.”

Slakke-Jan keek zien huusdokter trankiel aan.

“Hou zo, noar t olderwetse?” vruig dij.

“Nou,” zee Slakke-Jan, “as wie vrouger n scheet op t oge haren, den deden wie n nadde twijbak in n buusdouk en bonden dij der snachts overhìn. En brannekkelpankouk, wait ie dat dat goud is veur stainswellen en bloudvinnen?

En heb ie ooit leerd dat thee van ogenkloar meroakel is veur d’ogen as je gele zucht hebben?

Aal dat gevlaig achter n dokter aan, da’s naarns veur neudeg, veur de mainste kwoaltjes binnen netuurleke middels.

Mit n nadde labbe en n mousblad pak je swellerij en zulfs bloudvergiften duchteg aan. Mor dat zel wel Letien veur joe wezen.”

Zien huusdokter gloop hom ais aan en zee: “Ik dink dat wie wel ais wat te veul veurschrieven, mor zo makkelk as ie joe t veurstellen, zo makkelk is t nou ook weer nait.”

“Ik heb t nait over slimme zaikten,” zee Slakke-Jan, “ik heb t over kwoaltjes van niks, over grieperij en swellerij en pien in de keel en zo.

Pien in de keel: n nadde waskelabbe om de haals en n wollen daze der om tou, ain, twij nachten en t is weer over. Zo main ik dat.”

Hai laagde wat en loerde noar zien angelgare dij hai bie zok haar. “Ie mouten daip over de dingen noadinken,” zee e.

“Woarom vang ik aaltied tien moal zoveul vizzen as n aander? Omdat ik over de dingen noadink!

Kiek ais, as n raaiger hier aan t vissen is, den vangt hai aaltied vot wat.

Hou zol dat komen?

Aander lu dij zitten der assmis n haile dag en hebben den nog nait ainmoal biet had en zo’n raaiger vangt ze mor zo.

Hou komt dat?

Omdat zo’n raaiger wat in zien liggoam en aan zien poten het woar de vizzen op òfkomen.

Doarom staait hai ook aaltied in t wotter mit zien poten.

En doarom smeer ik n beetje raaigervet aan mien daig en aan mien wurms. En wat wil t den bieten!”

“Ie hebben mie veur de gek,” zee zien huusdokter.

“Nee hur,” ruip Slakke-Jan, “nee hur, vrouger dou kon je t raaigervet bie t aptaik kriegen. Mor dat is ook al verleden tied. De olderwetse middels, dij binnen der nait meer, mor t ging der wel mit deur!”

En hail bedoard, zaggies en zuitjes, plompte Slakke-Jan zien visraive in t daip.

t Duurde mor even of hai haar al n beste witvoorn te pakken.

“Kom doe mor even bie mie, mien jong,” zee Slakke-Jan, onderwiel hai hom, kaalm-aan, t hoakie uut de bek puulde, “doe bist hier op t goie ketoor.”