1982 Stoppelkatten

Jans Stiekeldroad was n wat narege en toesterge kerel, aaltied al west.

t Was hom nooit recht noar t zin, overal muik hai aanmaarkens op. Ook as t om mooie en goie dingen ging, Jans wos altied nog wel t ain of t aander te bedinken dat joe d’oareghaid der vot weer òf was.

Joa, Jans Stiekeldroad was n zoere kerel, zo zoer as kreuze.

En dinkelk doardeur was Jans den ook vrijgezel bleven, n olle, stoense, ainzulvege vrijgezel.

Der was gain vraauwspersoon dij der ooit op bieten zol.

Mor wat horn vanoavend wel mekaaierde?

Lammie en Berend, zien buren kregen der glad gain högte van.

De haile oavend zat Jans at bie heur te reveln en te onnaaiern, aalwegdeur en zo monter as wat.

Aans kwam hai zowat nooit veur t licht, mor vanoavend was hai der zo mor uut zokzulf aanlopen komen.

“Goie noabers binnen wat weerd,” zee Jans, “doar mout je goud acht op geven!”

Lammie loerde ais noar Berend, wat dij der wel van von.

Der zat vast wat achter.

Mor ook Berend zat mit de mond open Jans Stiekeldroad aan te kieken, net of t verstand hom in kloeten luip.

“Doar hest geliek aan, Jans,” zee Lammie in t lest, “en acht is meer as doezend.”

“Persies,” zee Jans, “en nou wie toch over t getal proaten, zoveul binnen der nou ook weer nait, vieve binnen der.”

“Hou vieve?” vruig Lammie.

“Vief stoppelkatten,” zee Jans. “Vanmörgen, dou k nog mor zuneg goud wakker was, zag ik dat mien kadde vief jongen kregen haar, in d’keuken. k Haar al n zetje docht dat t daaier der zo goud uut zag. Dik en rond en welgedoan. Net as buurvraauw Lammie, docht ik. Mor dat hai jongen kriegen zot, doar haar k in de verste verte nait bie stilstoan.

En doarom docht ik vanoavend, kom, loat ik ais even bie Lammie en Berend kieken goan, lichtkans is doar ook wat op komst.”

“Moak die doar mor gain kopkraberij over, Jans mien jong, hur,” zee Berend wat vaals, “dat binnen zoaken woarstoe as vrijgezel toch gain verstand van hest.”

“Doar hest geliek aan, Berend,” zee Jans, “dat gaait mie wied boven t benul. Mor t begroot mie wel dat ik dij vief jonge katjes mörgenvroug verzoepen mout.”

“Dat mainst toch nait, Jans!” ruip Lammie.

“As t aan mie ligt den zel t nait gebeuren,” zee Jans smaigelnd, “mor zes katten, nee, dij kin k nait aan.”

“Dou ons der den mor aine van, nait Berend?” Lammie keek Berend even wat schichteg aan.

Berend nikkopte bedoard.

“t Begroot mie wel veur mien kadde,” begon Jans vannijs, “aine gaait den noar joe tou en de aander vare goan der den aan!”

“Dat kinst toch zomor nait doun, Jans,” ruip Lammie weer.

„Kinst toch eerst wel perbaaiern om ze gewóón kwiet te worden? Wel wait houveul mìnsen wel geern zo’n katje hebben willen!”

“k Zel ze mörgen in n ketoenen pude stoppen,” zee Jan zunder genoade, “en den draai k doar n stôkkie wierdroad om tou mit n staine der aan en den plomp ik t haile spuitje in t daip.” Lammie’s meeliedeg gemoud wos zok glad gain road.

Hulpeloos keek zai Berend aan.

Dij stak bedoard zien piebe aan en docht even stief noa.

As hai Lammie nait holp, den kon e nog weken laank t gejammer over dij verzopen katjes aanheuren.

En dij vaalze Jan Stiekeldroad, dij allenneg mor buurten kwam omdat hai zien katten kwiet mos, mor laggen!

Berend bluis n sliere rook over de toavel hìn en zee: “As dij vief jonge katjes zo wied hìn binnen dat ze zunder heur moetje kinnen, den kinst ze gerust bie ons brengen, Jan hur. Wie zellen ons der wel mit redden.”

Lammie wol hom sikkom wel om d’haals vlaigen, zo wies was zai mit hom.” Wat n goie, laive jong heur Berend toch was.

Dou Jans vot was zee ze: “Zel wie ons nog n glassie inschenken, Berend?”

Dat leek Berend wel wat tou.

“Waist nait haalf hou wies ik wel mit die bin,” zee Lammie.

“Dastoe dij katjes mor zo hebben wolst!”

“Och,” zee Berend, “dij worden wie wel kwiet, reken doar mor op.

Mor ik zel Jan Stiekeldroad nog wel even t woater goud dik moaken.”

“Hou wolst dat den doun?” vruig Lammie.

“O,” zee Berend, “over n week of wat goa k even bie Jan langs om hom te bedanken veur dij vief katjes dij wie van hom kregen hebben. En den vertel ik hom dat t volk op ons dörp gek is op stoppelkatjes. En dat ik n tientje t stôk der veur had heb! En dat ik op zo’n goie noaber as hai is, aaltied zuneg blieven zel.”

“As t ais wost hou wies ik mit die bin,” flusterde Lammie hom aan t oor, dou zai op bèrre lagen.

En dou Berend heur stief tegen zok aandrokte en zai mit heur twijbaaident, net as in heur jonge joaren, gehail en aal ain wazzen, dou wuir der om de haile Jan Stiekeldroad nait meer docht. Jan Stiekeldroad, dij, zok in de handen wrievend, voldoan in zien huus zat, allenneg.

„Dat heb k hom nuver lapt,” laagde hai in zokzulf, net op t zulfde ogenblik dou Berend tegen Lammie zee: “Sloapen goan, wicht hur, de dikste proemen binnen nou wel schud.”