1982 – t Is verspeuld, Miene!

“Kerel man, dat is ook al n zet leden dat wie mekoar zain hebben!” ruip Mans, dou wie mekoar verleden weke in de Kerkstroade tegenkwamen, “hou gaait ter heer?”

Ik zee dat k aiglieks nait kloagen mog, och der wazzen netuurlek wel dingen dij k geern aans hebben wol, mor zo in t aalgemain, nee den mog t gain noam hebben.

“En hou is t mit Miene?” vruig ik.

“Meroakel,” zee Mans, “dik en vet, k heb ter nog n boel oareghaid aan!”

Hai gnivvelde wat en keek mie ais aan.

In Mans zaten aaltied al n bult verdaipens.

“Tja, mien vrund,” zee e, “as t ons mitlopt in t leven, mor ook as der tegenheden komen, t vertraauw mout wie der in holden.”

“Joa,” zee ik, “aans is t verspeuld, Mans!”

Ik dochde aan n verhoal van vrouger.

“Joa,”zee Mans.

“Waist nog wel Mans dat dien boerderij in de brand ston?”

“Hol mie der over op,” ruip Mans, “verdubbeltje mie, dastoe dat nog waist! t Zol die tot ere strekken astoe dat vergatst!”

“Nee,” zee ik, “hest t verhoal ja zulf in geuren en kleuren aan elk en aine verteld, woarom zol ik mie der den stil over holden. t Is al joaren leden.”

Mans en Miene haren n boerderijchie, midden in t veld.

Op n mooie zummeroavend, t was al loat, reden dij baaident op fietse noar huus tou.

Zai wazzen op n verjoardagsverziede west, woar zai zok oareg vernuverd haren, joa, slim gezelleg was t ter west. Miene haar n stok of wat bezzentjes noar binnen wupt en Mans n poar heldern. En zo monter as wat gingen ze dou op huus aan. Miene haar heur haand op Mans zien aarm legd. Dat dee zai aaltied as zai goud op dreef was. Den wuir Miene aaltied wat aanholderg, den was heur gemoud zo waik as botter. 

“Wat is t n mooie oavend Mans, nait, kom, loat wie mor n beetje aantrappen, den schaiten wie dommeet vot in ons nussie!”

In de verte zagen ze de boerderij al liggen.

Mor inains glipte Miene: “Mans, Mans, kiek ais! Ons huus staait in de brand! Ons huus staait in de brand!”

Mans zien haart ston sikkom stil van schrik.

Hai keek, en joa hur, om de haile boerderij tou was n rooie gloud te zain.

“t Is verspeuld, Miene!” ruip Mans.

Net zo haard as ze mor rieden konden, kop op t stuur zowat, vlogen ze over de weg.

Bie n bochte keek Miene nog ais weer.

Nee, dat was toch nait meugelk!

De boerderij ston der weer hail gewoon bie en stoef der noast ston de moane, in volle glorie.

“Mans, Mans, ho mor, t is de moane west!” ruip Miene.

Mor Mans heurde t nait meer en ree deur, zo haard as e kon.

Tegen t huus sprong e van de fietse òf. Vrumd, der was ja hailndal gain brand. Dou Miene der ook was, zee e: “t Is vanzulf weer uutgoan, Miene!”

Miene het n haile zet waark had om Mans aan t geleuf te kriegen dat t gain brand west was, mor de moane. Mor t mooiste noatied was dat zai zok ter nait stil over holden hebben. t Haile dörp is t aan de wait komen en zodounde kon ik Mans, joaren loater, der nog weer n moal mit ploagen.