Golden regen

Wat het de golden regen van t joar weer meroakel mooi bluid. De lange, goldgele stringen hongen der, van boven noar ondern, noar de grond tou, as taikens van de zummertied, monter en bliede en fleureg bie. Mor zai hangen aaltied wel omdele, nait zoas zoveul aander bloumen, dij de koppies noar de zunne tou steken.

Hou dat zo komen is, dat is n hail old vertelster.

t Is al joaren en joaren leden dat ter ais n swaarde liester was dij zomor n moal n golden aai legde.

t Was n hail gewone vogel, dij swaarde liester, der was niks gain biezunders aan hom te zain.

En de aandere vogels in t bos konden zok den ook nait begriepen woarom dat hai nou inains n golden aai leggen kon.

Zai wazzen glad wat jeloers. Mor de swaarde liester trok zok ter nait veul van aan en het t aaichie uutbröd.

En t vogeltje dat uut dat golden aai kwam was toch zo’n meroakel mooi vogeltje, t leek net of t hailemoal van gold was.

En mooi zingen dat t kon, nee, doar was t ìnde van vot, zo mooi kon gainain vogel zingen.

t Was ook n hail laif vogeltje. As der ais aine zaik was of verdraitelk, den was t hom hooit teveul om wel n uur laank veur dij zaike of verdraitege vogel te zingen. Elk en aine was zo wies mit hom as wat en ze ruipen aaltied om t haardst dat e zo mooi was en zo mooi zingen kon.

In t begun was t vogeltje doar n beetje verlegen onder, mor loater, ochgoi, dou begon e der wat groots op te worden, dat e zo mooi was en zo’n golden keeltje haar.

En hai bedocht, dat as e nog hoger vlaigen dee en nog dichter bie de zunne was, dat hai den nog mooier glanzen zol en dat zien zingen den nog wieder te heuren was. De aandere vogels ruipen: “Dat huift ja nait, doe bist ons ja zó al mooi genog en wie kinnen die aalmoal ja hail goud zingen heuren!”

Mor t vogeltje wol nait lustern.

Op n nommerdag kon e zok nait meer bedappern en vloog hai de locht in, zo hoog as e mor kon.

De aandere vogels konden hom op t lest nait meer zain. Mor doar hoog in de locht, doar was t hailemoal nait lekker waarm, doar was t zo kold as wat. En doar begreep ons vogeltje niks van. Nou vloog hai noar de zunne tou en instee dat t aal waarmer worden zol, ruik hai stok en stain verkleumd.

En zingen kon e ook nait meer, hai was zo poesterg as wat. Mor t vogeltje docht: “Ik wil en ik zel noar dij waarme zunne tou.” En hai zette deur. Mor zien vleugeltjes wazzen zo swoar en zien haartje bonkte zo roar in de borst, n was aalmoal zo vrumd en hai wol toch zo geern nog mooier wezen …

“Wat bin ik mui en kold, ik bin bange dat ik dommeet dood goa,” dochde t vogeltje, vlak veurdat hai uutmekoar borst in wel meer, veul meer as doezend bietjes.

Dij lutje golden stokkies van t vogeltje vollen op de grond, overal op de wereld, as n golden regen.

In ieder dörp lag der wel aine.

En uut aal dij lutje golden flintertjes binnen t joar der op golden regens gruid.

En as de golden regens in t veujoar bluien, den hangen de stringen bloumen omdele, noar de grond tou. t Vogeltje wol vrouger omhoog, mor zien bloumen hangen nou noar beneden. Dat is de stravve dij ons golden vogeltje der veur kregen het. Hai von t hier op de wereld nait mans genog, ofschoon aal de andere vogels toch zo’n oareghaid aan hom haren. Mor mooi is de golden regen wel bleven, dat wel, doar kinnen wie ons zulf joar op joar van overtugen.

En as op zien takken zo nou en den n swaarde liester te zingen zit, den is t net of t golden vogeltje der zulf nog is. Of e zeggen wil: “Wees ie verstandeger as ik en wees bliede en tevreden mit de goie en mooie dingen dij ie aalmoal aarns wel hebben. Hier op dizze wereld.”