1982 Vörrelke snietjemous

Ol Geert luip mor wat triesterg en ainzoam toenpad over. t Ston der aalmoal goud bie, dat wel, de pronkerbonen en de mousplanten en de andievie, mor wat haar e der aan? Wat was zien leven t leste joar toch veraanderd! Verleden joar om distied was t hail aans west. Hai wos t nog zo goud as wat. Dou haar hai hier ook lopen mit zien klaainzeun en noamgenoot Geert, dij aaltied zo nijsgiereg was. “Opa, hou komt dij katjeliem aan de kaarzebomen?” en “Opa, houveul aaiertjes liggen der in t nust van de swaarde liester?” O! Geert haar hom t aalmoal uutstokt en noatied wazzen ze kovviedrinken goan bie opoe in de keuken.

Och gunst, joa, opoe, t was nou al weer goud vief moand dat zai vot was. Zó haar ze der nog lopen en zó was ze inmekoar sakt, in ainmoal vot, joa, in ainmoal vot was ze west. En dou was de haile boudel goud in toeze komen. De kinder wollen hom t laifst in n bejoardenhuus hebben, zai haren der nogal op aandrongen. Mor der was gain hoar op ol Geert zien kop dij doar aan docht haar. t Aine woord huil t aandere woord uut en t was der op uutdraaid dat ter hooglopende roezie komen was. Ol Geert, kört van kop, haar op t lest roupen: “Der uut! En gain voude, gain voude zeg ik joe, zet ie mie meer over drumpel!” De kinder wazzen wegbleven en – dat was t slimste nog – ook de klaainkinder moggen nait meer komen. Houveul te langer dat duurde, houveul te triesterger ol Geert der van wuir.

“Moin, opa,” klinkt inains n stem. “Moin, Geert, komst doe der weer ais n moal aan jong? Da’s ja mooi van die.” 

“Joa, ik wol ais even kieken hou opa zien snietjemous der bie staait. Meroakel, zai k wel, blaauwe Grunneger, dunkt mie.” “Zo, kinstoe dat ter mor zo aan zain?” 

“Nou, om joe de woarhaaid te vertellen, opa, ik heb gusteroavend heurd dat ie dat soort aaltied op verbaauw hebben. Voader en moeke haren t ter over. En wat ik joe nou vertellen goa, doar mag ie nooit over proaten, opa hur, dat mout ie mie beloven.” 

“Vertel t ais, mien jong.” 

Ons moe zee gusteroavend dat zai der toch zo’n last van haar dat t zo goan was tussen joe en heur baaident. En ons voader zee: “As ons voader mor even n saaintje gaf den was t zo weer in odder, den pruiten wie naarns meer over. Mor hái mout wel de eerste stap doun, want hai het mie deure wezen.” 

“Dat is aalmoal kokeleko. Geert mien jong,” ruip ol Geert, vot al weer net zo nareg as wat, “zolst mor ais waiten wat dien ollen aalmoal wel tegen mie zegd hebben.” 

“Dat spiet mie den slim, opa,” zee Geert, “ik wol t zo geern weer goud hebben, k mag aaltied zo groag even bie joe aanwuppen.”

Dou zien opazegger weer vot was, begon ol Geert, daip in gedachten, zien snietjemous òf te snieden. Riege noa riege, tot hai in t lest zowat n körf vol haar. “Verdubbeltje,” zee e inains, “wat dou k nou? Da’s ja veul te veul veur miezulf. Joa, vrouger, den brocht ik aalgedureg n moaltje noar de kinder tou.” 

Hai docht even noa. t Was net of e zien klaainzeun weer heurde: “k Mag aaltied zo geern even bie joe aanwuppen, opa.” 

“Ik breng ze mor wat. Hou staait t ter ook weer? Dij zokzulf overwint is staarker as aine dij n stad innemt.”

Ol Geert, körf mit snietjemous op pakkiedroager van zien fietse, noar zien kinder tou. 

“k Heb n moaltje snietjemous veur joe.” 

“Doar bin k ja zo blied’ om as wat voader, nait om dij snietjemous, mor dat ie der weer binnen.” 

“Joa,” zee zien vraauw, “en wie proaten naarns meer over, voader hur. Wat west is is west.” Zai luipen nog even toene in. Berend zien toentje lag der nait al te schier bie. “ k Heb nait zokse vörrelke snietjemous as ie,” zee e. 

“Nee,” zee ol Geert, “mor doe hest wel n hail vörrelke en verstandege jong” en streek zien klaainzeun dankboar over t hoar.