1983 Brune’s bikini

Vanoavend is t koopoavend en waist zeker nog wel wast mie beloofd hest, Brune hè?” zee Annoa en keek heur Brune wat ekstroa laif aan, “dat waist toch nog wel hè?”

Brune zat op kop in kraande en heurde mor haalf wat Annoa zee. Mor aan heur stemgeluud vernam hai toch wel dat ter wat onroad was. Hai luit kraande sakken, loerde ais over zien brille noar Annoa en vruig: “En wat heb ik die den wel beloofd? Doar bin ’k benijd noar.”

“Moakst mie nait wies dast dat vergeten bist, nee, doar leuf k niks van. Dink mor ais goud noa!”

Brune kraabde zok ais op de kop en docht stief noa. Mor hai wos t nait meer, ook al boden z’hom honderd gulden, hai zol t nait waiten. Komaan, docht hai, k zel der mor n slag noar sloagen.

“Zeker n nij zummerklaid?” vruig hai op t lest.

Annoa wuir der glad sneu van. Dat hai dat nait meer wos! “Waist nait meer wast mie verleden zoaterdagoavend, dou wie zo wies mit mekoar wazzen, beloofd hest? Waist dat nait meer? Dat vaalt mie den smereg van die òf!”

Brune gnivvelde wat dou hai aan zoaterdagoavend docht. Mor ook al zoden z’hom baaide bainen breken, hai kon zok nait meer bedinken wat hai aan zien Annoa beloofd haar.

“k Bin t kwiet,” zee e, “k was dou wizze slim sloaperg.”

“Wast hailemoal nait sloaperg,” ruip Annoa, “der zat genog leven in die, meer as genog! Waist nait meer dast mie beloofd hest dast vanoavend, op koopoavend, mit mie mit goan zolst?”

“Heb ik die dat beloofd?” vruig Brune verboasd, “hou hest mie wel zo gek kregen!”

“Tja, mien jong, dat zelst zulf wel t beste waiten,” laagde Annoa wat kirreleg.

“En wat wolstoe den kopen?” vruig Brune, “dat mout den wel wat biezunders wezen, dat ik ter mit op òf mout.”

“n Swempak,” zee Annoa, “ik wil van t zummer swemmen leren.”

Verdikke, docht Brune, nou zai t zegt, leuf k warempel dat zai t ter over had het, verleden week.

“Nou, vot den mor, as ik die dat beloofd heb mout t ook deur goan,” zee Brune, mor bist n gaaie.”

En zo kon t gebeuren dat Brune en Annoa dij oavend achter n swempak aan mozzen.

“Ik goa eerst nog even onder de douche,” zee Annoa, “want k wil z’aalmoal even aanpazen.”

“Aalmoal even aanpazen? Huifst toch mor aine te hebben, nait?” ruip Brune heur wat ongerust noa. Mor Annoa heurde t al nait meer, dij was t koamer al uut.

“Wat bin k ook n kou west om heur zowat te beloven,” mommelde Brune in zokzulf.

Der was gelokkeg nait veul volk in de winkel doar Annoa n swempak kopen wol. En dat was mor goud ook, want zai wazzen der nog mor n zetje, of Brune schoamde zok de ogen al uut de kop.

Annoa ston splinterlieke noakend in n klaain paaskoamertje van gerdienen t aine swempak noa t aandere aan te pazen.

Ieder bod as zai weer aine om de litsen haar wuir t gerdien mit n ruk, roetsie op zied trokken en den ston Annoa doar as n pronkstittje.

“Hou vindst dizze?”

“Mooi,” zee Brune den, “slim mooi.”

“Nou, nee,” mainde Annoa den, “nee, t staait mie nait hailemoal aan.”

En den schoot zai vot weer achter t gerdien om even loater weer in n aander swempak uut t koamertje te stappen.

Noa t vieftiende swempak haar Brune t swait al op de kop stoan.

Hai schoamde zok glad dood veur de winkeljuffraauw.

Wat mos dij der wel van dinken? Mor t leek net of dij der nait hait of kold van wer.

Bie nummer achttien was de görde bie Brune goar. Dizze mos Annoa nou mor mitnemen. Dou zai weer achter t gerdien votkwam ruip Brune mit n gezicht vol bliedschop en verwondern: “Dit is hom, Annoa, dit is d’aldermooiste!

Mooier swempak bestaait ter nait!” en keek vergenougd om zok tou.

Mor t holp hom niks.

Annoa draaide zok n moal of wat veur d’spaigel in t ronde, dee t heufd wat schuuns op zied en zee veur de zoveulste keer: “Nou, nee, t staait mie nait hailemoal aan!”

Brune wol der hoast wel tussenuut naaien, hai kon zok nog mor net bedappern.

“Heb ie ook bikini’s?” vruig Annoa inains.

Dij haar de winkeljuffrouw óók wel.

Brune wol net roupen dat hai dat nait lieden wol, zai op heur leeftied nog in n bikini, mor t was al te loat. Annoa ston al weer noakend achter de gerdienen en de juvver kwam der al mit n aarm vol bikini’s aanzetten.

Stelt joe ais veur dat Annoa doar ook weer zo’n dikke twinteg van aanpazen wol, docht Brune.

Hou kon k wel zo gek wezen om heur te beloven dat k mitgoan zol.

Weer wuir t gerdien op zied trokken.

De mond vol Brune zowat open. Mien laive tied, was dat zien Annoa?

Dij haar zowat niks om t gat. En van boven, och gunst, dij dingen wazzen ja nait groter as n meelkoukie. Brune wos nait woar of e kieken mos. Mor as hai nou roupen zol dat t nait deurging, dat zai zok wat schoamen mos, dat zai ja al grode kinder haren, den zol t haile spul ja weer vannijs begunnen. Hai kon zokzulf wel veur de kop haauwgen dou hai “mooi,” zee, ,“meroakel mooi. k Wos nait da’k zo’n nuver vraauwchie haar!”

Annoa draaide zok weer n moal of wat om, dee t heufd ook weer n moal of wat op zied en zee: “Joa, dit is hom, dij neem ik.“

Even loater langde zai Brune de bikini vanachter t gerdien tou.

“Betoal doe hom vast mor even, Brune.”

Brune luip mit de bikini in zien grode grovve boerenhanden noar veuren tou en betuil. t Vol hom smereg òf, zo’n schieterg lappie goud veur zo veul geld!

“Zel k hom even veur joe inpakken, meneer?” vruig de winkeljuffrouw beleefd.

“Da’s nait neudeg, hur,” zee Brune en frommelde t haile spuitje in zien porremenee, tougelieks mit t wizzelgeld.

Da’s ainmoal, mor nooit weer, docht hai.