Hinderk Pothof gaait summers aaltied n week mit zien baaide schoonzeuns aan t vissen.
Hinderk is n echte viskerman en Haarm en Eppo binnen al nait veul beter, dij hebben op dat punt ook n slag van de meulenrou had.
Dat vissen doun z’al joaren. Den binnen ze der even hailemoal uut, zeggen ze.
Dat betaikent nait dat ze mit zien drijent mit n angelgare op daipswale zitten, gunst nee, zai goan n hail inde mit mekoar vot.
t Laifst noar t boetenlaand tou, doar zit de mainste vis.
Van t zummer binnen z’hailemoal noar Denemaarken west, noar Jutlaand.
Doar liggen n poar grode meren en doar holdt hail wat vis tou, noar Hinderk en de jonges vernomen haren.
Mor t vol heur nait tou.
Zai wazzen al n dag of wat van smörns vroug tot soavends loat aan t vissen west, mor slim veul biet haren zai nog nait had.
Zo was der glad ja gain oareghaid aan, verdikke. Hinderk was der achter komen dat ter nog n meer in de buurt liggen mos, zowat zo groot as t Zuudloardermeer. Zai mit zien drijent der noar op zuik.
Mor hou zai ook zöchten, t meer was nait te vinden.
Den mor even noar de Deense V. V. V.
Doar vertelden ze heur dat dat n meer was woar je hoast nait komen konden, t lag midden maank de moerazzen.
“Meroakel,” zee Hinderk Pothof, “as doar hoast gain mins komt den zel ter wel barsten van de vizzen.”
t Was n hail gezuik en gedou veurdat zai der mit mekoar wazzen.
Zai mozzen n hail ìnde deur de bragel en de jirre hìn sjompen.
Wat was t doar stil en verloaten!
“Mie ducht dat hier zowat nog nooit n mìns west het,” zee Eppo.
“Joa”, zee Haarm, “zo liekt t net. En wat zel der hier n vis zitten.”
Hinderk haar n angelgare mit n meulentje der aan, dij kon zien raive n hail ìnde in t meer gooien. Mor de baaide jonges haren mor n hail gewoon angeltje, mit n dobbertje en n hoakje der onder aan.
t Was aan de kaanten ondaip en t luip ook slim langsoam òf.
Eppo en Haarm deden de schounen, de sokken en de bovenbroek uut en luipen der n ìndje in. Mor t was doar toch nog nait daip genog, zó vongen ze vervast niks.
Hinderk haar t goud veur mekoar.
Hai slingerde zien snouer wied t meer in en trok d’aine vis noa d’aandere op de wale.
“Waist wat,” ruip Haarm tegen Eppo, “waist wat, ik trek mie uut. Hier komt ja toch gain mins langs. t Geft niks at loop wie hier ook splinterlieke noakend rond.”
“Joa,” ruip Eppo, “doar hest geliek aan, den kinnen wie der veul wieder inlopen.”
En zo deden ze t.
Even loater stonden Haarm en Eppo mit heur angelgare zo’n twijhonderd meter van de wale òf te vissen, noakend.
t Woater kwam heur zowat tot aan de ribben tou. En zai konden d’aine vis noa d’aandere in de leefnetten doun.
Dou, inains, gaf Eppo n iezelke gil.
Hai sprong omhoog, zowat tot boven t woater uut en ruip: “Doe rötterd, doe rötterd!” en stoof aal ploeternd en poestend en roupend en bandiezend noar de wale tou.
“Hest mie dien hoakie der inhaauwgen,” ruip e tegen Haarm.
Haarm, dij der hail bedoard en wat nijsgiereg ook aan kwam poltern, zee: “Dat bestaait nait mien jong. Want ik haar mien angelgare stoef veur mie en k haar ook nog net biet.”
“Man o man, wat dut mie dat ja zeer,” ruip Eppo.
“Woarzo,” ruip Hinderk.
“Hier in mien piethoantje, zee Eppo, “t was net of mie der wat schaarps in stak.”
Hinderk en Haarm bekeken zien piethoantje hail sekuur, zai stonden der mit de neuze boven op. Warempel, de tanden stonden der in. Eppo dus zulf nait kieken, hai was der mizzelk van.
“Doar het die n dikke snouk te pakken had, Eppo, de tanden stoan der nog in,” zee Haarm, “hai het dien apperoatje veur n wurm aankeken.“
“Magst bliede wezen dat hai die hom der nait ofbeten het,” zee Hinderk, “wat zolst den wel begunnen mouten.”
En doar wazzen ze t ale drije gloepend over ains. Mor Eppo het dij haile nommerdag gain oareghaid meer aan t vissen had.
Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!