1983 Foksie

“t Liekt nait al te best, z’hebben heur noar t zaikenhuus brocht. Ons voader vruig Op n zoaterdagmörn, t was nog vroug, ging de telefoon bie de Nieboers.

Geert en Merie wazzen nog nait op, zai sluipen nog as rozen.

In t stille huus klonk t rinkeln van de telefoon schaarp en indringerg.

Mor Tineke, heur lutje wichtje van n joar of zeuven, was al n zetje in t ìnde en scharrelde wat in d’koamer rond.

Hail kerdoat pakte zai de telefoon en zee: “Mit Tineke Nieboer.”

“Och, bistoe dat, Tineke?” zee der n stem in t apperoat, “hier is opa Nieboer. Binnen voader en moeke nog nait op?”

“Nee opa”, zee Tineke, “dij wollen zok vanmörn ais lekker uutsloapen.”

“Den moust ze mor even wakker moaken, mien laiverd,” zee opa, “want ik mout even mit ze proaten. Ons grootmoe is vannacht slim zaik worden.” Tineke schrok ter van. “Is grootmoe zaik, opa?” vruig ze en dou runde zai in draf trabbe op. “Pabbe, moeke, wakker worden. Opa is veur de telefoon. Grootmoe is vannacht slim zaik worden en opa wil mit joe proaten.”

t Duurde even veurdat Geert, wat dodderg nog, begreep wat ter goande was.

Dou hai mit zien voader veur de telefoon proat haar, kwam e mit n bedrokt gezichte weer boven. “Ons moe het vannacht n beruierte had,” zee e tegen Merie.

of wie vot komen konden.”

“Hou was hai der onder?” vruig Merie.

”Och, van streek, noatuurlek”, zee Geert, “k mout ter nait aan dinken dat hai allain achterblieven zel. In alles steunt hai zok ja op ons moeke, hai kin zokzulf ja naarns mit redden. Nee, as ons moe uut tied komt, den gaait ons voader der vervast rad achteraan.

“Mout wie vot noar t zaikenhuus tou?” vruig Merie.

“Nee, wie zollen eerst even bie ons voader langs goan. Den ging hai mit ons mit noar t zaikenhuus tou. Hai vruig ook of wie zien hondje zolaank mitnemen wollen.”

“Mag wie Foksie mitnemen?” ruip Tineke, “hoera, hoera! Foksie is t laifste hondje van de haile wereld.”

n Goud uur loater reden ze mit zien drijent in d’auto noar Stad tou.

Der wuir nait veul proat, elk haar aan zokzulf genog. Mor Tineke haar t stoer.

Zai von t slim dat grootmoe zo zai was, dat wel noatuurlek, mor dat Foksie dommeet mit mog, dat was t mooiste dat ter beston.

Zai en Foksie wazzen dikke vrunden, aaltied al west. As Foksie ais n dag of wat mit heur mit mog, den was t aaltied groot feest veur Tineke. En veur Foksie. De auto zoesde der over, t was nog nait drok bie de weg. Tineke zat mor wat stil veur zok uut te kieken, daip in gedachten.

Dat grootmoe zo zaik was, misschien ging ze wel dood.

En wat mos dij aarme opa den wel.

Tineke kreeg troanen in d’ogen.

“Pabbe”, zee ze inains, “pabbe, as grootmoe dood gaait, den zel opa ook wel gaauw dood goan, van verdrait, ducht joe nait?

En den krieg ik Foksie toch, hè moeke?”

“Och kind toch”, zee Merie.

Mor Geert keek zien lutje wichtje ais goud aan.

Hai zag heur ogen groot van verdrait, mit eerliekse kindertroanen, mor ook mit wat van verwachten en verlangst der in.

Geert streek heur even over t hoar.

“As opa en grootmoe zok nait meer mit Foksie redden kinnen, den krigst doe t hondje, Tineke heur, dat beloven wie die.”

Joa, docht Geert, t aine geslacht komt, t aandere geslacht gaait, mor t leven gaait ter om deur, ook t leven van zien aigen Tineke.

Tineke, hou jonk zai den ook nog was, dij mit heur gevuilens zo in toeze zat.