1983 De kenarrie

Van de week mos k even in n vogeltjeswinkel wezen, doar ze alderhaande soorten vogels te koop hebben: töddeldoeven, pappegoaien, parkieten, kenarries en nog wel meer.

t Was n geroekoe en gefloit en geroup van jewelste. Der was nait veul volk in de winkel, allain n old kereltje mit n lege kaauwe. Mit n hoog stemmechie vruige om n kenarrie, laifst n gruine en as ze dij nait haren, den mor n gele.

Dou d’ol boas even loater mit de kenarrie in de kaauwe, doar hai n douk overhìn doan haar, de winkel, slof-slof, uutluip, dou schoot mie inains t verhoal van de Kaaizersjonges weer in t zin.

t Is al joaren leden, al zo n dikke fatteg joar, mor k wait t nog hail goud, t was bie ons op t dörp.

De baaide Kaaizers-jonges, Grode-Jan en Lutje-Jan, wazzen destieds al op leeftied, twij olle vrijgezellen, dij t huusholden mit zien baaiden beredderden. Dou zai nog wat jonger wazzen, was moeke der west, nogal n boazeg en kwoad mìns.

Is aine van de jonges, zeg mor Grode-jan, ais n moal wat verkeren kreeg mit n wichtje uut t dörp, den steukelden moeke en Lutje-Jan net zo laank tot t weer uut was.

En dou Lutje-Jan zok t gat uut d’hoaken luip, achter swaarde Merie van t Achterdaip aan, dou was der inains gain minder wief as swaarde Merie, zeden moeke en Grode-Jan.

Zo is t joaren goan. Op t lest was der veur de baaide jonges mor ain vraauw meer op de wereld en dat was moeke Kaaizer. Aal t aandere vraauwluvolk deugde nait.

Der zat noatuurlek ook nait, veul bie, bie de Kaaizersjonges, aans haren zai t ja nooit zo wied komen loaten. Dou moeke uut tied kwam wazzen de Kaaizersjonges al oareg op leeftied.

Veur n vraauw was t al te loat en dij wollen zai ook ja nait.

En in n huusholderske, doar haren zai gain vertraauw in; zol ook ja veul te veul sìnten kosten. De jonges wazzen zo achterdochteg en zo giereg as de pest worden, doarom besloten ze om zulf t huusholden mor te doun.

Mor ongezelleg was t wel.

Aan gain mìns konden ze soavends n woord kwiet en zo kwamen ze der tou om zok mor n kenarrie aan te schavven. In d’schure lag nog wel n olle roestege kaauwe.

Grode-Jan en Lutje-Jan der mor mit zien baaident op òf, noar n vogeltjeswinkel tou.

Zai wollen n kenarrie. “In dizze kaauwe,” zee Lutje-Jan.

“En van dij kleur,” zee Grode-Jan en wees op n gruine pappegoaie. Mor dij haar de vogeltjeskerel op dat ogenblik nait.

Wel weer over n week of drije, den kreeg hai weer nije kenarries aan, lichtkaans dat doar n gruin-achtege bie zat.

Hai haar nou allain mor gelen.

De Kaaizers-jonges dochten stief noa.

Lutje-Jan kraabde zok achter op de kop en Grode-Jan kraabde zok achter aan t gat.

Dat deden z’aaltied as zai d’hazzens bruken mozzen. Op t lest zee Grode-Jan: “Wat ducht tie der van?”

“Och, n gele is ook wel mooi,” zee Lutje-Jan.

“k Heb laiver n gruine,” zee Grode Jan.

“Wie kinnen hom zulf wel n beetje biekleuren,” mainde Lutje-Jan, “der staait nog n potje gruine vaarve in t kaarnhuus.”

En ook al zee de vogeltjeskerel wel n moal of wat dat ze zowat beter nait doun konden, de Kaaizers-jonges trokken zok ter gain spier van aan.

En ze gingen op huus òf mit n gele kenarrie in de kaauwe.

n Week of wat loater wazzen ze der weer, in dij vogeltjeswinkel.

“Wie wollen joe van n gruine kenarrie òfhelpen,” zee Lutje-Jan.

“Dat biekleuren van dij gele wol zeker nait?” vruig de vogeltjeskerel.

De baaide Kaaizers-jonges stonden zok weer te kraben, veur de teunbaanke.

Lutje-Jan weer achter op de kop, Grode-Jan weer achter aan t gat.

“Joawel heur,” zee Grode-Jan, “wie hebben hom eerst in de gruine grondvaarve zet, net zo mooi as wat.”

“t Is ons pas mishottjed,” zee Lutje-Jan, “dou wie hom nog n moal overvaarven wollen. Onder t òfschuren ging e inains dood, doar kon hai nait tegen.”