1983 Grunneger Dainst

t Was n mooie veujoarsoavend in t lest van maai. De zunne ston der nog net, as n grode bale.

t Was bladstil. t Laand lag voldoan en gerust op de nacht te wachten.

Wat was t n vruchtboare en gruizoame dag west. Nou wuir t tied om sloapen te goan, d’hoogste tied. Mor zo docht elk en ain der nait over!

Op de vòrst van t dak begon n swaarde liester te zingen dat t n oard haar. Net of de wereld der nait om deurdraaien zol as hai nait om t leven zong en zong. t Snoaveltje wiedwoagen open, t koppie schuuns omhoog, zó zat e der. t Zingen rolde en koegelde as kraaltjes meziek deur de locht en over t wiede, sloaperge laand, t örgelde aal mor deur.

Kraaltjes zo helder as glas en zo zuver as gold.

Wat n gelok, wat n bliedschop wuir der op dat ogenblik over de wereld uutstreud. Hou was t toch meugelk dat ter zoveul roezie en wantraauwen en draaigen was. Dat was ja glad nait te begriepen as men noar zo’n swaarde liester, zo’n lutje vogeltje, lusterde.

“t Mout toch kinnen,” docht Jan, dij der al n zetje ston, “t mout toch kinnen dat ter hier wat meer vree komt. t Begun is der ja, ieder veujoar vannijs, ieder bod weer.

En deur zien zingerij geft zo’n mereltje mie ook vree in t gemoud.

Den wait ik dat ter toch meer is as t doaglieks gekrib en gevranter onder de mìnsen.”

“Dat ter uut zo’n lutje vogeltje zóveul geluud komen kin, doar stoa k verstèld van”, zee Trientje, Jan zien vraauw.

Zai stonden mit zien baaident in toene, om te kieken of de bonen der nog hoast nait deurkomen wollen. “Mogst willen dastoe zo mooi zingen konst,” pluig Jan heur n beetje.

“Of doe,” zee Trientje, “doe kinst ja hailemoal gain wieze holden, doe zingst ja net zo vaals as n kraaie.”

“Joa,” zee Jan, “doar hest geliek aan. Op dat punt heb ik nait biezunder veul goaven, dat kin gain snaren lieden. Waist wel dat wel kin?

As k noar zo’n swaarde liester luster, den mout ik doar aaltied weer aan dinken. Aan Pie Siepel-Bos uut Wildervank. k Heb heur lest ook nog heurd, in Open Hoaven, t verpleeghuus in Veendam. En wat t mooiste is: zai dut t tegenswoordeg ook wel ais in t Grunnegers, in n Grunneger kerkdainst.

Zai het lest ook op t Knoal west, noar ze mie verteld hebben, mit doomnee Struif.”

“Is dat nait dij blinde doomnee uut Zuudhörn? k Heb wel ais heurd dat dij zo meroakel mooi in t Grunnegers preken kin. Mor wacht es even, heb ik nait lezen dat ter binnenkört in dizze kontraainen óók zo’n kerkdainst is?

Wacht even, den hoal k de kraande even op!”

En Trientje schoot in huus.

Even loater was zai der weer.

“Joa hur, ik zee die t ja al! Aankoom zundag, 5 juni om t uur soavends is der n Grunneger dainst in t kerkie op Ommelanderwieke.

Veurganger: doomnee E.J. Struif, zang mevr. P. Siepel-Bos. ”

“Hou loat zeest dat t begon?” vruig Jan.

“Om zeuven uur soavends.”

“Verdikkemie”, zee Jan, “den is der ja net Studio Sport veur.”

“Och doe aaltied mit dien voetballen,” zee Trientje, “wenneer is dat ais n moal òflopen?”

“Om eerlek te wezen, t voetballen is aiglieks al gebeurd,” zee Jan, “en aal t aandere heb ik gain belang bie. Zei k die ais wat zeggen: wie goan aankoom zundagoavend mit zien baaident noar t kèrkie op de Wieke.

Hou dut zo’n doomnee Struif dat aiglieks, as e blind is. Kin e t aalmoal uut de kop?”

“Nee man”, zee Trientje, “hai het t op van dij lange vèllen stoan. Braille dink ik. Hai leest mit zien handen. Doar kin hai zok hail nuver mit redden.

Den kinst ook weer n moal noar Pie Siepel-Bos lustern, dat magst ja toch zo geern!”

“Goud”, zee Jan, “t zel mie nij doun of der n beetje volk op òfkomt.”

Hai keek omhoog noar de vorst van t dak.

De swaarde liester was der nog, t snoaveltje wiedwoagen open, t koppie schuuns omhoog. t Zingen rolde en koegelde as kraaltjes meziek deur de tocht en over t wiede, sloaperge laand, t örgelde aal mor deur.

Wat n gelok, wat n bliedschop wuir der weer over de wereld uutstreud.

“Joa,” docht Jan, “dat is n goave om zó zingen te kinnen.

Wat wordt mie t doar aaltied roem van in t gemoud.”

En hai spitste zok op aankoom zundagoavend.