Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!
Menu
De vraauwenverainen bie ons op t dörp zol weer n dag uut, net as ieder joar.
Noar daaierntoene tou dit moal, in Emmen.
Mor t mog nait te duur worden. Annie Pathuus, de veurzitster, mos mor ais even vroagen wat of t kosten ging: nait allain de koartjes, mor ook d’autobus en den noatied noatuurlek nog even t woaraarns mit mekoar zitten en zok t ain en aander bestellen. Mor dat vol heur smereg òf, tjonge, wat was dat n dure boudel.
As zai t goud uutrekend haar, den zol t zowat op n fiefteg gulden de man komen. En dat was toch oareg veul, benoam in dizze zunege tied.
Joa, t zol veur de mainste vraauwlu wel net even te gek worden.
En doarom wol Annie, dij schooljuffraauw was, t bestuur mor veurstellen om t ditmoal over te geven: dit joar den mor gain raaize, t was wel sneu, mor t was nait aans.
Mor toch is de vraauwenverainen bie ons op t dörp dat joar n dag uut west.
En t het heur hoast niks kost! Hou dat zo veur mekoar komen is?
Dat hebben de jongkerels van t dörp ommans had en … eerlek is eerlek: t mainst Paiter Prugel.
In t café van Mans Fekken ging t ter dij oavend oareg om weg: t jongvolk was glad uut de kedde zunder dat ter aignlieks n reden veur was.
Dat gaait ja wel voaker zo in t leven: inains is t zomor slim gezelleg.
De jongens wuiren aal driester en huier tot ter aine tegen Paiter Prugel ruip: “Astoe dien board òfscheerst Paiter, den krigst doe n tientje van mie!”
”Van mie ook”, ruip n aander en weer n aander net zo.
En veurdat Paiter Prugel t zulf goud begreep was zien board meer as twijhonderd gulden weerd. “Meer as twijhonderd gulden!”
Nou was Paiter zo wies as wat mit zien board, dij hai ook wel zain loaten dus.
t Was n mooie, volle board: “n board as n Zwitser,” zee t volk aaltied.
Nee, dij wol Paiter der nait aan woagen, veur gain gold. Mor inains, as n weerlochtslag, schoot hom wat in t zin. Haar hai guster nait heurd dat Annie Pathuus t bestuur van de vraauwenverainen veurstellen wol om van t joar mor nait aan de raaize te goan, omdat ter gain geld genog was?
Wacht ais even, dat zol ja n mooie gelegenhaid wezen om bie Annie aan huus te komen. Paiter loerde al n zetje op heur, mor hai zag zok gain kans om n beetje op te valen of om onder vaar ogen mit heur aan de proat te komen …
Wel wait …
“As ie mie aalmoal vieftien gulden baiden, den scheer ik mien board ter òf en den geef ik t geld aan de vraauwenverainen, veur de raaize noar daaierntoene tou”, zee e.
“Goud”, ruip t jongvolk, “mor den zelst ook mit de vraauwlu mitgoan, dij dag. As vraauw verkled.”
“Dat wait k nait hur”, schrok Paiter Prugel, mor t slöt van de reken was dat hai aanderdoagsoavends noar Annie tou ging, om de boudel te beproaten. Mor of Annie der wel oren noar haar? n Week of wat loater, t was nog s mörgns vroug, was der hail wat volk op n bainen, dou der n autobus veur t café van Mans Fekken te brommen ston.
Ale jongelu van t dörp wazzen der, laggereg, vol maal vreten.
De vraauwlu kwamen der aine veur aine aanzetten. En op t lest ook Annie Pathuus en dij haar n vraauwspersoon bie zok, dij d’aander vraauwlu nait konden. “Dit is Petra”, zee Annie, “Petra is vandoage ons gast, dij gaait mit ons mit noar daaierntoene tou. ”
“Joehoe, Petra,” ruipen de jonges en floten deur de vingers hìn: “Joehoe, Petra, lag ais even tegen ons!” Petra, op hoge naaldhakken, mit lipstick en ogenblaauwsel, n jenteg houdje op, wuifde hail gemainzoam en vrundelk noar de jonges en draaide heur weelderg gatje hinneweer veurdat zai de bus instapte. Gelokkeg verruiden de jonges nait wel zai was en de vraauwlu begrepen der niks van. Zo mor inains n wildvrumde vraauw bie heur verainen?
En aal dij jonges dij tegen heur ruipen en deur de vingers tegen heur aan t floiten wazzen? Nou ja, Annie Pathuus zol t wel waiten.
De dag verluip net zo gezelleg as wat.
Annie en Petra wazzen nait bie mekoar vot te haauwgen. Pas tegen d’oavend, dou zai mit mekoar lekker te smikseln zaten in t Hemelriek bie Gasselterveld, dou pas vertelde Annie hou t aalmoal in mekoar zat. En dou wuir Petra weer Paiter Prugel!
De vraauwlu wazzen aalmoal slap van t laggen. Zowat was der ja nog nooit vertoond! Mor Paiter en Annie haren mekoar goud kinnen leerd, dij doagen, hail goud zulfs.
En dit verhoal schoot mie weer in t zin dou ik vanmörgen t geboortekoartje kreeg van Paiter en Annie’s eerste kind. k Mos der glad nog weer even in mie zulf om laggen. En ik dink dat ons haile dörp t net zo vergoan is, vanmörgen.
Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!