1983 Johannoa, Johannoa, wat hestoe male bainen

t Is glad n oardeghaid om op n dörpke te wonen.

Elk kin elk en men wait voak alles van mekoar.

As n vrumde deur ons dörp hìn ridt, den dinkt hai wizze dat t hier aalmoal kaalmaan en bedoard tou gaait: hai zugt dat de mìnsen soavends loat nog n beetje in toene aan t waark binnen of boetendeure veur t huus te proaten stoan.

t Liekt aalmoal zo vredeg en dat is t aiglieks ook wel. Mor toch gebeuren der bie ons ook dingen, woar wie nog doagenlaank even over noaproaten mouten.

Of woar wie ons nog wekenlaank om wurgen van t laggen.

Zo as de verziede van meester en zien vraauw bie Geert en Johannoa. Mien laive tied, wat was dat n spul!

Mor veurdat ik joe t verhoal vertel mout ie eerst twij dingen waiten en dij wait elkenain bie ons op t dörp.

Eerstens: ons meester is n haile goie meester, niks gain fratsen of meneuvels of fiebeldekwinten, n hail gewone en gemainzoame kerel. Hai is op zien tied net zo eerlieks as wat en even loater kin hai joe zo lopiesweg veur de otte holden.

Nee, niks op aan te maarken.

Allain, ons meester kin nait zo best tegen draank.

Ain glassie, dat kin nog net. Twij glassies, den wordt t al gevoarlek.

Of hai n kwoaie dronk over zok het? Nee man, net aansom. Ons meester wordt den lolleg, n echte Jan Giebel. En den zegt e dingen woar hai zok loater veur schoamt.

En dat wos Geert Huusman net zo goud as wie aalmoal. Doarom was t nait zo mooi van hom dat hai ons meester zoveul draank inschonk, dij oavend.

Mor dat komt dommeet.

Ie mouten, twijdens, nog wat waiten. Dat Johannoa, Geert zien vraauw, t aaltied over heur bainen het.

Woar of Johannoa ook komt, zai zal nooit vergeten om t verhoal van heur male bainen te vertellen.

Dat zai as kind al zokse kromme bainen haar, bochies-bainen zogezegd. En dat heur voader aaltied al zee van: “Alles sal reg kom” op zien Zuud-Oafrikoans, “behaalve Johannoa’s kromme bainen.”

Mor doar het heur voader zok in mishad, t is oareg weer bietrokken.

Mor nou zit Johannoa den mit dikke spatoaders, nee, gain lutjen hur, net dikke laange wurms. En den trekt Johannoa heur klaid n ìndje omhoog, net tot boven de knijen, dat elk t mor goud zain kin.

En joa hur, den zai ie dij dikke laange wurms, dij blaauwachtege spatoaders, over Johannoa’s bainen kroepen.

Fai, fai, Johannoa, ropt elkenain den, doar moust die aan opereren loaten.

Mor dat wil Johannoa nait, zai is veuls te benaauwd veur t zaikenhuus. En zo blift Johannoa mit heur male bainen zitten.

Ziezo, nou wait ie net zoveul as wie en nou kin k joe t verhoal van de verziede vertellen goan.

t Zol al n zetje west hebben dat meester en zien vraauw bie Geert en Johannoa op verziede goan zollen. Mor t was der aal nait van komen.

d’Aine keer haar meester net kiekoavend veur d’olders op school en d’aander moal haar Geert t te drok mit kombainen.

Mor nou zol t den deurgoan.

Meester en zien vraauw wazzen der al op tied. Boeren willen aaltied ja op tied op bèrre, docht meester.

Tegen haalf tiene was de kovvie al op en mos der wat pittegers op toavel komen.

“Kom,” zee Geert, “loat wie der mor aine op drinken. k Heb d’eerdappels der aalmoal al uut en ie hebben mörn ook gain school, loat wie ter mor ais van nemen.”

t Ging aalmoal goud, t was zo gezelleg as t mor wezen kon. t Smuik Geert ook meroakel goud en veur dat zai der op verdocht wazzen was t daarde glassie al weer vol.

Meester zien ogen glommen al wel wat, mor meer ook nait.

En t zol aalmoal nog wel goud ofkaalfd wezen as Johannoa dou nait over heur male bainen begonnen was. n Beetje jeuzelachteg, joa wat plazereg, vertelde Johannoa aan meester en zien vraauw van heur male bainen. En verdold, zai trok heur klaid ook weer n ìndje omhoog, tot boven de knijen.

Meester keek ter mit verboazen noar, wel n beetje laggereg.

“Net dikke laange wurms,” zee Johannoa.

“Woar zo?” vruig meester, “woar binnen dij wurms?”

“Hierzo,” zee Johannoa en wees hom ze aan.

“Zel k joe nog aine inschenken, meester?” vruig Geert.

“Vot den mor,” zee meester, “om t òf te leren. Mor wat het dien Johannoa ja male bainen, Geert.”

“Joa,” zee Geert, “zai het male bainen, dat is zo, mor aal t aandere duurt zai best zain loaten.”

“Loat zain, Johannoa,” ruip meester, “loat aal t aandere ais zain!”

En dou pas begrepen zai doar mit mekoar dat meester al te veul had haar.

Mor t was al te loat.

Meester begon al te nunen en even loater alderdeegs te zingen, om de drommel nait zachies, van “Johannoa, Johannoa, wat hestoe male bainen, pom, pom, wat hestoe male bainen, Johannoa, pom, pom.”

En zo het zien vraauw hom, aal zingend en roupend, over t kerkpad mit noar huus nomen.

Gain wonder dat t volk zok nog weken laank wurgd het van t laggen.

Ik zee joe t al: t is glad n oardeghaid om op n dörpke te wonen.