1983 De fleddermoes en de baaide wezeltjes

Der binnen gounent dij proaten kinnen as Brugman. De kop lopt joe der assmis glad bie om. Is net of zai wel n snouk uut t woater proaten kinnen. Benoam bie lu dij in de poletiek zitten zai je dat nog al ais. Wat swaart is as git, doar proaten zai net zo laank in om tot t wit is. In heur aigen ogen den. Mor ie en ik binnen nait gek, al willen z’ons der wel voak veur verslieten.

Lestdoags heurde ik ook zo’n poletieke kerel proaten en de moage draaide mie sikkom om. En dou k doar zo te lustern zat, dou mos ik inains aan dij foabel van La Fontaine dinken.

t Gaait over n fleddermoes en twij wezels. En ie zellen zain, dat as je goud wat sproakwoater hebben, dat je den al n hail ìnde op glee binnen.

In n boerenschure woonde ais n fleddermoes. t Was n monter daaiertje. Snachts was hai aaltied op jacht en overdag hong e mit de kop omdele, aan de hoanebaalken te sloapen. Zo ging t moand op moand. En der zol vervast nooit n verhoal over hom schreven wezen, as hai nait wat biezunders uutvreten haar. Want wat gebeurde der? Ons fleddermoeske was nait allain monter en vlogge van noatuur, hai was ook slim nijsgiereg.

“Wat zol der wel boeten dizze boerenschure te beleven wezen?” docht hai.

En op n mörn, dou de zunne der net as n grode rode bale ston, dou ging hai nait aan de hoanebaalken hangen, nee, dou vloog hai deur n roetje, dij stokkend was, noar boeten tou.

Wat was de wereld groot! Hai fladderde overal hìn. Nait dat hai veul zain kon, fleddermoezen kinnen ja zowat niks zain, dij doun t op aander stiel, mor hai haar nou de roemte. Noa n zetje begon hai wat muieg te worden en hai ging mor even woaraarns zitten om zok uut te poesten.

Mor, o wai, t stee woar hai zitten ging, dat was net t nust van n wezel. En dij legde hom vot ain van zien poten op de kop en vruig kwoad: “Doe leleke moes, hou duurfst t woagen om hier in mien nust te komen. Gaaist ter aan, ik vreet die vot op, doe brutoaltje!”

De fleddermoes aan t piepen: “Ik bin ja hailemoal gain moes, ik bin ja n vogeltje!”

“Bistoe gain moes?” vruig de wezel, “hest ja net zo’n kop.”

“Nee meneer,” ruip de fleddermoes hail beleefd, want as j’in nood zitten den wil je wel beleefd wezen, “ik bin n vogeltje. Kiek mor, ik heb haile grode vleugels.” En dou spraaidde hai zien baaide vleugels uut.

“Wel verdikke,” zee de wezel, “hest geliek, bist n vogel. Want k heb nog nooit n moes mit vleugels zain. Mor hest aans wel net n kop as n moes en piepst ook net as n moes. Mor zelst toch wel n vogel wezen. Moak den mor gaauw dast votkomst. Hest gelok da’k zo wies mit vogeltjes bin!”

En hai luit de fleddermoes lös.

Dij fladderde gaauw vot, noatuurlek. Mor t luip hom nait mit, want dou hai even loater weer uutrusten mos, dou kwam hai in t nust van n aandere wezel terechte. Dij legde hom ook vot ai van zien poten op de kop en ruip, ook al kwoad: “Doe brutoale vogel, hou duurfst t woagen om hier zo mor in mien nust te komen! Gaaist ter aan, ik vreet die vot op, doe brutoaltje!”

Binnen vief menuten hong hai al weer aan de hoanebaalken, kop omdele. En vlak veurdat e in sloap vol, bedocht hai, dat e mor in de poletiek goan mos. Hai von zokzulf n meroakel gladde proater, hai kon der ja ale kaanten mit uut.