1983 Mit brille op aan t waigetaauw trekken

n Mìns verwondert zok ter wel ais over hou vrumd t assmis in de wereld lopen kin.

Neem nou bieveurbeeld Knelus Körvenmoaker. Joaren laank het hai mit zien Oaltje, de vraauw, bie ons op t dörp touholden.

Zai wazzen aaltied wel n beetje op zokzulf en haren nait veul omgang mit aander lu; mor dat is ja nait zoveul biezunders, zo binnen der ja wel meer.

En dat mout elk ook ja zulf waiten, doar het n aander ja niks mit van neuden.

Zai gingen bedoard heur aigen gang.

Teminzent, zo leek t aan de boetenkaande. Mor in huus haar Knelus net niks in de melk te brokkeln, hai haar mor te doun wat Oaltje hom opdruig. En aans was t nait best! Doarbie kwam nog dat Oaltje mor n wat nareg vraauwmìns was, n echte vranterpot, ontevreden en zuneg, glad noagoand.

Knelus n piepvol tabak roken of n sigare opsteken? Van zien leven nait. Doar wuiren de gerdienen ja geel en soeterg van.

Dat kon men wel zain bie de buren. Doar mozzen z’ale vaar weke de gerdienen der wel veur vot hebben en dat was voak nog ains nait òfdounde.

Oaltje zag t al veur zok, hoeveul jirre doar wel òfkwam.

Nee, gain gerook in huus. Oaltje wol t aalmoal brandschoon hebben, alles mos glimmen as n ekkel. Kinder wazzen der nait komen en dat was mor goud ook, want den haar Oaltje wizze overal ja gieren en strepen op kregen.

Want mit n poar kinder hol je de boudel nait zo schier. Kinder binnen boetendat slim sleets.

Knelus haar wel ais docht dat t-overdreven-schoon-wezen van Oaltje kwam omdat ter gain kinder komen wazzen.

Mor hai haar der nooit mit heur over proaten duurd. En stoadegaan was hai n vrumde in zien aigen huus worden.

Zunder veul proatjes, zonder ooit tegen te sputtern, was hai langsoamaan n dodderd worden, n doedelkop.

Mor dou, onverwachts, nou zo’n joar of vare leden, haar Oaltje op n nommerdag dood in stoule zeten, de stoflabbe nog in d’handen.

Dat was n haile omstellen veur Knelus west; n haile veraandern.

D’eerste tied kon hai t naarns vinden, t was hom zo vrumd tou as wat, dat Oaltje der nait meer was. Wìnsteg en verdraitelk was e.

Mor alles slit in t leven.

Bliedschop en gelok, men is der mor zo aan wìnd en men is doar pas op verdocht as t ter nait meer is.

Zo gaait t ook mit verdrait. En zo verging Knelus t ook.

Noa n haalf joar haar hai t slimste achter de rogge en dou schafde hai zok n lutje hondje aan, n monter en vrundelk daaiertje.

Soavends mos t hondje der aaltied even uut en t was veur Knelus glad n oareghaid om der mit deur t dörp te koiern. As t nait al te drok bie de weg was den luit hai hom wel ais even lös lopen, den stak Knelus de raime in de buutse.

Zo was t ook verleden joar Maai. t Was t mooiste weer van de wereld.

Swaarde liesters wazzen drok aan de loop om vreten veur de jongen te zuiken, muzzen baaiden zok in t mul zaand, kwoajonges runden deur de stroaten hìn, bloumen en bomen stonden der fleureg en vrizze bie.

En ook in t gemoud van Knelus was t roem en waarm.

Wat kon t hier toch mooi wezen, op dizze wereld! Mor dou was t hondje inains vot!

Knelus zag hom naarns meer.      

Hou of hai ook ruip en woar hai ook keek, t hondje was vot en bleef vot.

Knelus mor zuiken en achterom lopen, bie d’huzen langs.

Naarns was t hondje te vinden.

Wèl hai ook aanschoot, gainaine haar hom zain. Knelus stok ongerust! Woar mog t hondje wel hìngoan wezen?

Dou kwam der n jonge vraauw op hom òf. “Zuik ie wat?” vruig ze.

„Joa, k bin mien hondje kwiet”, zee Knelus, “heb ie hom zain?”

“Kom mor mit”, zee de vraauw. t Hondje bleek bie heur in d’keuken te zitten en keek zo monter om zok tou as wat.

“Hai schoot hier mor zo noar binnen”, zee zai, “en hou mooi of k ook pruit, hai wol nait meer vot.” 

“Wonderliek”, zee Knelus, “aans is hai nooit zo’n loop-bie-d’huzen, dat het hai mie nog nooit lapt.”

Knelus en Annie, zo haitte de vraauw, kwamen oareg aan de proat mit zien baaident.

Annie haar nait zo ’n mooi leven had, heur kerel haar heur zo mor zitten loaten, zai mos zok nou allain der deurhìn sloagen.

En ook Knelus vertelde van zokzulf, hou of hai t had haar.

Wat kin t assmis vrumd lopen in t leven! t Akkedaaierde van stonden òf aan goud tussen dij baaident.

As Knelus soavends mit t hondje lopen ging, den luip t daaier aaltied vot noar Annie tou. n Week of wat loater was Annie al bie Knelus aan t schonen. Nait al te schoon gelokkeg, ribschier zeg mor. En dat kwam Knelus goud veur, haile goud.

Ie zellen t al wel begrepen hebben, Annie en Knelus wazzen hail rad in ain joar … n Week of wat leden is heur eerste kind geboren!

Wonderliek, nait?

Zo jonk is Knelus toch ook nait meer.

Mor t volk op ons dörp is hom t van haarten gund.

Wat zol t ook! Want zoas ze vrouger zeden: ook mit brille op kin men nog wel aan t waigetaauw trekken!