1983 Mit Poaske zingt de laiwerik

Ol Hinderkie ligt al n week of wat in t zaikenhuus: de heupe broken.

Dat heur dat overkomen mos!

Zai kin der glad nait bie!

Nooit haar zai ja scheel, naarns ooit last van, joa, net zo veerdeg as n kiewiet.

En den inains even uutglieden op t tegelpad veur t huus en veurdat men der op verdocht is lig j’al in t zaikenhuus.

Z’hebben heur hier de boudel weer aanmekoar vastzet, mit wat schroeven en ploaten.

Zai mag der nog nait op lopen, n beetje krukkeln mit n looprekkie, dat is alles. Dokter het guster al over n verpleeghuus proat, om even weer goud aan de loop te komen, zee e. Mor ol Hinderkie het ter gain oren noar, zai

wil t laifst zo rad as t kin weer noar huus tou. Och, mien laive tied, dat heur dit overkomen mos!

Zai kin zok hier ja ook glad nait meer dulden. En dat aalmoal omdat zai uutgleden is. Wat het zai toch n verlangst noar heur aigen spultje.

t Is Poaske vandoage. Ook dat nog.

Der is nait veul te beleven, hier in t zaikenhuus.

Wat wazzen dat vrouger aaltied mooie doagen, dou Hinderk, heur man, nog leefde.

n Joar of wat leden is hai overleden, onverwachts. Hai was mor n dag of wat mui west en min in odder. En dou haar e dood in stoule zeten, inains zo mor dood.

t Was net of hai heur ofstolen was.

En nog eerder, dou de lutje jong nog klaain was, Geert!

Wat was t dou aaltied gezelleg.

Den gingen ze mit mekoar aaier vaarven en dij in toene verstoppen.

Op Poasmörn mozzen ze dij den opzuiken. En smiddoags neuten schaiten, in t achterhuus. Riestern, zee Hinderk aaltied.

Soavends gingen ze mit zien drijent noar t Poaskevuur kieken.

Doudestieds haar Hinderkie dij dingen aalmoal hail gewoon vonden, wel goud gezelleg. Mor zai haar der nooit bie stilstoan hou mooi of dat aiglieks wel was!

Joa, loater, dou de jong al noar Amerikoa vervoaren was, zo’n twinteg joar leden al weer, dou haar zai t beter begrepen.

Hai schreef nou en den nog wel n braif, mor hai leefde doar toch in n hail aandere wereld, dat kon Hinderkie tussen de regels deur wel lezen; n vrumde, aigenoardege wereld.

En Geert was ook ains nait op Berend zien begravvenis west. Hai haar t nait mit zien waark overainbrengen kind. Doar haar Hinderkie t slim stoer mit had, dat Geert der nait bie was!

Wat triesterg krukkelt zai noar t balkon tou, achter op de gange.

Ainzoam en verdraitelk vuilt zai zok.

Net zo as Maria, woar doomnee vanmörn over vertelde, dou zai bie t lege graf ston.

Dij was ook zo in en in triest west.

Zai haar aan n vrumde man vroagd of hai wos woar zai t liggoam van de Heer hìnbrocht haren.

Mor dij haar heur verwonderd aankeken en dou haile zaachte en vrundelk van “Maria!” zegd.

t Was de Heer Zulf, dij opstoan was uut de dood.

De dood was verswonden en t graf was leeg!

Doarom, zee doomnee, doarom was Poaske n nij begun, veur ons aalmoal, ieder bod weer.

Hinderkie zucht ais daip.

Aal goud en wel mor ondertussen zit zai hier toch mor mooi even vast, hier in t zaikenhuus. Kiek, doar bluien de gele poaskebloumen, n zee van gold liekt t wel. En doar, boven t gruinlaand, klimt n laiwerik de locht in en zingt dat t n oard het.

n Zuster komt ter aan.

“Ie mouten nait schrikken, vrouw Bakker, hur, mor ie kriegen veziede. Joen zeun uut Amerikoa is der!”

Achter op de gange staait n manspersoon, dij der nou aanlopen komt. Mor dat is Berend ja! Da’s nait meugelk! Och gunst, t is Geert, t is Geert, heur aigen jong! Och, wat liekt hai toch op zien voader!

“Moeke, hello moeke,” zegt Geert, net zo zaachte en vrundelk as de Heer tegen Maria van “Maria” zee, vol verwondern, vol genegenhaid.

t Graf is leeg, der is toch n nij begun!

“Moeke!”

“Geert, mien jong, komstoe der aan? Bistoe hailemoal uut Amerikoa komen? Wat bin k doar ja blied om! Waist nait haalf hou blied ik doar om bin!”

Geert doekt zien ol moeke stief tegen zok aan.

“Ik blief drij moand hier bie joe,” zegt e den, “in aals geval net zo laank tot ie weer wat op streek binnen.”

Ol Hinderkie kikt hom aan.

“Waist nait haalf hou bliede ik nou wel bin, mien jong,” zegt zai nog n moal.

Nog hoger klimt de laiwerik noar de blaauwe locht en örgelt zien meziek as lutje kraaltjes over t wiede, vertraauwde laand.

Joa, t graf is leeg, der is n nij begun, ieder veujoar vannijs.

Omdat t Poaske is!

“Ons voader zee aaltied: mit Poaske zingt de laiwerik. De dood het nait t leste woord. Waist dat nog wel, Geert, mien jong?”

“Joa, moeke,” zegt Geert, “mit Poaske zingt de laiwerik. k Heb t nog nooit zo goud begrepen as dit moal.”

Stil stoan ze doar te lustern, op t balkon van t zaikenhuus, moeke en zeun, noar n lutje laiwerik, dij van gain opholden wait.