1983 Proppen as sloatjes

Lestdoags was k op n feestoavend in t Alteveer, woar k vrouger as huusdokter begonnen bin.

t Was mie glad mooi tou om aal dij olle vrunden en bekinden nog even weer te gain en te heuren hou heur t vergoan was. Aigenoardeg, t was net of k ter nooit vot west haar, wie wazzen vot weer onder aigen volk.

Ik kon mie t spreekwoord hail goud begriepen, dat t op old ies licht vrust. Zo ze t ale doomnees en huusdokters wel vergoan as zai weer n moal op heur eerste stee komen.

En wat hebben ze doar n mooi dörpshuus kregen! De Drijscheer, n multifunktioneel gebaauw, zoas dat tegenswoordeg hait.

Z’hebben t doar meroakelgoud veurmekoar. k Heb t aaltied al zegd: in t Alteveer, doar zit keroazie in. k Mos der n poar verhoaltjes veurlezen en omreden dat t n feestoavend was mog t nait al te swoar en te eerlieks wezen.

Nou, dat kon vanzulf en wie hebben t mit mekoar den ook mor op wat gekhaid aanholden. Dingen van vrouger dij doudestieds gebeurd wazzen, hier en doar n beetje aandikt noatuurlek. Over aine d’oren uutspoiten of aine t woater òftappen en zo, dat is aaltied t dankboarste waark veur n huusdokter. Mans en Mientje wazzen der ook.

Dou t òflopen was en wie mitmekoar der nog even aine op namen, zee Mientje: “Ie hebben hier vrouger ook nait om gèste en kenailwoater lopen.”

Nou, dat mos Mientje mie even uutleggen, want dij uutdrokken kon k nait, doar haar k nog nooit van heurd.

“Om gèste en kanailwoater lopen is wat rondlopen, zunder wat uut t stro te zetten,” zee Mientje. Ik begreep t. Gèste is slim goudkoop, veur n haalfstuver kreeg je vrouger al n mooi stok en kenailwoater is ook niks weerd.

“Mor oren uutspoiten is joe ook n moal mishottjed,” zee Mientje, “wait ie dat nog wel? Dou ie ons voader n moal d’oren uutspoiten zollen?”

Nee, doar wos k niks meer van.

“Mor ik nog wel”, ruip Mientje, “ik heb t veur joe opknappen mouten.

Ons voader was al op leeftied en wie as kinder vonden dat hai wat doveg wuir.

Wie dochten dat t goud was dat ie hom d’oren even uutspoten.

Wie haren hom der al n dag of wat n beetje eulie inlopen loaten, veur t waiken. En dou mos ie der heer. Ie spoten hom d’oren n moal of wat uut, mor der kwam gain probbe.

Ie loerden ons voader mit n lichie in d’oren, begonnen wat in joezulf te mommeln en grepen n pincet uut joen kovvertje. De proppen zaten der stoef veur en ie wollen ze der even mit zo’n pincet uutwuppen.

Mor ons voader huil de boudel goud in de smiezen en dou ie mit t pincet op hom öfkwamen, dou wol e t nait lieden.

Ik heur hom t nog zeggen: “Ho ho, dokter, ho ho, dokter, nait mit zo’n stok iesder in mien oren!”

En ie konden mooi proaten, dat t mor even biegoan was, ie moggen maal proaten dat hai nait zo schieterg wezen mos, t holp niks.

Hai wol t nait lieden. Nait mit zo’n stok iesder in zien oren!”

“Hou is t oflopen?” vruig ik aan Mientje, “ik wait ter niks meer van.”

“Ie wuiren op t lest zo nareg as n swien,” zee Mientje, “veuraal dou ons voader ook nog zee dat hai nou nog dover was as eerst.

En dou binnen ie mit n kwoaie kop vollopen. Red joe der den zulf mit, zowat ruipen ie nog bie deure.”

“Ik docht dat ik aaltied zo’n bedoarde kerel west was,” perbaaierde ik nog even.

“Nee hur”, ruip Mientje, “ie wazzen voak genog n hoantje.” En dou schatterde zai t uut.

“Binnen dij proppen der loater vanzulf uutkomen?” vruig ik.

“Nee,” zee Mientje, “dat dankt joe de koekoek, dij heb ik ter uutspoten.

k Heb wat laauwachteg woater in n roomspoide doan en dou haar k ze mor zo te pakken.

En gain lutjen! Proppen as sloatjes!”