1983 Bonen snibbeln

Berend en Dientje Zudemoa zitten de haile middag al in de pronkerbonen en z’hebben ter zo drok mit as wat.

“t Vaalt mie niks òf dat ter nog zoveul aankomen is,” zegt Berend, “t was ja n veul te dreuge zummer.”

“Mor n bone gruit t beste in de waarmte,“ zegt Dientje, “dat zee ons voader aaltied. En dij haar verstand van bonen, dat wil k die vertellen!”

“Ik zee ook nait dat t dit zummer te waarm was, ik zee daf t veul te dreuge west het. En dat is hail wat aans, doe ol Diene Zudemoa, geboren Duut.” Berend mag zien Dientje aaltied geern n beetje ploagen.

Hai het de pronkerbonen plokt en mit zien baaident hebben ze ze droad.

Vrouger mos Dientje dat aalmaal allain doun, mor sunt dat Berend nait meer aan t waark gaait, doun ze t mit zien twijbaaident.

En nou binnen ze de bonen aan t snibbeln, mit t bonemeulentje.

Om de bonen der sekuur in te stoppen, dat is aaltied n haile fiene juvver.

Berend kin zokswat nait zo goud, dij knovvelt doar teveul mit om.  

Doarom mout hai mor aan t meulentje draaien.

“Waist wel ook dood is?” vragt Dientje, “k heb t net in d’kraande lezen. Merie Akkerman.”

“Kin k nait,“ zegt Berend.

“Och joawel man, ofstoe dij kinst! Hest ter ja nog verkeren mit had, vrouger.”

“k Heb nooit mit n Akkermaantje goan, veur zo ver ik wait,” mommelt Berend.

“Nee, noatuurlek nait. Akkerman zo haitte heur man. Van zokzulf was zai n Kaaizer. Merie Kaaizer.”

“O, dij Merie? Is dij dood? Och, dat was gain echte verkeren, meer wat lözze scharrelderij. Zo, is dij ook al vot?”

Berend dinkt aan vrouger. Merie Kaaizer dood? t Was nait woar wat hai zee, van dij lözze scharrelderij. t Was goud dik aan west mit Merie en hom. Zai wazzen al zowat kloar mit mekoar west. Doar haar hai Dientje nooit wat van verteld. Merie en hai, tja, dat was al weer n haile zet leden, al zo’n dikke datteg joar.

Merie was aaltied wat hoog in heur woapen, t was heur nait gaauw noar t zin.

En zai haar de haile tied der op omtamboerd dat Berend wat leren zol, t laifst aan t Akkedemie in Stad. Men mos zain dat men n beetje veuruut kwam in de wereld, zee Merie.

Mor hai, Berend, haar dat nait wild. Hai haar der gain zin aan, aal dat leren, de kop ston hom der nait noar.

Tja, dij Merie. Zat toch wel keroazie in, t was ook n slim nuver wicht.

As e noar Merie lusterd haar, den was e vervast schoulmeester worden, of avvekoat. Stelt joe ais veur, hai Berend Zudemoa avvekoat.

Mor hai haarf gat tegen duzzelboom aansmeten, mit n narege kop.

As hai heur zó nait mans genog was, den mos ze t mor zeggen.

Merie was der eerst wat sneu onder west, mor overgeven haar ze t nait.

Zai begon der aal mor weer over. Op t lest was t ieder bod hikhakkerij mit heur baaident west en dou was de verkeren inains uut.

Stèl dat dat nou ais nait gebeurd was!

Nait dat Berend t spiedelk von dat hai mit Dientje Stuut traauwd was, och gunst nee, mor stèlt joe nou ais veur dat hai toch mit Merie Kaaizer traauwd was. Hou zol t den goan wezen?

t Bonemeulentje gaait aal langzoamer, aal langzoamer.

Dientje kikt heur Berend ais aan. Dij het t nait in de goaten, hai is daip in gedachten. Dientje gnivvelt inwendeg n beetje, mor zai holdt zok stil.

Stèlt joe ais veur dat hai toch deurzet haar, mit Merie, dinkt Berend.

t Was toch n meroakel laif wicht en zai mainde t ook ja goud mit hom.

Merie von t schandoaleg dat as je wel goud leren konden en t den nait deden.

Mor hai, Berend, was nou ainmoal gain man veur de bouken, hai aarbaidde laiver op t laand.

En boetendat, wat wait n boer van saffroan?

t Bonemeulentje staait nou hailemoal stil.

Berend het niks in de goaten. Hai is daip in gedachten, hai is nog nait kloar mit Merie Kaaizer, dij nou dood is.

Mor den duurt t Dientje laank genog.

Zai legt hom d’haand op knije: “Hou wordt t, voai, zellen wie de bonen nog even snibbeln?”

Berend is inains weer wakker.

,,En nou magst mie ook nog wel even vertellen woarst mit dien gedachten zatst”, zegt Dientje, “vervast bie dij Merie Kaaizer.”

t Bonemeulentje snittert ter al weer over.

“Och nee mìns,” zegt hai den, “ik vruig mie òf wel van heur bruiers loater op de boerderij komen is, of nou Haarm was of Kasper.”

“t Was Jokkop,” zegt Dientje.

Zai zel verstandeg wezen en nait deurjeuzeln over wat Berend nait kwiet wil.

“O, was t Jokkop?” zegt Berend en hai wait dat t volsloagen onmeugelk is om joe in te dinken hou of t goan wezen zol, as men t in zien jonge joaren aans doan haar.

De leste pronkerbonen binnen der nou deur. Dientje gaait de boudel oprakken en Berend gript noar t kraande.

“Zoas t in joen leven knipt is, zo mout t ook naaid worden,” mommelt hai.

“En achternoa koakeln d’hounder.”