1983 Snachts binnen de bloumen gries

“k Heb ter nooit bie stilstoan, dat men zok zó aan aine hechten kon.

Och, k von t aignlieks hail gewoon dat Annechie der aaltied was.

Wie haren mekoar en dat was ons baaiden mans genog.

“k Heb ter nooit aan docht dat t mor zo van d’aine dag op d’aandere gebeurd wezen kon. En zai was ook ja nog zo jonk.

Twijensesteg, dat mos ze nog worden, twijensesteg en den al vot mouten.

En wie haren t nog zo mooi mit zien baaident.”

Zai zaten bie Hinderk op n baanke, achter t huus.

t Was n mooie, zachte zummeroavend, glad nog wat laauwachteg.

De wereld lag der stil en vredeg bie.

t Begon al wat te twijdonkern. Hier en doar gaf n loade vogel nog n klaain geluudje, veurdat e de kop tussen de veren stak.

En den was der de kamperfoelie te roeken. De kamperfoelie, dij soavends en snachts de reuk het van gelok en bliedschop, zo zuver en indringend, dat men dinken gaait hou móói t wel is om hier op dizze wereld te wezen.

De hoge bomen, achter in toene, stonden op wacht as grode, swaarde soldoaten. Net of ze zeggen wollen dat Hinderk mor rusteg sloapen goan mos, zai zollen der wel veur zörgen dat hom niks overkwam.

t Dee aalmoal vertraauwd en vaaileg aan. Mor der was ook wat gehaaimzinnegs bie. t Kwam, docht Haarm, omdat Hinderk zien verdrait der tussen zat. As dat ter nait west was, joa, den haren zai doar op n vredeg steechie zeten.

Mor zo was t nait.

In Hinderk zien gemoud störmde t astertou.

Hai kon mor gain rust vinden, zo zunder Annechie. Dou streek ter inains n zuchtje wind om t huus tou en deur de bomen hìn.

Dij bewogen even. t Was net of zai schudkopten, wat meeliedeg, vol begrip.

Uut t huus kwam wat örgelmeziek, Hinderk haar de radio zeker aan stoan loaten. t Was t largo van Händel, Haarm lusterde der mit ain oor noar, t aandere was veur Hinderk.

t Kwam hom oareg aan.

Aan d’aine kaande vree en gelok, aan d’aander zied verdrait en opstandeghaid.

En hai wos, nait veur d’eerste moal in zien leven, dat t aaltied zo west haar en dat t aaltied zo blieven zol. Elk krigt zien dail van baaide.

Van gelok en van verdrait. Haarm ook. Hinderk ook.

Mor assmis kin t aalmoal zo veul wezen dat t verdrait sikkom nait meer te droagen is.

Zo was t bie Hinderk.

“Ie hebben ducht mie t aaltied goud had, mit joen baaident, Hinderk,” zee Haarm.

As t ter op aan kwam kon hai dij haile Hinderk ja nait. Dij woonde n ìndje wieder op, mor zai wazzen aiglieks nog nooit mitnkander aan de proat west. Vanoavend was Haarm zo veur d’oareghaid nog n ìndje koiern goan, t was ook ja zok mooi weer.

Hinderk ston veur t huus, zai zeden tegen mekoar dat t zok mooi weer was en dat de toentjes der zo fleureg bie stonden.

“Komt mor ais even bie mie achter t huus kieken,” zee Hinderk, “doar heb ik wel zokse mooie bloumen stoan.

En zodounde wazzen zai mit zien baaident op de baanke achter t huus te lande komen.

Mor dat Haarm Hinderk zien haile levensverhoal doar te heuren kriegen zol en benoam zien verdrait en ainzoamhaid, doar was hai nait op verdocht west. “Of wie t aaltied goud had hebben, Annechie en ik, nou, dat zel k joe vertellen,” zee Hinderk.

Dou was der t örgelmeziek rondom t waarme stemgeluud van Hinderk Diekhuus.

De hoge, swaarde bomen, achter in toene, huilen zok stil, t leek net of ze ook mitlusterden.

En t verhoal van gelok en van verdrait, woar elk wel wait van het, klonk en weerklonk in Hinderks toene.

“Overdag,” zee Hinderk, “overdag is t aalmoal kleur en fleur in mien toene. De goldjebloumen en de tudeltoanen stoan der aalmoal meroakel mooi bie. Mor soavends en snachts, zoas nou, nee, den is t nait meer wat. Den binnen ale bloumen gries.

En zo is t nou ook in mien leven.

Alles is gries en graauw.

En k hoop nait dat ie zeggen dat ik nog hail veul mooie herinnerns heb, of dat ik ais om mie tou kieken mout noar aander mìnsen, dij t ook stoer hebben. Of dat t vanzulf wat slit. Dat hebben z ’aalmoal al tegen mie zegd.

En dat ik de kop ter veur holden mout.

Aan zowat heb ik ja gain bosschop.

t Ainegste is dat ik mien verdrait nait deursloeken kin.”

Haarm zee mor niks, hai wos ook nait wat of e zeggen zol.

Hinderk zee:  “t Vaalt nait mit, zowat, k hoop dat ie dat begriepen kinnen.”

Haarm nikkopte.

t Gemoud was hom waarm en vol.

“t Wordt tied da’k weer ais op huus aan goa.”

Aanderdoagsmörgens brocht Hinderk n grode bos fleurege bloumen bie Haarm aan deure.

Haarm was der nait. Zien vraauw dee deure open.

“k Heb hier n bossie bloumpies, veur joen man,” zee Hinderk.

“k Heb hom gusteroavend verteld dat ik allain mor grieze bloumen in toene haar. Doar heb k mie in mishad, zeg dat mor tegen hom. Kiek ais hou mooi dizze bloumen binnen. k Heb ter veul aan had dat hai gusteroavend zo mit mie proat het.”

“Wat hestoe gusteroavend tegen Hinderk Diekhuus zegd?” vruig zien vraauw dou Haarm tegen etenstied thuus kwam.

“k Heb zowat gain woord zegd,” zee e, “k heb allain mor lusterd.”

Verwonderd keek Haarm noar de bloumen.

t Was aal kleur en fleur.

Daip in gedachten, daip in zokzulf luip e zien toene in. De kamperfoelie rook net as gusteroavend. Inains begreep hai t!

Inains wos e dat mìnsen mekoar helpen kinnen, hail makkelk deur allain mor waarm en inneg te wezen.