Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!
Menu
Ditmoal n beetje roeg verhoaltje. t Kin ja nait aal doage mooi zunschien weer wezen!
Wait ie wel woar joen pakkedaarm zit?
De mainste mìnsen waiten dat nait, doarom zel ik joe t vertellen.
Joen pakkedaarm is t leste ìndje van joen ingewanden, doar woar ie joe de koorze opmeten, joen endeldaarm in t Hollands zogezègd.
Mor ie kinnen vervast nog wel t kinderriemke over Haarm Pakkedaarm!
Haarm Pakkedaarm haar knikkers te koop
Tiene veur n dubbeltje, is dat nait goudkoop?
Nou, over zo’n pakkedaarm gaait dit verhoaltje.
En boetendat, zo’n pakkedaarm wil der ook wel ais n ìndje uutkomen.
Bie lutje kinder bieveurbeeld, as dij n zet haardlieveg west hebben.
Den drôkken en stìnnen dij kinder net zo laank tegen heur ontlasten aan, dat heur pakkedaarm der n ìndje uut komt, net as n versakken.
Dat gaait loater mainsttieds vanzulf weer over, benoam as je ze wat appelsienenat te drinken geven. Bie groten gebeurt zowat nait zo voak, mor as joe t overkomt is t mor n lastege boudel.
En Haarm Snieders is t overkomen!
Nou is Haarm Snieders aine van de aigenoardegste kerels bie ons op t dörp.
Haarm is nait al te schaarp. Nait dat hai ze ale zeuven nait het, nee zo slim is t nou ook weer nait. Mor Haarm is n beetje aan de dommege kaande.
Ie kinnen dat slag wel. t Bin lu dij je aaltied wel bie de bok doun kinnen en dij dat nog mooi vinden ook! Vrouger, op school, perbaaierden de kinder t ook al: “Haarm, hest de brij al waarm?”
Mor den zee Haarm steevast: “Nee Paiter, hai mout nog wat haiter!”
Dat haar meester hom induzzeld. Mor veur n joar of wat is Haarm Snieders Haarm Pakkedaarm worden. En dat kwam zó.
Haarm kwam n moal op t spreekuur.
“Wat scheelt ter aan, Haarm?”
“k Leuf dat k aardbeien heb, dokter.”
En Haarm struupte de hupselen van zien scholders òf, dee de bovenbroek omdele, struupte de laange onderbroek noar ondern: t haile swikkie bommelde hom op d’hakken.
En dou kwam t vrumdste: dou luit Haarm zok op zien knijen sakken, t heufd zowat op de grond en t gat omhoog.
“Kiek mor,” zee Haarm.
Ik keek. “Stìn ais stief,” zee ik.
Haarm stìnde as n vraauw mit n swoare vloage.
En t was ook ja net n bevalen, want doar kwam t aan!
n Dikke, ronde, rode kloede wuir uut Haarm zien gat geboren.
“Ho mor, Haarm”, ruip ik, “ho mor, ik heb t al zain. t Is dien pakkedaarm, Haarm. Kom mor weer in de bainen.
De baaide broeken wuiren weer omhoog reten, de hupselen flapten op de scholders.
“Wat dò-je der aan?” vruig Haarm.
“t Is t beste, dast die der aan opereren letst.”
“Opereren? In t zaikenhuus? Nee, doar komt niks van in, dat kin k lang nait wachten. Is der aans niks aan te doun?”
“Nou ja, t ainegste is dastoe de boudel der weer indrokst as t ter uut is.
Mor doe zelst ter toch nait veur wegkomen: op n duur moust die der toch aan opereren loaten.”
“Da’s den van loater zörge, dat zai wie den wel weer.”
Ik nikkopte.
Mor dou zee Haarm: “Kin ie mie t nait even veurdoun, hou ik dat ding der weer in krieg?”
“Veurdoun kin ik t nait, ik heb mien pakkedaarm der ja nait uut. Mor kinst die der hail makkelk zulf mit redden. Doe pakst n nadde waskelabbe, gaaist op boekies zitten en den drokst t haile spuitje der mor zo weer in.”
“Komt in odder”, zee Haarm.
Haarm vertelde aan elk dij t mor heuren wol, dat hom de pakkedaarm der voak uutschoot. Ston hai boeten deure mit d’ain of d’aander te proaten, den kon t mor zo gebeuren dat Haarm inains de haand veur t gat sluig en haard roupend: “Mien pakkedaarm is der weer uut!” zien huus instoof.
Even loater was hai der den weer.
“k Heb hom der even weer indrokt,” zee e. “t Is mor n slag.”
n Haalf joar loater mos Haarm zok der toch aan opereren loaten.
Der zat niks aans op, t ding was der meer uut as der in.
Mor de noam Pakkedaarm haar hai dou al te pakken.
En hai is hom nooit weer kwiet worden.
Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!