1983 Sukerzaikte

t Was smörns nog veur dag en daauw dou der haard aan de bèlle trokken wer van t doktershuus.

Nait ainmoal, mor wel vief, zes moal en mit wonder en geweld.

Der is zeker wat biezunders aan d’haand, docht ik en ik strompelde in mien nachtgoud de trabbe òf.

Op de stoebe ston Derk Druppie.

Dat was zien aigliekse noam nait vanzulf, mor t is netuurlek nait stoer om te bedinken hou e der aankomen was: Derk lusde geern n druppie draank, en ook wel meer as n druppie, wel veul meer …

“Goie dag, dokter,” zee Derk, zo monter as wat, “zol ie vandoage wel even bie t ol-mìns langs komen willen?”

“Ook goidag, Derk,” zee ik, “doe bist ook al mooi op tied!”

“Joa,” zee Derk, “ik docht al, t zel mie nij doun of ons dokter al uut de veren is. t Vaalt mie nait òf.”

Derk haar ducht mie nait in de goaten dat ik doar nog in mien nachtgoud ston, mor k heb hom mor nait lozer moakt.

“Wat scheelt joen moeke den Derk?”

“Och, zai is aal zo plozzeg en poesterg en mui en zai kin aalwegdeur wel eten en drinken. Zai kon wel de sukerzaikte hebben, ducht heur.

t Ol-mìns het mie t woater vast mit doan.

As ie der belang bie hebben kin k joe t vot wel geven.”

En dou ik nikkopte schontjede Derk noar zien fietse tou, dij tegen t hek aan ston en rammelde wat mit n poar vlèzzen in de fietstazze.

t Duurde even en dou gaf hai mie n grode vlèzze, zeuven moatjes, docht ik, mit wat broenachteg nat ter in.

Dou Derk vot was heb ik t votdoadelk even onderzöcht op suker, mor ik kon der niks in vinden.

Mor dou k de vlèzze leeggoot in de geutstaine kwammen der n haandvol broenswaarde vèllechies uut. Dat wazzen theebloaden.

Vrumd, docht ik, mor k heb mie der wieder niks van aantrokken en snommerdoags bin ik ais even kieken goan bie Derk zien moeke, ol vrouw Waaijer.

Vrouw Waaijer nikte mie tou dou k doar binnen stapte, zai laagde n beetje en veegde heur voele handen òf aan heur schoed, dij stief ston van t vet.

t Was doar n wat roeg huusholden. Koppies en schuddels ofwassen dee vrouw Waaijer nooit, zai groetjede z’even òf mit n schuddeldouk.

“Loat joe mor even op stoule sakken,” zee zai, “den zel k joe vertellen wat veur lasten of ik heb.”

Zai keek mie vrundelk aan en vruig mie allereerst of ik t slim drok haar.

Nou, drok haar ik t aaltied vanzulm, mor nait zo drok dat ik t verhoal van vrouw Waaijer nait aanheuren kon.

“Loat ik joe den mor eerst even n koppie kovvie intappen,” zee ze, “as ie t toch aan tied hebben …!”

Doar kwam mie t aiglieks nait op aan, mor k haar deur de joaren hin al zoveul joegel en joebe opslobberd, dat dit kon der ook nog wel bie.

t Betaikende wel dat t dommeet twij koppies werden, want op ain bain kinje ja nait lopen…

“Kiek dokter,” zee vrouw Waaijer, “ik bin de leste tied zo aibelse poesterg as ik n beetje dou. En k bin ook aal zo dörsteg. Ik kon ducht mie wel de sukerzaikte hebben. Doarom heb ik ons Derk mien woater mor vast mit doan.

Zat ter wat in?”

“Joen poesterghaid kin ook best van wat aans komen, vrouw Waaijer,” zee ik, “benoam omdat ie ook wat aan de swoare kaande binnen. Mor in joen woater zat gain suker, allain mor wat theebloaden!”

t Ol mìns keek mie verwonderd aan.

“Theebloaden?” zee ze, “theebloaden? Hou kin dat nou? Ik drink ja nooit gain thee, allain mor kovvie.

En hou kinnen der den theebloaden in mien woater komen.”

Op t zulfde ogenblik wer deure opensmeten en klonterde Derk de koamer in.

Dou ging mie n licht op.

Ik zee tegen Derk, dij al nait aal te zuver meer was: “Wat veur drinken nemst doe aaltied mit noar t waark, Derk?”

“Thee,” zee Derk.

“Vandoage ook?” vruig ik.

“Joa,” zee Derk, “ducht mie aal. k Heb ter teminzen gain biezunders aan pruifd.

Hou dat zo? k Heb de vlèzze in de madde en der zit ook nog wel n druppie in.”

Derk greep de madde en langde mie de vlèzze tou.

Ik trok de korke der òf en dou k ter even aan roken haar wos ik vot wat t was.

“Hou smuik dat?” vruig ik aan Derk.

“Gewoon,” zee Derk, “wel wat zuit!”

Dou wos ik dat vrouw Waaijer goud slim de sukerzaikte haar, want as zulfs Derk dat al pruiven kon, den was t gain gekhaid meer.