1983 Loakenvelders

Aalbert is schoulmeester op ons dörp, al joaren.

En schoulmeesters hebben netuurlek nogal wat tied over.

As je t volk leuven maggen: n zee van tied, de schoulen goan ja al om n uur of vare dicht.

Doarom kinnen schoulmeesters der voak wat laifhebberijen op noaholden.

Zo gaait Aalbert t ook.

n Joar of wat leden is hai drok aan t fokken west mit knienen.

Mor doar het hai d’oareghaid schoon òfkregen: nooit kreeg hai n pries op n tentoonstellen, nooit nait.

Waist wat, docht Aalbert, ik begun mit hounder. En den neem ik n soort woar der nait te veul van binnen.

Aalbert het stad en laand òfraaisd veurdat hai n stok of wat aaier van n biezunder soort op de kop tikken kon.

Loakenvelders wazzen t, swaart-witten, n jenteg slag hounder.

Hai luit d’aaier uutbrödden in t brödmesien en n moand of wat loater was t zo wied: hai wol der mit noar n tentoonstellen tou, in Zuudloaren.

“Ik neem ducht mie drij van de mooiste hounder mit en ook t hoantje vanzulf, hou liekt die dat tou?” vruig hai aan Lenie, zien vraauw.

“Zo as zai der nou uutzain krigst ter nooit n pries mit.

Zai binnen ja zo voel as wat, omreden doe z’aaldeur in modder en bragel lopen letst.

Zelst d’hounder wel eerst n grode schoonmoakbeurt geven mouten,” zee Lenie.

“Joa,” zee Aalbert, “doar hest geliek aan, wicht. Wilst mie der den wel even mit helpen?”

“Vang doe ze mor even,” zee Lenie, “en stop ze den zo laank mor in n körf.

Astoe dommeet veur de klazze staaist zel ik ze wel mooi oppoetsen.”

Dat ging aan.

Lenie dee t òfwasblik vol mit waarm woater, greep aine van d’hounder en stopte t daaier der in, t koppie stak ter nog net even bovenuut.

“k Zel t mor stief vastholden,” mommelde Lenie in zokzulf, “want zo’n hìnne zel der wel schrikkeg van worden.”

Mor dat was nait zo.

t Hinnechie huil zok doodstil in t waarme woater en langzoamaan gleden d’oochies dicht. “t Vaalt warempel van zoaleghaid in sloap,” zee Lenie.

Zai vreef de veren goud schoon en dou zai de hìnne der uuttild haar, bluis zai t mit n waarme föhn dreuge. t Daaier vermierde zok nait, zo mooi von e t.

De widde en swaarde veertjes leken glad van setien, zo glommen zai t uut.

En mit de baaide aandere hounder ging t net zo.

“En nou de hoane nog,” zee Lenie.

“Dij zel wel wat meer spats moaken.”

Mor t hoantje von t glad nog mooier as de hounder.

Hai swaaide van zoaleghaid zachies mit de kop hinneweer dou Lenie hom dreuge bluis.

Op dat ogenblik stak Aalbert net de kop om d’houke van deure en hai wos nait wat hai zag.

“As k doar gain pries mit win, den wait ik t nait meer,” ruip e.

“Wacht even,” zee Lenie, “wacht even veurdast hom weer in de körf dust.

Ik wil zien kamme en zien lebbechies nog even insmeren met n beetje purol of vaseline, doar glimmen ze zo mooi van.”

t Was n lust om te zain, dij drij hounder mit t hoantje.

Noa schoultied ging Aalbert vot noar tentoonstellen tou, in Zuudloaren.

“As k in de priezen vaal, den bel k die votdoadelk op, doar kinst op aan,” ruip hai nog veurdat hai d’autodeure dichtsmeet.

“t Zel mie nij doun,” docht Lenie.

Mor, warempel, om n uur of negen, joa hur, Aalbert veur de telefoon.

“Drij hounder ‘zeer goed’ en d’hoane ‘fraai’!

Drij z.g.’s en ain f! k Was de beste, verreweg de beste van de haile tentoonstellen! En dat komt omdastoe ze zo mooi opdovven doan hest!”

Aalbert was glad uut de kedde.

“Wachtst toch even op mie, Lenie hè, gaaist toch nait op bèrre veurdat ik in huus bin?”

“Nee hur,” zee Lenie, “ik blief wel op en den drink wie der nog aine op.”

Lenie gnivvelde inwendeg n beetje.

Zai docht even stief noa. Dou kwam der wat kuurdergs in heur ogen en n lutje glimpie om heur mond.

Zai vot onder de douche mit n duur stokkie zaibe.

En de föhn kwam der aan te pas, netuurlek.

Heur swaarde hoar glom as ziede.

Dou nog wat lekkere roek achter d’oren, wat blaauwachtegs op d’ogen, wat lipstick op t stee woar dat heurde en meer van dat gedou.

Zai trok heur mooiste jurk aan, blaauw mit wit. Spaigel zee heur dat t meroakel was!

Dou Aalbert mit d’auto der aan kwam en even loater mit körf mit hounder op huus òfstevelde, swaaide de deure wiedwoagen open.

De mond vol Aalbert open en hai luit zien körf mit d’hounder verzichteg, langzoam op de grond sakken.

Doar ston Lenie in volle glorie. Gain oge haar e van heur òf.

“Hier staait dien aigen Loakenveldertje,” giebelde zai kirreleg, “welkse pries heb ik?”

“Zeer fraai, z.f.!” ruip Aalbert en stoof der as n hoane op òf.

Uren loater, dou de, zeg mor störm liggen goan was, zat Aalbert inains rechtop in t bèrre.

“Verdikkemie,” ruip hai, “k heb mien Loakenvelders nog op stoebe stoan!”

Mor t Loakenveldertje onder de dekens sluip al as n roze dou Aalbert op blode vouten zien drij hounder en d’hoane in t hounderhok brocht.