1983 t Spinweb

Onbewegelk, as n glinsternd gerdien van zulverwidde droaden, stil en veurnoam, hangt t spinweb tussen de donkere sparrebomen in.

In t sprille mörnlicht glanzen kraaltjes van daauw as lutje troontjes, dij de nacht schraifd het, uut verlangst noar t waarme zunlicht.

t Is doodstil achter in toene.

Swiegend sweeft wat lichte damp tussen de bomen deur as n wollege woale van gehaaimzinneghaid. Der is wat van t aiweg mysterie in, van leven en dood en van weer n nij begun.

Wat kin t smörgnsvroug boeten toch mooi wezen, dinkt Baauwe Dieksterhuus, wat is zo’n haarfstmörn toch wezenliek, zuver en vredeg.

Hai kikt in gedachten noar t zulvern vluus tussen de baaide sparrebomen in.

Baauwe holdt van mooi, aaltied al.

Wat zol k ter wat veur over hebben as t van binnen in mie, daip in t gemoud, ook zo zuver was.

En zo vredeg.

Mor dat is t lang nait.

Hai wait t wel, t wordt n stoere dag veur hom. Want vandoage komen zien bruier Berend en de vraauw, doar hai al joaren gain omgang meer mit had het, bie hom op verziede.

Hou laank is t nou al leden dat zai zo’n hooglopende roezie had hebben? Al dik twinteg joar, joa al langer, want t wicht van Berend en Annie is van t veurjoar al ainentwinteg west. Och gunst, dat was destieds wat west!

Berend en hai haren, as bruiers, nou ook net niks van mekoar. Berend was, as jongkerel al, zó stief van opvattens west, nooit gain gekhaid of zo.

Hai, Baauwe, haar aaltied docht dat Berend nog mit Noach in d’aark zeten haar, zo olderwets was dij jong west. En degelk!

Nee, den was Annie, Berend zien vraauw, hail aans west. Dij huil wel van juchtern en nait zo’n beetje ook. t Was aiglieks n klitse van n wicht west.

Hai kon zok nait begriepen hou bruier Berend doar aan komen was.

Dat stel paasde ja hailemoal nait bie mekoar.

En des te eerliekser Berend in zien traauwen worden was, des te laiver Annie wat mit hom, Baauwe, flikflooid haar.

Och, hai schoamde zok ter achteròf glad veur, mor ja, zai wazzen dou baaiden jonk en nöchtern west. As hai op zien trekharmonikoa aan t speulen was, den swierde en swaaide Annie deur de koamer hìn en laagde kirreleg en uutdoagend tegen hom.

En hai haar, ook dou al, oge had veur mooi.

t Was gek genog worden mit heur baaident, té gek. Veul te gek.

Tot op n nommerdag Berend heur der sikkom bie trappaaierde, net nait hailemoal, mor Berend haar wel zoveul in de goaten dat t gain zuvere kovvie was, lang nait.

“En dat van mien aigen bruier,“ haar Berend verbalderd roupen, “der uut en kom mie nait weer onder d’ogen!”

Binnen n moand wazzen Berend en Annie noar Holland vervoaren goan en zai haren nooit meer wat van zok heuren loaten. Wel was Baauwe, van heuren zeggen, aan de wait komen dat ter al gaauwachteg n wichtje bie Berend en Annie geboren was, mor bericht haar e der nooit van had.

In t begun haar Baauwe der oareg last van had dat t zo goan was, mor in loop van tied was dat minder worden, zoas ale dingen van vrouger sliets binnen. Totdat t ter inains aalmoal wéér is. En levensgroot veur joe staait.

Zoas nou.

Berend haar verleden week beld dat hai en Annie komen wollen.

“k Wil t weer liek hebben nou t nog kin,” haar hai zegd. Berend zien stem haar wat flaauwachteg klonken, net of der gain kracht meer in hom zat.

Hai zol toch nait zaik wezen? Nou, hai zol t dommeet wel zain, tegen n uur of drije zollen ze der wezen.

Tegen haalf drije stopt ter n auto veur t huus. Baauwe wait nait wat hai zugt. Is dat Berend, is dat zien bruier Berend, dat moager en hoamel kereltje?

Mor dij is ja doodzaik, de dood staait hom in t gezichte òftaikend.

As zai mit mekoar in t koamer zitten kin Baauwe gain oge van hom òfholden.

En t gemoud lopt hom vol. Bruier Berend, dij hai zo min behandeld het, och gunst.

“Ik wil t weer liek hebben tussen die en mie,” zegt Berend, “k heb ter gain vree meer bie dat t zo tussen ons is. En as t gebeuren mout, den mout t nou wezen, want zoas t wel zugst stoa k al mit ain bain in t graf.

k Heb kanker aan de lever. Ze geven mie nog n moand.”

Baauwe kin der hoast gain woord uutkriegen.

“Och Berend jong, wat begroot mie dat ja,“ stuttert hai op t lest, versloagen.

“k Heb t ter slim stoer mit had,“ zegt Berend, “haile stoer. k Wait best dat ons Hillie aine van die is, nee, huifst niks te zeggen.

God man, wat was dat stoer. k Bin der in t begun zowat gek van worden, mor t is roar, loater wuir t makkelker. En dou wie gain kinder meer kregen, loat ik mor eerlek wezen, bin k ter ook wel ais bliede om west.

En nou k ter nait zo laank meer wezen zel, nou wil k die zeggen dat ik die en Annie vergeven heb. Dat ik ter dankboar veur bin dat ik zo’n laif wichtje hebben mog.“

Baauwe kin zok nait meer goud holden.

Hai snokt t uut, van meelieden en van schoamte. Annie, dik en vet, zit ter swiegend bie, der komt heur gain woord over de lippen.

Baauwe het heur ook mor even aankeken, tersloeps, zien volle aandacht is bie Berend.

Berend, dij hai vrouger niks in de reken haar, dij Berend is groter as haizulf, veul meer mans, veul meer kerel.

“Ast ais wost hou bliede ik bin dat t weer goud tussen ons is,“ zegt Baauwe, “dat kin k die nait zeggen, Berend.”