1983 Wat n boer nait kin dat et e nait

t Lutje dörpke haar mor ain kerkie, dij ze klaain kerkie nuimden.

Monter en kregel keek t torentje om zok tou, over d’huzen hìn, over t laand en over de mìnsen. En t kieperge hoantje boven op de toren ston aaltied int zunlicht te pronken, of hai de boas was over d’haile loug.

Bie t kerkie heurde ook n kerkeroad noatuurlek. Meester zat ter in en Jan Boermoa en Derk Dontje, dij wazzen d’olderlingen.

Djoakens mozzen der noatuurlek ook wezen en dij wazzen der den ook.

t Was n mooi koppeltje volk mitnander en zai konden mit mekoar aaiden en plougen.

Op ain van dij kerkeroadsvergoaderns kwam Raainder Maaibörg mit t veurstel om ais n dag mit mekoar aan de raaize te goan.

Joa kerel, dat leek Jan Boermoa wel wat tou en ook Derk Dontje kwam t goud veur: mit mekoar n dag uut. As kerkeroad haren zai in dizze stoere tied al genog gezoes aan de kop.

Zo’n daggie uut, de vraauwlu ook mit noatuurlek, dat kon best gezelleg wezen.

Meester mos t mor veur mekoar moaken. Nou, dat was nait zo stoer veur hom.

Hai was vrouger onderwiezer west in n dorp vlak bie Stainwiek.

En in dij kontraainen was t mooi, meroakel mooi zulfs.

Doar haar je nog moerazzen en der wazzen de wereld knoalen, woar t rait manshoog boven uut gruide. Doar mozzen ze mor ais n dag deurbrengen, doar was genog dieverdoatsie. En den konden ze noatied woaraarns mit mekoar nog even waarm eten.

Dat ging aan.

Op n zoaterdagmörgn raaisde t haile spul òf. Meester haar t aalmoal goud uutdokterd.

Eerst gingen z’in n boot, n soort proam mit n motor der achter, deur de knoalen hin. Kerel man, wat n rait.

En wat n stilte, wat n rust.

“Dat ter nog zokse grode lappen laand en woater midden in ons Nederlandje liggen, woar t zó stil wezen kin,” zee Derk Dontje.

Dou kwamen ze bie t ploatsie Poasloo, woar n poar grafstainen om n kerkie tou stonden.

“Kiek,” zee meester, “dit is t grafstee van de dichter J.C. Bloem.

“Nooit van heurd,” zee Jan Boermoa.

“Heb ie nog nooit van de dichter Bloem heurd?” vruig meester, “dat vaalt mie van joe òf, Boermoa.”

Op t graf ston: “Veurbie, veurbie, o en veurgoud veurbie.”

“Wat mainen ze doarmit?” vruig Derk Dontje. “Dat is n regel uut n gedicht van dij Bloem,” zee meester.

“Dij Bloem haar t ter aaltied stoer mit dat t leven zo rad veurbie ging.”

“Joa, as je dood binnen den is t veurbie, dat wait ja elk wel, doar huif je gain dichter veur te wezen,” mainde Jan Boermoa.

“Ik zai t al wel,”zee meester, “ie hebben der nait veul gevuil veur, mor t was aans n haile goie dichter.”

“Dat kin wel zo wezen,” zee Boermoa, mor as k eerlek bin heb ik doar nait veul mit in de pedde. t Wordt ducht mie tied dat wie n beetje in de moage kriegen.”

n Zetje loater zaten ze mitmekoar in de jachtwaaide van n restaurant. “Aalmoal mor t zulfde, nait?” vruig meester, “dat is t makkelkste veur de kok.”

“Bestellen ie t mor, meester,” ruipen d’aandern, “wie waiten aalmoal wel dat joe t goud naauw stekt. Ie zeilen ons vervast gain rommel veurzetten loaten,”

t Duurde mor even of zai zaten al lekker te smikseln. Veuraal Jan Boermoa weerde zok.

Hai was aaltied toch al n goie innemer en vandoage smuik hom t zo lekker as wat. Hai slikte zok glad om de mond, dou hai mit zien karbenoadje aan de loop ging. Zien kinne glom van t vet.

“Lekker hur,” ruip e en wiskede zok de mond òf.

“En wat n lekkere Waalze bonen! Zo lekker heb ik ze nog nooit van die had, Geertje.”

“Dat binnen ja hailemoal gain Waalze bonen, man,” ruipen d’aandern aalmoal.

“Binnen dat gain Waalze bonen? Wat binnen dat den wèl?”

“Dat binnen champignons, man!”

“Champignons? En gain Waalze bonen?” Jan Boermoa ston riddersloagen.

Dou ruip e inains: “Harregat, dij lus k nait!” en schoof zien bord mit n tezzel gezichte van zok òf.

“Dij lus k nait!”

En hou d’aandern ook pruiten en wat z’ook zeden, t holp niks.

Jan Boermoa het ter gain vörke meer inzet.

Want wat n boer nait kin, dat et hai ja nait!