1983 t Swieniegeltje

t Was al n zetje meleur in t grode bos. De daaier konden gain vree meer onder mekoar holden, t was aal mor kribben en kekelderij. En dat was slim begrodelk, want t was zo ’n meroakel mooi en groot bos, dat zai konden t toch zo goud hebben, mitnkander. Mor nee hur, van aal dij hikhakkerij wuiren de koppen op t lest zó roeg en grammieterg, dat der kwam sloagerij van. De oaksters gingen mit de swaarde kraaien aan t bandiezen dat t n oard haar en t eekhoorntje, doar aans toch gain spier kwoad in zit, was aan t vechten mit n holtdoeve, dij hom d’ogen uutpikken wol. t Leek naarns meer noar en as t zo deurgoan mos den zol t groot oorlog worden. Verdikke, doar runde al n dikke rödde mit n mes dwaars in de bek en boven in n ekkelboom perbaaierde n oabe de blaauwe raaiger mit piel en boge dood te schaiten.

t Mos doan wezen! En rad ook! Dat von de keunenk van t bos, d’olle wieze kadoele en hai schreef aIe daaier de wet veur: opholden mit roezie moaken en ale woapens t bos uut!

De daaier sputterden eerst nog wel wat tegen, mor dou d’ol segebok t roodborstke mit n praime in de borst stak – t was aal bloud – dou begrepen ze wel dat t zo nait langer kon. Ze smeten ale woapens t bos uut.

Mooi zo, docht de kadoele, nou zei der wel weer vree in t bos wezen. En hai kneep zien grode gele oele-ogen stief dicht om t ter nog mor even van te nemen.

Aan de raande van t bos, woar de zunne smörgns vroug as n rode bale de raais aanveerdt, doar woonde Raainder de Vos, n echte filaainebieter mit zien dikke rooie steert. Der ontkwam hom zo deursneeweg niks van wat ter in t bos, doar in t westen, gebeurde. En ook dit moal was hai goud op de högte: hai slikte zok al in t veuren om de bek. Nijsgiereg ging hai op stap.

Hai was nog mor n ìndje t bos inlopen dou hai Iesbrand, t swieniegeltje tegenkwam.

“Moi swieniegeltje”, ruip Raainder, “hou gaait t mit die?”

“Goud hur”, zee Iesbrand, dij uut veurzörge mor stoan bleef en alvast aanstalten muik om zok op te rollen, “goud hur, en hou is t mit die?”

“Meroakel, jong”, zee Raainder. “Mor nou ik die zo zai mit aal dien schaarbe stiekels, het de keunenk de wet nait stelt dat ale woapens t bos uut mouten?”

“Joa, dat het hai”, zee Iesbrand, “der was teveul roezie in t bos.”

“Mor doe hest dien woapens ja nog bie die, bist ja nog ain en aal stiekel”, zee Raainder.

“Astoe noar de wieze kadoele lusterst, den moust aal dij stiekels der vot uuttrekken, woar of nait?”

Raainder gnivvelde inwendeg: stelt joe ais veur dat dij Iesbrand zo gek wezen zol om zien stiekels der aalmoal uut te trekken!

Den haar hai, Raainder, vervast n lekker moaltje. Want n swieniegel mit stiekels, doar kon hai nooit mit uut de vouten, dij stiekels haren hom al voak genog in de neuze prikt. Mor n swieniegeltje zunder stiekels, man nog aan tou, dat zol n feestmoal wezen!

“Hest geliek, Raainder”, zee Iesbrand, “hest groot geliek’, en hai rolde zok veur de wizzeghaid nog mor n beetje meer op.

“Ik zel aal mien stiekels der uut rieten astoe tougelieks aal dien schaarbe tanden en koezen der uuttrekken letst. Den hebben wie niks meer van mekoar te duchten!”

“Och, loop wat schieten, doe tiddeltop”, ruip Raainder kwoad en runde t bos wieder in.

t Zol hom nij doun of der nog n daaier beston dij minder op slag verdocht was.

En joa hur, doar zat de kadoele te sloapen, d’ogen stief dicht, want der was ja vree in t bos!

Mor Raainder muik körde metten mit hom, t wazzen aalmoal veren op de grond.

“Zo’n doedelkop van n oele”, knees Raainder en hai slikte zok om de bek.