1983 Loze Wubbe

Mans Maaier het aaltied n oppazende kerel west. En goud zuneg ook, bie t krieterge òf.

Elk dubbeltje dat doar inkwam was kriegsgevangen. En Mans het zok, deur de joaren hìn, ook oareg nuver veuruut kraabd in de wereld.

In t begun van zien traauwen haar hai n klaain winkeltje in d’huur, n lappiewinkeltje aan t Pekelderdaip. Mor t duurde mor n joar of wat of hai haart spultje al kocht. De winkel luip goud, meroakel goud alderdeegs.

Stoadegoan wuir t n grode zoak. Hai luit ter wat magezienen biebaauwen en de winkel wuir vergroot.

En Mans Maaier zien zoak haar n goie noam.

Wat men doar kocht was gain rommel, nee t was degelk spul. En nait te duur, doar wuir joe t vel nait over d’oren hoald.

Mans haar n hekel aan schulde. As t aits kon, den betuil e t aalmoal uut zien aigen buutse.

En omdat hai zo knieperg was en veur zokzulf nait veul neudeg haar, zuitte t mooi aan.

Mans en de vraauw haren drij jonges. En dij mozzen noatuurlek ook de zoak in.

Der zat ja koopmansbloud in dij knuppels! En ook zai zaten der goud achter heer.

De baaide oldste jonges, Lais en Kloas, bleven bie voader in de zoak.

En dat kon ook genog. Mor dou Wubbe, de jongste, n wozzen kerel worden was, wol dij laiver veur zokzulf begunnen. In Winschoot.

In Wubbe, doar zat nog de mainste keroazie in.

En hai kreeg t doar den ook goud aan de loop. Mor Mans was en bleef aaltied n zunege Paiter, hai was slim wies mit zien sinten, dinkelk wat al te wies. Dou hai al wat op leef tied komen was, woarschaauwde zien vraauw hom wel ais dat e oppazen mos, dat nait hai t geld, mor dat t geld hom te pakken kreeg. En dat hai t toch nait mitnemen kon.

t Geld blift in de wereld en wie mouten der uut, zee zai den.

Mor Mans haar doar gain oren noar. Hai luit niks liggen as hait iesder en meulenstainen, aal t aandere was veur hom!

En dat men niks mitnemen kon, dat wos e nog zo nait.

Dou zien vraauw uut tied kwam wuir t eerder nog slimmer as beter.

Mans potte t aalmoal op.

Dou wuir Mans zaik en slim zaik ook.

Hai vuilde wel dat t nait goud goan zol.

Vlak veurdat zien ìndje der heer was luit hai zien drij jonges bie zok komen.

Hai mos nog even mit ze proaten.

“As k dommeet vot bin,” zee Mans poesterg, “den is t aalmoal veur joe, jonges.”

De jonges stonden der wat versloagen bie.

“Mor,” zee d’olle, “ik heb nog din verzuik aan joe. Ie zellen der wel roar van opkieken, k Wol geern wat geld mit hebben, t graf in.

Wil ie mie dat beloven?”

De jonges nikkopten verwonderd.

“Woarom voader?” vruig Lais.

“Wat wizzelgeld veur d’aiweghaid,” gnees Mans. “Houveul?” vruig Kloas.

“Van elk van joe doezend gulden. Dat kin der ducht mie nog wel òf. Beloof ie mie dat?”

Aal drij jonges zeden van joa.

“Legt mie dommeet den mor elk doezend gulden op de borst,” zee Mans.

Even loater was t al gebeurd. Voader was uut tied. De jonges stonden der eerst wat verbalderd bie.

Dou greep Lais zien poddefulie, pakte der n braifke van doezend uut en legde dij zien voader op de borst.

“Dat heb ik geern voor joe over, voader hur,” zee e. En Kloas dee t net zo. Hai haar troanen in d’ogen. Wubbe ston t spul wat te bekieken.

Dat was ja begrodelk geld, man nog aan tou.

Hai ston in twijstried.

Hai wol zien aigen voader nait te kört doun, noatuurlek nait, mor om nou zomor doezend gulden vot te smieten, dat wuir hom gek genog.

Inains wos e t!

Hai greep zien poddefulie uut binnenbuutse, schreef n cheque uut van drijdoezend gulden en legde dij zien voader op de borst.

De baaide papiertjes van doezend gulden, van zien baaide bruiers, streek hai in aín vege op.

“k Heb t geern veur joe over, voader hur,” zee ook Wubbe, “ook van mie krieg ie doezend gulden. Wizzel dizze chèque aankoom week mor in.”

En k wil der nait veur instoan, mor z’hebben mie t veur woar verteld: dou dee Mans nog ain moal d’ogen open, knees as de duvel tegen t mörgenrood en flusterde: “Doe bist de looste, Wubbe, doe zelst t nog vèr schoppen in de wereld.”