1984 Geduld is liedens troost

Bie ons op t dörp het Geert Modderman weer n zetje n vraauw bie zok in had.

Mor t is aal mit aal toch weer op n flôttje uutdraaid. En dat begroot t haile dörp, om Geert, van t is aiglieks n hail ordinleke jong.

Goud, Geert mag den n beetje roegachteg wezen, hai is zo eerlek as gold.

En t is ook nait zo dat hai de boudel vergieren en versmeren let of dat hai der in omkomt, och gunst, nee. Geert nemt t allent aalmoal mor n beetje makkelk op. Broodeten dut hai zó van t swilk òf en veur kovviedrinken het Geert allain mor n koppie neudeg, zunder schuddeltje.

En dat koppie wordt mor ainmoal in de vattien doage omwossen, nou vot, ain moal in de week. En zo gaait t aiglieks mit alles.

Overdreven schoon, dat is e nait. t Is hom gaauw braid noar t zin.

Wat hom nait jeukt, dat kraabt Geert nait! Mor wat wil je ook. n Man allain, dat vaalt voak nait tou, wat t huusholden aangaait.

Mor n week of wat leden het Geert toch weer kans zain om n vraauw bie zok in te kriegen. n Goud nuver wicht was t. En slim schoon!

Schoon genog hoast veur Geert. t Duurde mor n dag of wat of alles glom der as n ekkel en was t haile huusholdentje al goud op regel. Geert mos nou mit mes en vörke broodeten, wat n hail kerwaai veur hom was.

Hai mog nait meer mit zien kovvie slobbern en hai mos wél zien baaide handen veur t eten wassen. Handen dij hailndaal nait voel wazzen. Zunde van de zaibe, von Geert. Mor hai luit t aalmoal mor as n goudhaals over zok hìn komen.

En wat zol t ook! As t wicht t huusholden zo geern schoon en schier hebben wol en as zai zo geern bounen en haaistern mog, nou, doar kon hai de vrede mit hebben. Doar zol hai, Geert, gain spats om moaken. Mor t wuir wel aal slimmer en gekker. Noa n dag of tiene mos hai al drijmoal op n dag zien tanden poetsen. En hai mog ook nait meer op hozevöddels deur t huus lopen, mor op pantovvels – ha ha, hai Geert op pantovvels! –

En dou haar t wicht t inains op de kenarrievogel tegen. Geert zien kenarrie, dij hai al n joar of wat in n kaauwchie huil. Wat kon t daaiertje mooi zingen, t was glad n oareghaid om der noar te lustern. Mor tja, t vogeltje graimde nogaI wat mit zangzoad op de grond. Dij kenarrie mos vot, zee t wicht.

Mor Geert huil t bain stief: hai wol zien kenarrie nait kwiet.

Mor n dag of wat loater was de kaauwe inains leeg! t Vogeltje was heur ontkomen, zee t wicht.

Net dou zai hom schoon woater geven wol was hai der inains uutvlogen.

En as d’achterdeure nou mor net nait touvalleg open stoan haar …

Stoadegaan begon Geert wat vranterg te worden en n hail klaain beetje vaals.

Verdikke, zien kenarrie vot, doar hai zo wies mit was! Mor dou t wicht hom wat sneu aankeken haar en der vot n poar troantjes komen wazzen, dou begon Geert weer wat te twieveln. t Kon ook ja wel n ongelokje west hebben, lichtkaans haar t wicht t ter nait om doan.

Aalhouwel, t was wel singelier dat t nou net gebeurd was, n dag of wat noadat zai over dij kenarrie begonnen was te mieren.

t Ging nog n dag of wat goud.

Tot t wicht zee dat zai smörgens veul te vroug wakker wuir van d’hoane.

En den kon zai nait meer in sloap komen, van aal dat gekraai. Veur dag en daauw lag zai al wakker en den kreeg ze gain wenk meer in d’ogen.

d’Hoane mos vot. Dat zol Geert toch wel begriepen kinnen, dat haar hai toch wel veur heur over?

Geert zee van nee, van zien levensdoagen nait!

Geert zee dat zai mor n donde watten in d’oren stoppen mos en dat zai zok nait as n eelske medde aanstellen mos. Geert ruip dat de görde goud goar was en dat hai der zat van was, dik zat, heurst dat? Geert ruip van alles!

Mor dou t wicht zachies begon te schraiven en n haile riege siepeltroanen op batterij brocht en alderdeegs t uutsnokte van verdrait, dou duurde t mor even of hai trok heur dicht tegen zok aan. En dou zai zok stief en verlaaidelk tegen hom aandrokte en hom eerst vol verlaifdeghaid aankeek en dou d’ogen langzoam dichtglieden luit, dou zee Geert hail wat aans. t Heurde zaacht en laif, mor t was wel t hoantje zien doodvonnis!

En n uur loater was t daaier al dood; Geert haar hom in ain vege de kop òfsneden.

Doar lag de kop op t tegelpad, achter t huus. d’Oogleden wazzen noar boven tou dichttrokken, t lag der zo vredeg as wat. Nooit zol t daaier weer kraaien. En wat haar t hoantje aiglieks wel doan, dat e dood mos.

Toch hail gain biezunders zeker! Geert bleef aal mor noar de kop van d’hoane kieken: d’oogleden wazzen dicht, net zo as t wicht d’ogen net dicht doan haar. En dou vuilde Geert zok vaals worden, zo vaals as hai nog nooit west haar, zien haile leven nog nait. t Wuir hom rood veur d’ogen van kwoadhaid.

Doar lag de kop van zien hoane, zien mooie hoane, dij zo kerelachteg deur t hounderhok hìnstappen kon. t Daaier dee toch nait aans as wat zien noatuur hom ingaf! Inains veraanderde de kop van d’hoane, d’ogen dicht, in t gezichte van t wicht, ook d’ogen dicht. En n roazende störm van vuur en vaalzeghaid vrat en brandde deur Geert zien gemoud: dat vaalze wief, dat kreng, dij soatan …!

Mit n dolle kop stoof hai t sloapkoamer weer in. “En as t nait veur twaalf uur hier vot bist, den komt dien kop noast d’hoane zien kop te liggen,” sisterde Geert tegen t wicht.

Dij zag dat hai t mainde. Zai was zó vertrokken.

t Haile dörp gaf Geert groot geliek.

Begrodelk veur d’ol jong, dat wel, mor beter der om verlegen as der mit verlegen, woar of nait. En n kenarrie en n hoane, dij komen der wel weer, zeden z’in t dorp. En dat was ook zo.

Annie, t vrijgezelle wicht van schoumoaker Stel, dij zok saneren loaten het, het Geert nait allain n hoantje, mor ook n kenarrie kedo doan!

Zol Annie …? Geert is ja n hail ordinleke jong!

Ik hol joe op de högte. Nee hur, Geert het t nog lang nait bie ons verspeuld, al is t hom mit vraauwlu den ook al n moal of wat mishottjed …

En boetendat, men mout tot aan d’oavend tou wachten éér der zegd worden kin hou mooi of hou maal de dag was! Geduld is liedens troost.