1984 Niks minder, gain spier!

Vaals was e worden. Goud vaals ook! Zó vaals en zó vranterg dat hai haar direkteur wel doodschoppen wild. Dij rötzak!

Meer as fatteg joar was hai al op t febriek van Huzengoa aan t waark west.

Joa, roem fatteg joar! Dink joe t ais in!

As jongkerel was e der al komen en hai was der aaltied bleven.

Noatuurlek was e der bleven! Woarom zol hai der ook votgoan? t Waark haar hom aaltied hailgoud aanstoan. En haren z’ooit wat over hom te kloagen had?

t Mog hom nait heugen dat hai der ooit n dag nait west was.

t Febriek was n vast punt in zien leven west, woar t aalmoal om draaide.

Net zo as om Oaffie en de kinder. En nou inains zol t mor zo òflopen wezen?

“Mit de VUT,” haar direkteur zegd.

t Wordt ducht mie tied, Hinderk jong, dast t waark aan n jongere overdust!”

t Was net of e n slag veur de kop kregen haar.

Mor hai begreep vot wel woar t om te doun was, hai haar t om de drommel wel deur! Hai was te duur veur t bedrief worden, ze wazzen mit n jongkerel goudkoper uut. Dat haar Huzengoa der ook nog achteraan zegd, dat hai om de waarkloze jonge mìnsen dinken mos!

t Zol wel zo wezen. Mor Huzengoa zulf den? Dij was der ja zowat tougelieks mit hom komen! Den mos dij toch ook neudeg votgoan!

Vaals was e worden, zo vaals en zo duvels, dat hai was der hoast in stikt.

“Nooit,” haar e sisterd, nooit goa k ter uut miezulf uut. Den mout je mie der mor uuttrappen!” Huzengoa haar hom verwonderd aankeken. “Mor Hinderk jong, da’s toch hail gain biezunders, dat doun ze toch zowat aalmoal?”

Wat wos zo’n Huzengoa der aignlieks van. Hou zol hai ooit begriepen kinnen wat t febriek veur hom betaikende.

En as e den al votgoan zol, mit de VUT, den zol hai dat zulf wel bepoalen.

Dat huf n aander hom nait te vertellen!

En mos ja dat vrundelke gezichte van dij Huzengoa nou ais zain.

Zol j’hom nait k wait nait wat doun?

Kerel bleef zulf mooi op zien stee zitten, ja, ja, ie wazzen direkteur of ie wazzen t nait!

Doar ston e mit zien gladde kop en zien widde bore om.

En n störm van vaalzeghaid was deur hom hin broesd, net zo as de wind t vuur deur stro en eerdappelloof hin jagt, shaarfsts.

Aal d’achterdocht en d’òfgunsteghaid van vrouger tied, aal t wantraauwen en t knoagend gevuil van bedonderd te worden van eerder joaren, t was net of t weer bie nkander trok in zien borst as n bale, as n swoare, stiekelge bale.

Zien borst dij op barsten ston van dij dikke swoare bale, vol stiekels ….

Hai was Huzengoa veur de bórst sprongen.

t Was mor goud dat zien kammeroaden hom tegenholden haren. Hai zol zok vervast aan Huzengoa vergrepen hebben, hai was hom wizze te noa komen. Huzengoa was verschrikt achteruut sprongen. Mor hai, Hinderk, haar zien kammeroaden woest van zok òfhaauwgen: hai zol en hai mos dij gladdekker n peuter verkopen. Mor zo wied was t nait komen. Huzengoa, ook nait n kerel dij je mor zo ompoesten konden, haar zok inains verdriest en was stoan bleven as n blok beton. Alderdeegs was e nog n poar tree op.

n Hond haar e zok vuild, n hond mit de steert tussen de bainen …

t Is nog gain drij weke leden dat zok dit òfspeuld het. Hinderk het t nog nait verwaarkt, nog lang nait. In huus is der gain laand mit hom te bezaailen, Oaffie wait zok glad gain road mit hom, zai is der euvel mit aan. Dij dikke bale in zien bórst, dij bale van onvrede, benemt hom ale oareghaid. Vandoage zei Huzengoa begroaven worden. Dij is verleden week inains doodbleven op t febriek!

Hinderk is der nait aans van worden dou hai t heurde. Mor hai wil wel noar de begraffenis tou, hai wil en hai zel! Al zegt Oaffie ook dat hai doar niks meer te zuiken het en dat t doar toch aalmoal hoge heren binnen, Hinderk mout en zel der hin. Hai begript t wel: Oaffie is noatuurlek baange dat e zien fersoun nait holden zel, dat e der wat roupen zel of zo, mor dat is e nait van plan. Mor allain al om dij dikke swoare kloede in zien bórst, woar e zok gain road mit wait, allain doarom al mout en zel e der hìn …

Op de begraffenis wordt ter veul sproken. Hail wat hoge heren snaren over aal t waark dat Huzengoa doan het in zien leven. En dat z’hom aiglieks nog nait missen konden. En hou goud hai aaltied wel veur t volk west het.

d’Aine moakt t nog mooier as d’aandere.

t Is net of d’febriek allain mor om Huzengoa draaid het.

“En wie den, wazzen wie der den nait?” dinkt Hinderk. “Tellen wie den nait mit?”

De leste spreker is aan t woord: “Dat Huzengoa zo’n haarde waarker was, joa, en dat “t aarbaidsvolk doar n veurbeeld aan nemen kon!”

En den wordt Hinderk de kop goud roeg.

Bie t open graf vragt d’aanspreker of der nóg aine is dij n woord kwiet wil. En den schoft Hinderk noar veuren tou.

De mìnsen worden der even stil van: aandounlek toch, zo’n ol-aarbaider van d’febriek! Mor Hinderk zegt: “Drij weke leden zee e tegen mie, in d’febriek, woar k meer as fatteg joar aarbaid heb, net as hai: der uut en der nooit meer in! Mor nou zeg ik bie zien open graf: der in en der nooit meer uut!”

Loater, in huus, is t hom oareg makkelker tou. Warachteg, dij kloede, dij dikke bale is vot, t is net of e zien vaalzeghaid deursloken het. Hai het de boudel even liek moakt.

Wat men der ook van dinken of zeggen mag, Hinderk wait dat t nou weer in odder is mit hom.

“Dij mie trapt, dij trap ik weerom. k Bin niks minder as n aander, gain spier!”

Oaffie strikt hom soavends, veur bèrregoanstied, daip in gedachten, wat over zien hoar.

In heur ogen is bewondern te lezen, bewondern én meelieden.

“Hinderk jong toch …, Hinderk jong toch …”