t Vroor dat t knapte. De vorst was al tot in d’huzen deurdrongen. t Slimste was dat ter zoveul wind ston: dat kneep gemain deur. En dou begon t inains ook nog te snijen: gain klaain beetje, mit geweld! De stroaten in ons dörp zatten vot dicht, potdicht. En dat was t slimste nog nait, dij muiken ze wel weer lös. Mor de loanen achteruut, doar was t minder mit. En doar woonde nogalwat volk aan. Der was gain deurkomen meer aan.
Der kwam ook nait veul volk meer op t spreekuur. De mainste mìnsen keken t even n dag of wat aan. En tot overmoat van ellènde begon t op n nommerdag ook nog wat te regen en dou t vot weer opvroor wazzen ale stroaten en loanen zo glad as n spaigel, snötglad.
k Hoop dat ze mie vannacht mit vree loaten, docht ik.
Mor dat haar k dinkelk beter nait dinken kind, want dou ging de bèlle.
Op stoebe ston n kerel dij k zo ain twij drij nait kon.
Hai haar n dikke bontmutse over d’oren trokken, n daze veur de mond langs bonden en n aander daze over de kroage van zien jaze hìn. Zien handen wazzen volstopt in n poar wollen hanschen. Over zien schounen haar hai n poar gebraaien sokken hìntrokken, tegen de gladdeghaid. t Leek net n Kezak uut Ruslaand.
“Of ie votdoadelk even bie buurvraauw komen”, zee e.
Aan zien stemgeluud heurde ik wél t was: Geert Wever!
Geert was nou nait bepoald de vrundelkste kerel bie ons op t dörp. Hai woonde allain op n klaain boerensteechie, midden in t veld. Noar men zee zol hai vrouger n joar of wat traauwd west hebben, mor was zien vraauw al hail rad bie hom vollopen. En doar haar t mìns groot geliek aan, vonden ze bie ons op t dörp. Geert haar nait allain de libbe op t daarde knoopsgat hangen, mor hai was der ook aaltied gelieke nareg bie.
“Wat is der den bie Annie te doun?” vruig ik. “Doar wait ik niks van”, zee Geert, onderwiel hai aanstalten muik om weer òf te raaizen.
Dat wuir mie toch te gek. Veur k mie der mit dit weer deurjoagen luit, den wol k eerst wel wat meer waiten.
“Wel is den bie Annie zaik,” vruig ik, “Annie of t jonkie?”
“Ik dink t jonkie,” zee Geert wat stoens, “dij troele ston inains levensgroot bie mie op kougaange te schraiven da’k joe votdoadelk ophoalen mos.”
“Was ze slim van streek?” wol k waiten. “Nogal,” zee Geert, “t kind zol slim benaauwd wezen.”
“Wacht even, Geert,” ruip ik, “den loop ik vot mit die mit!”
Ik trok as de weerlicht de wereld goud aan, trok ook n poar wollen zokken over mien schounen hìn en greep in d’loop t kovvertje mit mien raive mit.
Even loater sjaauwden Geert en ik deur ons dörp. t Vol mie mit. Mor dou wie t veld in mozzen, dou wuir t hail aans. Der was glad gain deurkomen aan!
Geert en ik zeden gain woord tegen mekoar. Geert zee aignlieks nooit wat en ik zee niks omreden ik t vrumde gevuil over mie haar dat ter wat slims gebeuren zol.
Dat gevuil was der wel voaker: t was net of mie t ingeven wuir as de dood ter mit gemuid was. t Jonkie haar n haartkwoale, doar was e mit geboren. t Zag der aaltied wat blaauwachteg uut en bie t minste zuchtje wind haar hai t al te pakken. En goud te pakken ook! En nou, mit dizze kòlle, nee, k was der nait rusteg op, tang nait …
Wat was t n geklonter en geknooi, doar in t veld, om bie Annie’s huus te komen. Dou wie der op t lest mit ale marteln wazzen wol Geert vot noar zien aigen huus tougoan.
Ik wos wel dat Geert en Annie as woater en vuur tegen nkander wazzen, mor om mie der nou allain veur zitten te loaten, dat von k nait mooi van hom.
“Doe gaaist even mit!” zee ik.
Geert bromde wat in zien daze, mor om vot te lopen, dat dus hai toch nait woagen.
Dou wie d’koamer inkwammen zat Annie veur t bèrrechie te schraiven.
“k Bin bange dat t al te loat is,” snokte zai. t Was zo. t Jonkie was al vot, t huil gain oam meer, t lag der stil bie, d’ogen wied en stief.
“k Heb t aaltied wel waiten dat t zo goan zol,” schraifde Annie zaggies, “k heb aaltied wel waiten da’k hom nait holden mog.”
Wie wozzen nait wat wie zeggen mozzen, Geert en ik. t Was ons slim ongemakkelk tou.
“Nou bin k hailemoal allain,” zee Annie in gedachten. “Eerst mien Haarm veur n joar of wat verongelokt en nou t jonkie ook vot.”
t Was n haile zet stil.
“Hou mout dat nou,” docht ik, “Annie kin hier vannacht toch nait allain blieven?”
t Was net of Geert mien gedachten roaden kon. “As ie hier kloar binnen, dokter, den kin ie gerust noar joen huus tou goan. Vannacht blief ik hier wel, bie buurvraauw.”
Dit was n hail aandere Geert as aans! Dit was n Geert Wever mit gevuil en mit waarmte. Ik keek ter van op en Annie zee: “Dat wil k wel haile geern, buurman.” Dou ik mie raaisveerdeg moaken ging en aanstalten muik om vot te goan, stonden Annie en Geert noast nkander en keken noar t kind dat dood in zien bèrrechie lag. Dood, mor vredeg.
Even loater, in duustern onderwegens noar huus, dwaars deur d’hoge snijbulten hìn, zag ik t aal mor veur mie: twij mìnsen dij dochten dat ze nkander nait lieden moggen, mor dij, nou ter op aankwam, mekoar schoorden en tot steun wazzen. t Was lichte moane, de snijboudel lag der zuver-wit en stil bie. Ik vuilde mie as in t hemelriek, woar gain muite of verdrait meer wezen zel …
t Het mie goud doan dat Geert en Annie d’zummer der op mekoar veurgoud vonden hebben: k haar t dij oavend al aankomen zain.
Mor sunt dij tied, as t barre winter is mit snij en ies en t meer as t winteg groaden vrust, den dink ik aaltied aan dij oavend. Den wait ik weer dat hou stoer t assmis is en hou kold t ook in ons wezen mag, der daip in t wezen van n mìns n waarmte zit, n waarmte dij tot laifde uutgruien kin.
Beleef je de toal, cultuur én t landschop van de Veenkelonies!